Projekt
zmiany ustawy — Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz zmiany niektórych ustaw,
wniesiony przez Prezydenta RP Lecha Wałęsę
(18 października 1995
r., Warszawa)
Ustawa
z… o zmianie ustawy — Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz o zmianie niektórych
ustaw
Art.
1. W ustawie z 25 lutego 1964 r. -
Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. nr 9, poz. 59, z 1975 r. nr 45, poz. 234, z 1986 r. nr 36, poz. 180, z 1990 r. nr 34, poz. 198 i z 1995 r. nr 83, poz. 417)
wprowadza się następujące zmiany:
1)
po art. 1 dodaje się art 1' w brzmieniu:
"Art.
1' § 1. Małżeństwem jest także wpisany do akt stanu cywilnego związek małżeński
zawarty w formie wyznaniowej, jeżeli to wynika z umowy międzynarodowej lub
ustawy.
§ 2. Małżeństwo zawarte w formie wyznaniowej podlega wpisaniu do akt stanu
cywilnego, jeżeli małżonkowie złożyli przy jego zawarciu zgodne oświadczenie,
że wolą ich jest, aby małżeństwo wywierało skutki takie same jak małżeństwo
zawarte przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego, oraz jeżeli duchowny lub co
najmniej jeden z małżonków w terminie 5 dni zgłosił do urzędu stanu
cywilnego wpisanie tego małżeństwa do akt stanu cywilnego, a na przeszkodzie
zawarciu małżeństwa nie stoją okoliczności wyłączające dokonanie tej
czynności. Bieg wymienionego terminu ulega zawieszeniu z powodu siły wyższej.
§ 3. Jeżeli małżeństwo ma być zawarte w formie wyznaniowej, czynności
przygotowujące jego zawarcie określone w przepisach art. 3-5 i art. 8 § 1 lub z tym zawarciem związane, a określone w przepisach art. 25 i art. 88, powinny
być dokonane przez kierownika urzędu stanu cywilnego lub wobec niego przed
zawarciem małżeństwa.
§ 4, 1. Kierownik urzędu stanu cywilnego miejsca zamieszkania jednej z osób
zamierzających zawrzeć małżeństwo w formie wyznaniowej wydaje zaświadczenie
stwierdzające, że stało się zadość warunkom wymaganym do zawarcia małżeństwa.
2. Zaświadczenie, o którym mowa w ust. 1, powinno być okazane duchownemu,
przed którym ma być zawarte małżeństwo w formie wyznaniowej, i przed złożeniem
oświadczenia woli warunkującego skuteczność cywilną małżeństwa zawartego w formie wyznaniowej";
2)
po art. 1' dodaje się art 1'' w brzmieniu:
"Art. 1''. Małżeństwo zawarte w formie wyznaniowej wywiera od chwili jego zawarcia takie same skutki jak
zawarte przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego, a w szczególności mają do
niego zastosowanie przepisy o nieistnieniu, unieważnieniu i ustaniu małżeństwa; w sprawach tych orzeka sąd powszechny";
3) w art. 6 dodaje się§ 3 w brzmieniu:
" § 3. Przepisy niniejszego
artykułu nie mają zastosowania do małżeństw zawieranych w formie
wyznaniowej";
4) w art. 9:
a)
dotychczasową treść oznacza się
jako§ 1,
b) dodaje się§ 2 w brzmieniu:
„ § 2. Wpisaniu do akt stanu cywilnego podlega także małżeństwo zawarte w formie wyznaniowej w okolicznościach, o których mowa w
§ 1, wobec samych świadków bez udziału duchownego. W takim wypadku
czynności i oświadczenia, o których mowa w art 1' § 3 powinny być dokonane
po zawarciu małżeństwa, a wniosek o ujawnienie tego zdarzenia w aktach stanu
cywilnego może złożyć jeden z małżonków także w razie śmierci drugiego
małżonka".
Art.
2. W ustawie z 29 września 1986
r. — Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz. U. nr 36, poz. 180, z 1988 r. nr 19,
poz. 132, z 1989 r. nr 29, poz. 154, z 1990 r. nr 34, poz. 198 i z 1995 r. nr
83, poz. 417) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 54 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
"4. Do osób zamierzających zawrzeć małżeństwo w formie wyznaniowej
stosuje się przepisy ust. 1 i 2".
2) po art. 56 dodaje się art. 56a i 56b w brzmieniu:
"Art. 56a. 1. Kierownik urzędu stanu cywilnego miejsca zamieszkania
jednej z osób zamierzających zawrzeć małżeństwo w formie wyznaniowej
zgodnie z art. 1' kodeksu rodzinnego i opiekuńczego sporządza zaświadczenie o zdolności prawnej do zawarcia małżeństwa, zwane dalej „zaświadczeniem".
Przepisy art. 54 ust. 1 i 2 oraz art. 56 stosuje się odpowiednio.
2. Przed sporządzeniem zaświadczenia kierownik urzędu stanu cywilnego
przyjmuje od osób zamierzających zawrzeć małżeństwo pisemne oświadczenie o nazwiskach, które będą oni nosić po zawarciu małżeństwa, oraz o nazwisku, które będą nosić dzieci zrodzone z ich małżeństwa. Wyjaśnia
także prawa i obowiązki małżonków, wynikające z przepisów kodeksu
rodzinnego i opiekuńczego.
3. Zaświadczenie ważne jest przez okres 6 miesięcy od dnia sporządzenia.
Przepis art. 17 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
Art. 56b. Do zaświadczenia wpisuje się:
1) nazwiska i imiona osób zamierzających zawrzeć małżeństwo, ich nazwiska
rodowe, miejsce i datę urodzenia,
2) nazwisko (nazwiska), które będą nosić osoby zawierające małżeństwo po
jego zawarciu, oraz nazwisko, które będą nosić dzieci zrodzone z tego małżeństwa,
3) nazwiska i imiona oraz nazwiska rodowe rodziców każdej z osób zamierzającej
zawrzeć małżeństwo,
4) datę złożenia przez osoby zamierzające zawrzeć małżeństwo pisemnego
zapewnienia, że nie wiedzą o istnieniu okoliczności, wyłączających
zawarcie tego małżeństwa";
3)
Po art. 60 dodaje się art. 60a w brzmieniu:
"Art. 60a. 1. Jeżeli zawarcie
małżeństwa następuje w formie wyznaniowej zgodnie z art. 1' kodeksu
rodzinnego i opiekuńczego, właściwy organ Kościoła sporządza dokument
stwierdzający fakt zawarcia małżeństwa. Do dokumentu wpisuje się: nazwiska i imiona osób zawierających małżeństwo, ich nazwiska rodowe, miejsce i datę
urodzenia oraz miejsce i datę zawarcia małżeństwa.
2. Dokument, o którym mowa w ust. 1, podpisany przez właściwy organ Kościoła i opatrzony jego pieczęcią, wraz z pisemnym oświadczeniem małżonków o woli
wywarcia skutków określonych w art. 1' kodeksu rodzinnego i opiekuńczego,
stanowi podstawę do sporządzenia aktu małżeństwa w urzędzie stanu
cywilnego właściwym ze względu na miejsce zawarcia małżeństwa w formie
wyznaniowej.
3. Zgłoszenia o sporządzeniu aktu małżeństwa dokonuje duchowny lub co
najmniej jeden z małżonków w terminie 5 dni od dnia zawarcia małżeństwa.
4. Jeżeli termin, o którym mowa w ust. 3, nie został dotrzymany z powodu siły
wyższej, jego bieg ulega zawieszeniu do czasu ustania tej przyczyny. Przepis
art. 61 ust. 2 stosuje się odpowiednio".
Art.
3. W ustawie z 4 lipca 1991 r. o stosunku państwa do Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego (Dz. U.
nr 66, poz. 287, nr 95, poz. 425, z 1993 r. nr 7, poz. 34 i z 1994 r. nr 1, poz.
3) po art. 12 dodaje się art. 12' w brzmieniu:
„Art. 12'. Małżeństwo zawarte zgodnie z prawem kościelnym wywiera takie
same skutki jak małżeństwo zawarte przed kierownikiem urzędu stanu
cywilnego, jeżeli spełnia wymogi określone w kodeksie rodzinnym i opiekuńczym".
Art.
4. W ustawie z 13 maja 1994 r. o stosunku państwa do Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Rzeczypospolitej
Polskiej (Dz. U. nr 73, poz. 323) po art. 13 dodaje się art. 13' w brzmieniu:
„Art. 13'. Małżeństwo zawarte zgodnie z prawem kościelnym wywiera takie
same skutki jak małżeństwo zawarte przed kierownikiem urzędu stanu
cywilnego, jeżeli spełnia wymogi określone w kodeksie rodzinnym i opiekuńczym".
Art.
5. W ustawie z 13 maja 1994 r. o stosunku państwa do Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Rzeczypospolitej
Polskiej (Dz. U. nr 73, poz. 324) po art. 8 dodaje się art. 8' w brzmieniu:
„Art. 8'. Małżeństwo zawarte zgodnie z prawem kościelnym wywiera takie
same skutki jak małżeństwo zawarte przed kierownikiem urzędu stanu
cywilnego, jeżeli spełnia wymogi określone w kodeksie rodzinnym i opiekuńczym".
Art.
6. W ustawie z 30 czerwca 1995 r. o stosunku państwa do Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w Rzeczypospolitej
Polskiej (Dz. U. nr 97, poz. 479) po art. 11 dodaje się art. 11' w brzmieniu:
„Art. 11'. Małżeństwo zawarte zgodnie z prawem kościelnym wywiera takie
same skutki jak małżeństwo zawarte przed kierownikiem urzędu stanu
cywilnego, jeżeli spełnia wymogi określone w kodeksie rodzinnym i opiekuńczym".
Art.
7. W ustawie z 30 czerwca 1995 r. o stosunku państwa do Kościoła Chrześcijan Baptystów w Rzeczypospolitej
Polskiej (Dz. U. nr 97, poz. 480) po art. 10 dodaje się art. 10' w brzmieniu:
„Art. 10'. Małżeństwo zawarte zgodnie z prawem kościelnym wywiera takie
same skutki jak małżeństwo zawarte przed kierownikiem urzędu stanu
cywilnego, jeżeli spełnia wymogi określone w kodeksie rodzinnym i opiekuńczym".
Art.
8. W ustawie z 30 czerwca 1995 r. o stosunku państwa do Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Rzeczypospolitej
Polskiej (Dz. U. nr 97, poz. 481) dodaje się art. 10' w brzmieniu:
„Art. 10'. Małżeństwo zawarte zgodnie z prawem kościelnym wywiera takie
same skutki jak małżeństwo zawarte przed kierownikiem urzędu stanu
cywilnego, jeżeli spełnia wymogi określone w kodeksie rodzinnym i opiekuńczym".
Art.
9. W ustawie z 30 czerwca 1995 r. o stosunku państwa do Kościoła Polskokatolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz. U. nr 97, poz. 482) po art. 9 dodaje się art. 9' w brzmieniu:
„Art. 9'. Małżeństwo zawarte zgodnie z prawem kościelnym wywiera takie
same skutki jak małżeństwo zawarte przed kierownikiem urzędu stanu
cywilnego, jeżeli spełnia wymogi określone w kodeksie rodzinnym i opiekuńczym".
Art.
10. W ustawie z 31 stycznia 1959
r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz. U. z 1972 r. nr 47, poz. 298, z 1989
r. nr 29, poz. 154 z 1990 r. nr 34, poz. 198 i z 1991 r. nr 64, poz. 271) w art.
8:
a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. W miejscowościach, w których nie ma cmentarzy komunalnych, zarząd
cmentarza wyznaniowego umożliwia pochowanie na tym cmentarzu, na równych
prawach, zwłok zmarłych osób wierzących wszystkich wyznań oraz osób
niewierzących".
b) dodaje się nowy ust. 4 w brzmieniu:
„4. Kościoły oraz związki wyznaniowe mogą sprawować religijne uroczystości
pogrzebowe i nabożeństwa za swoich zmarłych na cmentarzach komunalnych, przy
zachowaniu obowiązujących przepisów porządkowych".
Art.
11. 1. Minister gospodarki przestrzennej i budownictwa ogłosi w Dzienniku
Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej jednolity tekst ustawy z 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych, z uwzględnieniem zmian wynikających z przepisów ogłoszonych przed dniem wydania jednolitego tekstu i z zastosowaniem
ciągłej numeracji artykułów, ustępów i punktów w terminie 30 dni od daty
wejścia w życie niniejszej ustawy.
2. Traci moc art. 2 ustawy z 14 czerwca 1991 r. o zmianie ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz. U. nr 64, poz. 271).
Art.
12. Ustawa wchodzi w życie po upływie
3 miesięcy od dnia ogłoszenia.
Uzasadnienie
17
marca 1994 r. z inicjatywy Rady Ministrów został skierowany do Sejmu projekt
ustawy o ratyfikacji konkordatu między Stolicą Apostolską a Rzecząpospolitą
Polską (druk nr 327).
Na podstawie uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z 1 lipca 1994 r. o trybie
prac nad ustawą o ratyfikacji konkordatu między Stolicą Apostolską a Rzecząpospolitą
Polską została powołana Komisja Nadzwyczajna, której zadaniem między innymi
była ocena „skutków prawnych, jakie nastąpią w przypadku uchwalenia ustawy
ratyfikacyjnej w świetle obowiązujących przepisów konstytucyjnych oraz
innych ustaw".
Zgodnie ze Sprawozdaniem Komisji Nadzwyczajnej z 31 stycznia 1995 r. (druk nr
837 i 837 A) i projektem „Deklaracji Komisji Wspólnej Przedstawicieli Rządu i Episkopatu" z 28 kwietnia 1995 r. przepisy prawa polskiego wymagają niezbędnego
dostosowania do postanowień konkordatu.
Najczęściej wymienianymi w różnych ekspertyzach i opracowaniach
zagadnieniami, wymagającymi dostosowania przepisów w prawie polskim przy
jednoczesnym zachowaniu poszanowania zasady równouprawnienia wszystkich Kościołów i związków wyznaniowych, są:
-
zawieranie małżeństw w formie wyznaniowej i związane z tym skutki
cywilnoprawne,
-
wpisywanie do akt stanu cywilnego również małżeństw zawieranych w formie
wyznaniowej, przy zachowaniu całkowitej dobrowolności przy wyborze przez
strony formy zawarcia związku małżeńskiego,
-
możliwość dokonywania pochówku osób niewierzących na cmentarzach
wyznaniowych w miejscowościach, gdzie nie ma cmentarzy komunalnych.
Projekt ustawy o zmianie ustawy — Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz o zmianie
niektórych ustaw nowelizuje dziesięć ustaw.
Podstawowym zagadnieniem wymagającym nowelizacji przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, prawa o aktach stanu cywilnego i siedmiu ustaw regulujących
stosunki państwa z Kościołami innymi niż Kościół katolicki, jest
wprowadzenie do polskiego systemu prawa możliwości zawierania małżeństw w formie wyznaniowej. Podstawą do zawierania związków małżeńskich w formie
wyznaniowej mogą być umowy międzynarodowe lub ustawy. W praktyce będzie to oznaczało, że w Kościele katolickim do zawierania małżeństw w formie wyznaniowej podstawą prawną będzie konkordat, a w innych Kościołach
ustawy: — z 4 lipca 1991 r. o stosunku państwa do Polskiego Autokefalicznego Kościoła
Prawosławnego, — z 13 maja 1994 r. o stosunku państwa do Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Rzeczypospolitej Polskiej, — z 13 maja 1994 r. o stosunku państwa do Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Rzeczypospolitej Polskiej, — z 30 czerwca 1995 r. o stosunku państwa do Kościoła
Ewangelicko-Metodystycznego w Rzeczypospolitej Polskiej, — z 30 czerwca 1995 r. o stosunku państwa do Kościoła Chrześcijan Baptystów w Rzeczypospolitej Polskiej, — z 30 czerwca 1995 r.o stosunku państwa
do Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Rzeczypospolitej Polskiej, — z 30 czerwca 1995 r. o stosunku państwa do Kościoła Polskokatolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej.
Zgodnie z wolą małżonków złożoną przy zawieraniu małżeństwa w formie
wyznaniowej akt ten może wywierać takie same skutki prawne jak małżeństwo
zawarte przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego, pod warunkiem że fakt ten
zostanie zgłoszony w ciągu 5 dni celem wpisania do akt stanu cywilnego.
Przed zawarciem małżeństwa w formie wyznaniowej, zgodnie z proponowaną
nowelizacją przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego i prawa o aktach
stanu cywilnego, wszystkie czynności przygotowujące i polegające na
sprawdzeniu i gromadzeniu wymaganych dokumentów odbywają się w urzędzie
stanu cywilnego zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami. Po spełnieniu
wszystkich tych warunków, identycznych jakie są wymagane do zawarcia związku
małżeńskiego w formie cywilnej, kierownik urzędu stanu cywilnego sporządza
zaświadczenie o zdolności prawnej do zawarcia małżeństwa. Zaświadczenie to
winno być okazane duchownemu, przed którym ma być zawarte małżeństwo w formie wyznaniowej. Fakt zawarcia małżeństwa w formie wyznaniowej zostaje
stwierdzony w dokumencie wydanym przez właściwy organ Kościoła; w Kościele
katolickim będzie to proboszcz parafii.
Dokument ten, wraz z pisemnym oświadczeniem małżonków o woli wywarcia skutków
cywilnoprawnych wynikających z kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, stanowi
podstawę do sporządzenia aktu małżeństwa w urzędzie stanu cywilnego.
Zasady te odnoszą się do małżeństw zawieranych w formie wyznaniowej we
wszystkich wcześniej wymienionych Kościołach.
Kolejnym zagadnieniem, które reguluje projekt ustawy, jest chowanie zwłok osób
zmarłych niewierzących na cmentarzach wyznaniowych, jeśli w danej miejscowości
nie ma cmentarza komunalnego.
Proponowane w tym zakresie przepisy mogą zapobiec ewentualnym kontrowersjom,
jakie wynikły w związku z interpretacją art. 8 ust. 3 konkordatu.
Obecnie prawo chowania zmarłych na cmentarzach:
1) komunalnych — regulują przepisy ustawy z 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz. U. z 1972 r. nr 47, poz 298 z późn. zm.) — art. 8 ust.
1, art. 9 i nast.;
2) grzebalnych wyznaniowych (parafialnych i wyodrębnionych cmentarzach
zakonnych) — regulują przepisy ustawy z 17 maja 1989 r. o stosunku państwa do
Kościoła katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. nr 29, poz. 154 z późn.
zm.) — art. 45 ust. 3 i 4 oraz art. 75 ust. 4, i ustawy o cmentarzach i chowaniu
zmarłych (art. 8), a ponadto w stosunku do osób innych wyznań — poszczególne
ustawy regulujące stosunki państwa z Kościołami.
Zgodnie z przepisami art. 45 ust. 3 ustawy o stosunku państwa do Kościoła
katolickiego w miejscowościach, w których nie ma cmentarzy komunalnych, zarządy
cmentarzy umożliwiają pochowanie na cmentarzach grzebalnych, na równych
prawach, także innych zmarłych. Ponadto przepis art. 45 ust. 4 tej ustawy
stanowi, iż przepis art. 45 ust. 3 nie narusza ogólnych przepisów ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych. Oznacza to, iż sprawy chowania na cmentarzach
wyznaniowych w miejscowościach, w których nie ma cmentarzy komunalnych, zwłok
osób, które nie należą do danego wyznania — regulowane są art. 8 ust. 2 i 3
ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych.
Zaznaczyć należy, że art. 8 ust. 2 i 3 tej ustawy w brzmieniu, o którym mowa
wyżej, zostały wprowadzone od 23 maja 1989 r. w ustawie o stosunku państwa do
Kościoła katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (art. 75 ust. 4 tej ustawy).
Opisane wyżej dotychczas obowiązujące przepisy prawa, a przede wszystkim art.
8, art. 9 i nast. ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych oraz art. 45 ust. 3 i 4 ustawy o stosunku państwa do Kościoła katolickiego w Rzeczypospolitej
Polskiej, regulują sprawy chowania „zmarłych osób innych wyznań" na
cmentarzach grzebalnych wyznaniowych (każdego wyznania) w tych miejscowościach, w których nie ma cmentarzy komunalnych, a istnieją cmentarze wyznaniowe.
Jednakże, jak wskazuje dotychczasowa dyskusja nad problemem pochówku osób
zmarłych niewierzących na cmentarzach wyznaniowych — przepisy te nie są
jednoznacznie interpretowane. Szczególnie chodzi tu o przepis art. 8 ust. 2
ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych, który zdaniem niektórych nie
obejmuje osób zmarłych niewierzących, lecz jedynie osoby innych wyznań. Dla
uniknięcia dalszych sporów na tym tle wniesiony projekt proponuje uściślenie
tego przepisu poprzez nadanie mu nowego brzmienia, które uwzględniałoby
terminologię wskazaną już w art. 1 ust. 3 obowiązującej ustawy z 17 maja
1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (Dz. U. nr 29, poz. 155).
Nowe brzmienie przepisu art. 8 ust. 2, w którym wymienione byłyby zmarłe
„osoby wierzące wszystkich wyznań oraz osoby niewierzące", zabezpiecza równe
prawa do pochowania osób niewierzących na cmentarzu wyznaniowym.
Ostatnia zmiana zaproponowana w projekcie ustawy polega na dodaniu nowego ust. 4
do art. 8 ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych, który unormowałby
jednolicie dla wszystkich Kościołów oraz związków wyznaniowych prawo do
sprawowania na cmentarzach komunalnych religijnych uroczystości pogrzebowych i nabożeństw za swoich zmarłych, przy zachowaniu obowiązujących przepisów
porządkowych. Aktualnie problem ten jest rozstrzygnięty w przepisach siedmiu
ustaw regulujących stosunek państwa do Kościołów różnych wyznań.
Zamieszczenie jednego przepisu w ustawie o cmentarzach i chowaniu zmarłych
(art. 8 ust. 4) ułatwi stosowanie go w praktyce wobec osób zmarłych — członków
związków wyznaniowych. Ponadto przepis ten korespondować będzie z przepisami
art. 8 ust. 2-3 dot. pochowania zmarłych i ceremonii pogrzebowych na
cmentarzach wyznaniowych.
Należy podnieść, iż w związku z tym, że nowelizowana kilkakrotnie ustawa o cmentarzach i chowaniu zmarłych stała się w praktyce nieczytelna, minister
gospodarki przestrzennej i budownictwa został zobowiązany na mocy art. 2
ustawy z 14 czerwca 1991 r. o zmianie ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych
(Dz. U. nr 64, poz. 271) do ogłoszenia w Dzienniku Ustaw jednolitego tekstu
ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych. Tego obowiązku ustawowego minister
gospodarki przestrzennej i budownictwa do tej pory nie wykonał. Z tych
przyczyn, a także w związku z kolejną proponowaną wyżej nowelizacją art. 8
ust. 2 i ust. 4, konieczne staje się zaproponowanie, by tą ustawą po raz wtóry
zobowiązać tegoż ministra do ogłoszenia tekstu jednolitego ww. ustawy, w terminie 30 dni od dnia ogłoszenia ustawy nowelizującej.
_____________________
„Rzeczpospolita", nr
246, 23 października 1995 r. |