Wyrok sądu monarszego w sporze między cystersami z Lądu a podłowczym Stanisławem z 1299 r.

(...) Wszystko, co ulega wzmocnieniu przez świadków i pismo, jest przekazywane wiecznej rzeczy pamięci. Przeto my, Władysław, z Bożej łaski książę Królestwa Polskiego, Pomorza, Kujaw, Łęczycy i Sieradza, oświadczamy niniejszym aktem wszystkim teraz żyjącym jak i ich potomkom, ż między opatem a zgromadzeniem domu lądzkiegoreguły cysterskiej z jednej strony, a Stanisławem, podłowczym lądzkim z drugiej, powstał spór o to, że ów Stanisław twierdził, że z racji swego urzędu miał pewne prawa na wsiach wspomnianych braci. Po wszechstronnym zbadaniu tej sprawy w obecności naszej i naszych baronów, żądanie wspomnianego komesa Stanisława wobec rzeczonych braci zostało w końcu oddalone na mocy przysądzenia i wyroku komesa Sędziwoja, sędziego gnieźnieńskiego. My zaś wziąwszy pod uwagę prawdziwy stan sprawy, doszliśmy do wniosku, że wspomniani bracia nie mają obowiązku przyznawania łowczym żadnych praw. Ich samych i wszystkie ich dobra zwolniliśmy na zawsze od żądania owego Stanisława i wszystkich łowczych, którzy w przyszłości będą jego następcami. Na dowód tego wydaliśmy im niniejszy przywilej opatrzony nasza pieczęcią.

Działo się w Gnieźnie w obecności następujących świadków: komesa Mikołaja Jankowicza, wojewody, komesa Roskona, łowczego kaliskiego, Sędziwoja, sędziego gnieźnieńskiego, Janka, starosty poznańskiego i wielu innych wiarygodnych. Dan tamże w Gnieźnie, w dniu po św. Janie Chrzcicielu (25 VI), ręką Dominika, notariusza naszego dworu, w roku łaski Pańskiej 1299. ^{[ 1 ]}