Autor tekstu: Nikolay Spasov Daskalov

Tłumaczenie: Andrzej Nowosad

Esteta i dyktator — to dwa obrazy tego samego umierającego świata: jednego — w poezji i pięknie, a drugiego — w ich wynaturzeniu. Powieść zaczyna się od pierwszego, a kończy drugim — początek i koniec, życie i śmierć, piękno i jego zniszczenie. W umieraniu Petroniusza wydaje się nie ma śmierci, lecz wieczne pożegnanie z harmonią, jakieś piękne znużenie w nieskończonym zmierzchu antycznego świata, brzemiennego tryskającą radością nowej formy życia: śmierć Nerona jest zniszczeniem, zagładą, absencją, końcem. I… ziarno wiary, wiary w nieprzejrzałą estetyczną moc i siłę ludzkiego ducha, w zwycięstwo dobra nad złem, w porażkę zwyrodnienia i barbarzyństwa wobec piękna i humanizmu — najbardziej uniwersalna, najprostsza i najbardziej doskonała idea o sensie ludzkiego życia. Tu, w znacznym sensie zamyka się też wieczna aktualność powieści Sienkiewicza — tyle krytykowanego, na ile i bezspornego literackiego Chef d'oeuvre

Bibliografia

1. Krzyżanowski J., 1976, Twórczość Henryka Sienkiewicza, wyd. III, Warszawa
2. Majchrowski S., 1966, Pan Sienkiewicz, wyd. 2000, Warszawa.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Studnia i labirynt Ewolucja wolności

Dodaj komentarz do strony..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word