Nietzscheańska krytyka chrześcijańska jest zazwyczaj wulgaryzowana do pseudosporów o "nieprawdziwość mitów. Nietzsche tymczasem koncentrował się na najbardziej fundamentalnych konsekwencjach chrześcijaństwa, któremu zarzucał przede wszystkim, że zrodziło demokrację (i jej konsekwencję: socjalizm) oraz sfeminizowało kulturę i system wartości. Według Nietzschego cnota przez chrześcijaństwo nienaturalnie zniewieściała i wysubtelniała, "wniosło w cnotę feministyczny dźwięk głosu, którego poprzednio nie miała". Chrześcijaństwo to był ruch zrzeszający najliczniejszą grupę społeczną, podważający hierarchię społeczną i dążący do zniesienia podziału klasowego społeczeństwa. Struktura metafizyczna chrześcijaństwa, wpisany w nią egalitaryzm, miał ostatecznie stopniowo eksternalizować się na poziomie socjo-politycznym aż do maksymalnego "zbliżenia się" do stanu ideału egalitaryzmu społeczno-politycznego.