Historia ISKCON

Międzynarodowe Towarzystwo na rzecz Świadomości Kryszny jest religijną organizacją wyznawców Kryszny. Ich religia jest popularnie zwana Hare Kryszną, z powodu początku ich najbardziej znanej mantry:
"Hare Kryszna, Hare Kryszna, Kryszna, Kryszna, Hare, Hare, Hare Rama, Hare Rama, Rama, Rama, Hare, Hare. "

Kryszna znaczy „Ten Najbardziej Przyciągający". `Hare` oznacza wezwanie energii boga, a `Rama` znaczy „Największa Przyjemność". Te imiona boże, oraz `Hare Kryszna`-mantra są wzięte z antycznych hinduskich świętych tekstów — „Wed".

ISKCON i Hinduizm wspólnie uważają za swoje początki święte teksty „Wed" i tekst „Bhagavad-gita".
Różnica polega na tym, że Hinduizm głównego nurtu uznaje Krysznę za ósmą inkarnację Wisznu (jednego z najważniejszych bogów hinduizmu, członka Trójcy), natomiast ISKCON uznaje Krysznę za boga nadrzędnego ponad wszystkimi bogami, również ponad Wisznu. Z tego powodu ta organizacja jest wiarą monoteistyczną i propaguje `bhakti`, drogę pełnego oddania bogu.

Początki wiary mogą być związane z pojawieniem się Kryszny ok. 5000 lat temu, w wiosce w Indiach, zwanej Vrindavana. Wiara ta została zregenerowana w ostatnich czasach — w wieku 16 n.e. pojawił się Guru Caitanya Mahaprabu, którego krysznowcy uznają za inkarnację Kryszny w „formie swego idealnego ucznia". Nauczał on, że Kryszna jest najważniejszym z bogów, Bogiem Żywym, i że każdy może się skontaktować z nim ucząc się słów mantry i poprzez `sankirtana` (wspólne śpiewanie mantr z imionami boga, szczególnie mantry Hare Kryszna). Ta tradycja była kontynuowana przez całą serię kolejnych Guru — w tym na początku 20. wieku, przez Srila Bhaktisiddhanta Saraswati Gosvami Maharę.

Abhay Charan De, uczeń Bhaktisiddhanty, przyjął imię Bhaktivedanta Swami Prabhupada, i opuścił Indie w wieku 69 lat — przybył do USA, żeby prozelityzować. Prabhupada (Mistrz) założył w roku 1965 ISKCON. Podczas początkowych lat ruch religijny był finansowany głównie ze sprzedaży kadzideł i książek Mistrza. Po 12 latach płodnego pisania i skutecznej reklamy „Świadomości Kryszny", Mistrz zmarł (1977). Jego głównymi dziełami były dokładne tłumaczenia i komentarze do: „Bhagavad-gita" (Pieśń o Bogu), „Bhagavata Purana" (Historia boga i jego uczniów), oraz „Caitanya Caritamrita" (Życie i Nauki Caitanya Mahaprabhu). Przed swoją śmiercią, wyznaczył jedenastu komisarzy, których zadaniem jest przyjmowanie do organizacji nowych członków i tworzenie nowych placówek w innych krajach.

Główne biuro organizacji znajduje się w Los Angeles. Obecnie mają około miliona stabilnych członków. Publikują magazyn zwany „Powrót do Świadomości Boga".

Wierzenia ISKCON`u

Wiele wierzeń tej organizacji pokrywa się z głównym nurtem hinduizmu. Ich świętym tekstem jest „Bhagavad-Gita", hinduski poemat zawierający konwersację między Panem Kryszną i żołnierzem `Arjuna`. Zwyczajowe określenie padające z ust członków ISKCON`u to — „nie jesteśmy tym ciałem". Oznacza to ich wiarę w to, iż człowiek jest w pełni duchem, uwięzionym w materialnym ciele, z powodu czego narażony jest na jego zachcianki i ograniczenia. Ich celem jest wyrwanie się z kręgu `samsara` (powtarzających się bez końca cyklów reinkarnacji) i powrót do Królestwa Boga.

Główne różnice między ISKCON a klasycznym hinduizmem to:
— Uwolnienie się z `samsara` odbywa się poprzez `sankirtana`, czyli wspólne śpiewanie imion boga, co prowadzi do Świadomości Kryszny.
— Kryszna jest hołdowany jako Najwyższy Bóg; wierzą, że można osiągnąć z Nim osobistą więź. Jezus Chrystus jest uważany za bezpośrednie „ramię" Kryszny.
— Piekło to czasowy pobyt po śmierci dla bardzo grzesznych ludzi.
— Uczniowie potrzebują `duchowego mistrza`, który w prostej linii wywodzić się ma od Guru Caitanya.
— Jedzenie pokarmów przygotowanych i ofiarowanych Panu, jest uznawane za komunię z Kryszną, Kryszna „oczyszcza energią" ciało wyznawcy.

Ich `Dziewięć Procesów Oddania Panu` to:
— powiększanie swej wiedzy o bogu,
— śpiewanie imion boga,
— zapamiętywanie boga poprzez czytanie, wspólne przebywanie z innymi wyznawcami,
— służenie bogu Krysznie w świątyni,
— hołdowanie bogu poprzez przygotowanie jedzenia, dekorację jego posągów, przyprowadzanie innych, żeby go ujrzeli,
— modlitwa,
— zachęcanie innych, żeby mówili imiona boże,
— wytworzenie bardzo osobistego i intymnego kontaktu i związku z bogiem,
— Oddanie wszystkiego co posiadamy Panu, łącznie z naszymi ciałami ...

Praktyki ISKCON`u

ISKCON dzieli się na dwa rodzaje struktur: na zakon mnichów i kapłanów, którzy mieszkają w świątyni, i na członków kongregacji, którzy mieszkają normalnie. Męscy mnisi golą swoje głowy, poza centralnym miejscem nazywanym `sikha`. Otrzymują imię sanskryckie (jedno z wielu imion boga) plus dodatek „sługa", i kolorowe szaty, `dhotis`, żeby podkreślić celibat. Natomiast żonaci mnisi noszą białe `dhotis`. Z kolei mniszki mieszkające w świątyni noszą tradycyjne `sari` i nie golą głów. Wszyscy mnisi przysięgają nie używać papierosów, alkoholu i innych używek, odrzucają hazard i przestrzegają diety wegetariańskiej. Przysięgają również określoną liczbę razy dziennie — śpiewać imiona Boże. Wstają przed wschodem słońca, śpiewają oraz modlą się określoną ilość razy.

Celibat jest wymagany dla pojedynczych członków; natomiast dla par seks jest przewidywany wyłącznie w celu prokreacji. Członkowie kongregacji noszą normalne ubrania i pracują regularnie. Wielu mieszka w pobliżu świątyni, przeszło na wegetariańską dietę, modli się i śpiewa w domu i przynajmniej raz w tygodniu przychodzi do świątyni, zwykle w niedzielę.

Zobacz też: Mnisi Hare Kriszna oskarżeni o molestowanie seksualne