Najbardziej zadziwiające, że wszyscy wielcy apologeci drugiego stulecia (z wyjątkiem Justyna i Arystydesa — pomniejszego syryjskiego apologety) pomijają milczeniem postać historycznego Jezusa w swoich obronach chrześcijaństwa przed poganami. Dotyczy to również Tacjana w jego wypowiedziach sprzed Diatessaronu. Zamiast tego apologeci przedstawiają świadectwo chrześcijaństwa wywodzącego się z filozofii platońskiej i hellenistycznego judaizmu nauczając o czczeniu monoteistycznego żydowskiego Boga i Syna typu Logos — siły obecnej w świecie, działającej jako objawiciel i pośrednik pomiędzy Bogiem a ludzkością. Teofil z Antiochii, Atenagoras z Aten, Tacjan w swojej Apologii, Minucjusz Feliks w Rzymie lub w Afryce Północnej — nie przedstawiają świadectwa wiary ani h historyczną postać ukrzyżowanego w akcie zbawienia Jezusa, ani w jego zmartwychwstanie. Nie mają oni również nic wspólnego z Pawłem. U nikogo z nich nie pojawia się imię „Jezus", nikt z nich nie mówi o wcieleniu Logos. Teofil wyjaśnia słowo „chrześcijanin" jako znaczące tyle, że „jesteśmy pomazani olejkiem Bożym".

Minucjusz Feliks wyszydza każdą doktrynę uważającą ukrzyżowanego człowieka za Boga i Zbawiciela (wskazując, że jest świadomy takich). Tacjan nawiązuje do historii opowiadanych zarówno przez Greków jak i chrześcijan, sprowadzając je do wspólnej kategorii, do mitycznych opowieści, których nie powinno rozumieć się dosłownie. Jedynie Justyn został zwolennikiem historii i osoby Jezusa, takiej jaką przedstawiono ją w którejś z wczesnych form pism ewangelicznych. Ale nawet on, przywołując doświadczenie swojego nawrócenia sprzed kilku dekad (Dialog z Żydem Tryfonem 3-8) przekazuje nam, że wiara którą przyjął, nie była wiarą w historycznego człowieka. Ustami Tryfona oskarża: „wymyśliliście Chrystusa dla samych siebie" (8:6).

UŁOŻONE CZĘŚCI

Współcześni krytyczni uczeni rozczłonkowali historię Jezusa, próbując ocalić z niej natchnionego mędrca zwracającego się ku bardziej racjonalnej, oświeconej przyszłości, a pozwalając odejść poświęcającemu się umęczonemu boskiemu Zbawcy z archaicznej przeszłości. Niektórzy z nich z niemałym trudem przyznają, że Pawłowy Chrystus nie ma nic wspólnego z postacią historyczną, a sami umiejscawiają swojego nowego nauczającego Jezusa jedynie jako jeden element w żydowsko-hellenistycznej syntezie wiodącej ku chrześcijaństwu. Mędrzec ten jednakże jest tylko sztuczną konstrukcją, błędnym odczytaniem (wtedy i dziś) rozleglejszego przekazu sekt chrystianizmu tamtej epoki. A powiązania i współzależności pomiędzy rozmaitymi fragmentami, które stworzyli uczeni, by uwierzytelnić swoje scenariusze, w ogromnej większości nie są poparte wiarygodnymi dowodami. Części Zagadki Jezusa nie będą do siebie pasować dotąd, dopóki nie zaniecha się oczekiwania odnalezienia historycznej ludzkiej twarzy.

Zobacz także te strony: Apologeci drugiego stulecia Odgłosy Ciszy

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Odgłosy Ciszy Historyczność Jezusa z Nazaret

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (10)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word