Zesłanie Ducha Św. to napełnienie mocą boską. "Interesującym wydarzeniem Zielonych Świątek w Cezarei jest to, że na czele tych, którzy przyjęli Ducha Świętego (oprócz hierarchii kościelnej — przyp.), stał rzymski oficer, dosłownie "setnik z kohorty" (Dz Ap 10, 1; centurio), co odpowiada mniej więcej naszemu pułkownikowi; miał na imię Korneliusz. W Cezarei nadmorskiej znajdowała się siedziba rzymskiego prokuratora, tam też stacjonował rzymski garnizon. Rzuca się w oczy, że Duch Święty ma dużą słabość do dwóch rodzajów stanowisk kierowniczych, piastowanych mianowicie w Kościele i w wojsku. Nie pozostało to bez następstw w historii Kościoła. Od czasu bowiem, kiedy Ducha Świętego w Jerozolimie otrzymali ludzie kierujący Kościołem, a w Cezarei dowódcy wojskowi (dowództwa wyższego rangą nie było w tym czasie do dyspozycji) — oba gremia kierownicze na przestrzeni dziejów ciągle współpracowały ze sobą, wprawdzie nie zawsze kierując się Duchem Świętym, ale raz po raz w tym samym duchu." (Uta Ranke-Heinemann)

Faktycznie ta scenka musiała nastrajać w ten sposób wielu chrześcijan. Oto przeczytajmy fragment kazania wygłoszonego przez pewnego niemieckiego duchownego (protestanta) w roku 1915: "Ach, jak szybko wydobywa się on z pochwy! Jakże lśni w słonecznym blasku majowego poranka! Poczciwy niemiecki miecz, nigdy nie pohańbiony, zwycięski, dobroczynny. Bóg włożył nam ciebie w ręce; obejmujemy cię niczym oblubienicę… tyś jest ostatnią racją. Ty, umiłowany wojowniku, jesteś w naszych oczach nosicielem ducha. Nie tylko stanowisz ultima ratio królów; i my, duchowni, posługujemy się tobą, ty zaś masz pożytek z nas. I niechaj duch Zielonych Świątek będzie błogosławieństwem dla naszego miecza… Twoja mowa jest mową przepołowionych języków. Każdy cię rozumie, bo trafiasz do wszystkich. Pójdź, mieczu, tyś jest mi objawieniem ducha… obyś zdobył obfite trofea. I wolno ci zabić ich wszystkich jako moje ofiary. Walcz, broń się i sądź. Oni otaczają cię zewsząd, ale w imię Pańskie możesz ich pozabijać". ^{[ 1 ]}