Poeta słońca

Otworzyły się bramy porannego światła

Myśli i kształty zbudziły się z chłodnej nocy

I nabrzmiały dojrzałe linie horyzontów

Czas porzucił swe gniazdo zawieszone w mroku

Skały zaśpiewały biegnąc w nisze odcieni

Ich echem były kwiaty i spłoszone stada

Miasta pełne domów i mieszkańcy ich alej

Ich pamięć wciąż spragniona zebrana w historię

Słońce zbudziło mowę której zdania płoną

Z jego dnia poeta układa mowę świtu

Gdyż pragnie swą przejrzystość zrozumieć świadomie

Słuchajcie mnie mieszkańcy metropolii wyniosłej

Wyrastamy z liści które tka natura

Jesteśmy pyłem przez gwiazdę królewską wezwanym

31 stycznia 2007