Zgodnie z art. 2 i 16 cyt. dekretu obowiązuje wyrażona w tymże dekrecie zasada, iż zapisy na rzecz osób prawnych skuteczne są, o ile zostały zatwierdzone przez właściwe władze administracyjne.

Wymieniony dekret utracił moc w oparciu o art. 11 dekretu o zniesieniu fundacji (Dz. U. 1952 r. Nr 25 poz. 172), ale jedynie w zakresie dotyczącym fundacji, nie zaś zapisów, a sam fakt uchylenia dekretu z 1919 r. w roku 1952 stanowi ustawową interpretację stanu prawnego bez względu na to, czy ustawa o konkordacie obowiązuje czy nie.

Wymieniony na wstępie dekret nie został uchylony mocą obecnie nie obowiązującego konkordatu (Dz. U. 1925 r. Nr 72 poz. 501), bowiem treść art. XVI rzeczonego konkordatu wskazywała, że nabywanie mienia przez osoby prawne kościelne następowało "zgodnie z przepisami prawa powszechnie obowiązującego", które właśnie przewidywało i nadal przewiduje obowiązek zatwierdzenia zapisów.

Zaskarżone orzeczenie narusza interes Państwa Ludowego, albowiem pozbawia właściwe władze państwowe ich suwerennych atrybutów decydowania w tego rodzaju sprawach a jednocześnie stwarza stan przywilejów dla Kościoła Katolickiego, w stosunku do którego należy stosować te same kryteria jak i w stosunku do innych wyznań.

[Lex Polonica Maxima 2000-2003]