Brytyjski tygodnik „Times" dla zilustrowania stanu wolności słowa, sumienia i wyznania opublikował wyjątkową listę dwudziestu bluźnierstw popełnionych w ciągu ostatnich stu lat. Dziennikarka Joanna Sugden wykazała się dużą drobiazgowością oceniając w każdym przypadku pięć czynników: obsceniczność (O), kryminalność w kraju popełnienia (K), efekt religijny (ER), efekt polityczny (EP) i liczbę ofiar (LO). Obiektywny jest czynnik LO przy czynnikach K, ER i EP wymagających przeniesienia na skalę liczbową od 0 do 10. Stopień obsceniczności natomiast zależy od indywidualnej wrażliwości i jest subiektywny. Nie jest to jednak to samo co wulgarność. Sugden wyjaśnia, że ma na myśli "zderzenie między sacrum a profanum" a punkty ilustrują stopień tego kontrastu. Wynik jej pracy zawarty jest tutaj:

Kilka wniosków:

1) Wszystkie trzy przypadki morderstw w tym dwóch masowych zostały popełnione przez ekstremistów muzułmańskich.

2) Znaczna większość przypadków to instalacje artystyczne.

3) Jakkolwiek celowa prowokacja w niektórych przypadkach jest wyraźna, w co najmniej niektórych przypadkach można zasadnie uznać, że do bluźnierstwa doszło nieświadomie i bez takiej intencji.

4) Szczególnym przypadkiem jest film „The profit" („Zysk") w którym w ogóle nie ma napaści na sferę sacrum. Film zyskał rozgłos ponieważ na wniosek scjentologów został zakazany w USA (co źle świadczy o sądzie a nie scjentologach).

5) Akceptowane w demokracji kary za bluźnierstwo są bardzo rzadkie. Nie wynikają bezpośrednio z bluźnierstwa lecz powodowania wzrostu napięcia na tle religijnym lub rasowym oraz niekontrolowanych protestów urażonych wyznawców, które mogą prowadzić w skrajnym przypadku do zamieszek. Przykładem jest art. 166 niemieckiego kodeksu karnego zwany „klauzulą bluźnierstwa", który i tak jest znacznie bardziej neutralny niż polski art. 196 kk chroniący tylko wierzących.