Przed Mahometem

Religia przedmuzułmańska to animizm politeistyczny, ewoluujący ku monoteizmowi. Allah nie przyszedł wraz z Mahometem. Był to bóg, który wyłaniał się z wcześniejszego animizmu. Był to stróż porządku moralnego, który zrodził się z wcześniejszego świata duchów (dżinn).

"Ofiary polegały na składaniu w darze baranów i wielbłądów. Św. Nil (wiek V) zostawił nam szczegółowe opowiadanie o ofierze z wielbłąda u Saracenów, Arabów koczowniczych z półwyspu Synaju, która ma wszystkie cechy ofiary totemicznej komunji. Krew i mięso zwierzęcia winny były być całkowicie pochłonięte przez wiernych w stanie surowym przed nadejściem dnia." (Reinach)

Po Mahomecie

"Mahomet nie założył monoteizmu Islamu; uwolnił po prostu Allaha od jego towarzyszy i towarzyszek, których kredyt był już nader nadwerężony przez zaufanie do tego boga." (Reinach)

Koran

"Z punktu widzenia literackiego Koran jest księgą ubogą. Deklamacje, powtórzenia, banalności, brak logiki i konsekwencji w pojęciach, uderzają w nim na każdym kroku nieuprzedzonego czytelnika. Jest upokarzającem dla umysłu ludzkiego, że ta pospolita literatura była przedmiotem niezliczonych komentarzy, i że miljony ludzi tracą jeszcze czas na wchłanianie jej w siebie" (Reinach)

Kobieta w islamie

Ze wszystkich religii ta jest najmniej przyjazną kobietom. Istota żeńska dla islamistów nie posiada pełni człowieczeństwa osobnika męskiego, jest od niego pośledniejsza, jest tym "ogniwem, co łączy świat świat ludzi i zwierząt" (choć ta idea również żywa była przez wiele stuleci w chrześcijaństwie, to jednak była ona bardziej zawoalowana, nie wyrażała sądów o kobiecie tak stanowczo i otwarcie).

Wojenna religia

Faktem jest, że islam jest najbardziej pozytywnie do wojny nastawioną religią, tym niemniej nie zawsze tak było. Były okresy, w których tolerancja muzułmanów przewyższała tę katolików.

Dzieci palestyńskie podczas antyizraelskiej manifestacji w Strefie Gazy, Przegląd

Modlitwa zagrzewa Palestyńczyków do "świętej wojny z niewiernymi", Przegląd

***

Sekty muzułmańskie

Assasynowie (arab. Hasziszin) — fanatyczna sekta muzułmańsko-szyicka; nazywano ich także Izmaelitami. Założył ją przy końcu wieku XI w Persji Hassan ibn Sabbah, skąd rozszerzyła się w ciągu dwóch następnych wieków w Syrii i Egipcie. Assasynowie długo zagrażali swą działalnością religijno-polityczną istnieniu rozmaitych państw muzułmańskich, a szerząc postrach wyzyskiwali go do celów własnych. Organizacja ich otoczona była tajemnicą, naczelnik nosił tytuł Szeika — al Dżebel (Pan gór, Starzec z gór). Wodzowie mieszkali w niedostępnych zamkach. Naczelnicy zjednywali sobie gotowych do wszelkich ofiar zwolenników (zwanych Fidawi), którym w nadmiarze dostarczali opjum, haszyszu, skąd ich nazwa. Podczas wypraw krzyżowych zagrażali wszystkim ich uczestnikom. Stanowili wielkie niebezpieczeństwo, tem bardziej, że ich tajemne działanie wzniecało ogólny postrach. Powstało na tem tle wiele legend. Odtąd nazwą Assasynowie, istniejącąjeszcze dziś we Francji, piętnuje się morderców. Gdy w roku 1256 Mongołowie wpadli do Persji i Azji Mniejszej, obalili państwo Assasynów i ich najpotężniejszą warownię Alamut. Istniejące do dziś [dwudziestolecie międzywojenne — przyp. M.A.] resztki sekty nie mają żadnego znaczenia. [Encyklopedia Gutenberga]. Jak pisze o nich Montaigne: "Asasynowie (jakoby po naszemu morderce ^{[ 1 ]}), naród pokrewny Fenicjanom, zażywają wśród mahometan sławy niezwykłej pobożności i czystości obyczajów. Uważają iż najprostszą droga do zdobycia raju jest zabić kogoś przeciwnej religii" (Próby, T.2, s.368)

Czytaj więcej: Marek K. Dziekan, Klasyczny islam. Powstanie i doktryna, Opoka