W Kościele Anglii oraz w odłamach nie-konformistycznych część wyznawców przejęła się „ideami świętości", propagowanymi w czasie tzw. drugiego ewangelicznego przebudzenia w 1857 roku.

Najważniejszą pochodną „Ruchów Świętości" w Wielkiej Brytanii było z pewnością utworzenie Armii Zbawienia. Jej założyciel, William Booth, był Metodystą, który samotnie głosił Słowo Boże. Przyjął on idee „Ruchu Świętości" i radował się wielce, kiedy na spotkaniach z nim „ogień piekielny" ustępował.

Salwacjonizm jednak, jest ruchem o bardzo wielu aspektach i jego rozwój nie może być w pełni kojarzony z naukami „ruchu świętości".

Kiedy powstawały oddzielne i niezależne sekty z „Ruchu Świętości", niektóre z nich przyjmowały do nazwy określenie `Zielonoświątkowy`. Jedna z takich największych organizacji w końcu w roku 1907 przyjęła nazwę `Zielonoświątkowy Kościół Nazaretańczyka`. W 1919 roku, żeby wyróżniać się od „ruchu języków", jak nazywano późniejszych zielonoświątkowców, organizacja odrzuciła nazwę „zielonoświątkowy". Stali się jedną z największych sekt tego typu — mając tysiące wiernych w całych USA i niewielką rzeszę wyznawców w Wielkiej Brytanii.

Chociaż „Ruch Świętości" jest fenomenem XIX wieku i ciągle w wieku XX odgrywa znaczącą rolę, jego korzenie sięgają znacznie wcześniejszych okresów. Z pewnością zawdzięcza dużo pietyzmowi, który kładł nacisk na życie będące moralnym przykładem. Pietyzm wytworzył się wśród niektórych Luteran, z których niemiecki hrabia Zinzendorf (1700-1760), patron i lider społeczności Herrnhut, był najważniejszą osobą która przyczyniła się do narodzenia idei „Ruchu Świętości".