W „Calgary Herald" A Millar pisze o masońskich inklinacjach norweskiego mordercy Andersa Breivica. Wskazuje, iż jego promasońskie sympatie mogły wynikać w dużej mierze z tego, że świat islamu jest na ogół wrogo nastawiony do wolnomularstwa, które uważa za „żydowski spisek".

W tym kontekście Millar przypomina zwłaszcza wydarzenia z Oslo ze stycznia 2009 r., które mogły wpłynąć na decyzję Breivica o zaatakowaniu lewicowej młodzieżówki. Wówczas bowiem przez Oslo przetoczyły się gwałtowne zamieszki antyizraelskie i antysemickie, w których udział wzięli przede wszystkim propalestyńscy muzułmanie, ale także aktywiści lewicowi.

Najpierw w grudniu 2008 r. muzułmańska młodzież obrzuciła koktajlami Mołotowa i kamieniami ambasadę Izraela. 4 stycznia policja musiała użyć gazu łzawiącego przeciwko tłumowi, który zachowywał się agresywnie pod izraelską ambasadą. Kolejne zamieszki miały miejsce 8 stycznia, w trakcie demonstracji proizraelskiej w czasie której przemawiała przewodnicząca Partii Postępu, Siv Jensen. W trakcie jej wystąpienia zgromadzenie zostało zaatakowane kamieniami przez działaczy propalestyńskich. Część osób odniosła rany. Napastnicy wykrzykiwali m.in. „Brać go, to Żyd", „jebany Żyd", „Allahu akbar". Po arabsku wykrzykiwano „Śmierć Żydom", „Zabić Żydów", „Wyrżnąć Żydów". Policja znów musiała użyć gazu łzawiącego. Zamieszki zakończyły się zniszczeniem szeregu restauracji McDonalds, bo między aktywistami poropalestyńskimi rozniosła się plotka, że wspierają finansowo Izrael. W trakcie zamieszek aresztowano w sumie ok. 160 osób. W książce The Anti-Jewish Riots in Oslo Eirik Eiglad podsumował, że były to największe antyżydowskie zamieszki w historii Norwegii.

W trakcie tych zajść zaatakowany został budynek loży wolnomularskiej. Grupa młodych ludzi opuściła demonstrację i poprowadziła kamerzystę i reportera pod lożę, następnie wybito szyby i zaczęto wrzucać mocne petardy. W trakcie ataku w budynku były dzieci, gdyż odbywało się właśnie przyjęcie dla dzieci z rodzin wolnomularskich. W toku dochodzenia zindentyfikowano trzech uczestników ataku — jako członków gangu B-gjengen. O gangu tym pisała niedawno polska prasa, jako o „najgroźniejszym norweskim gangu", informując, że wyznaczyli nagrodę za głowę Breivica. Jak podaje Wikipedia gang tworzą imigranci pakistańscy i albańscy. W lutym 2011 sprawę tę opisywała norweska gazeta VG.

I w związku z tym wydarzeniem Millar spekuluje: „Możliwe, że atak ten był czynnikiem w podjęciu przez Breivica decyzji o zaatakowaniu młodzieżówki Partii Pracy. W czasie ataku w budynku przebywały dzieci w związku z przyjęciem dla dzieci; po wybuchu każdej petardy słyszano wrzaski dzieci".

Naturalnie te dywagacje o „logice mordu" niewiele mają wspólnego z dochodzeniem do sprawiedliwości, choć mogą nam wskazywać, że również w Europie w ciągu następnych lat może pojawić się zjawisko spirali zbrodni motywowanych religijno-politycznie. Nie ma znaczenia, czy obawiamy się islamizacji Europy czy nie: opowiedzenie się po którejkolwiek stronie ekstremizmu to głos za pogrążeniem i pogrzebaniem Europy. Zwróćmy też uwagę, że oba ekstremizmy mają charakter mizoginiczny i opowiadają się za upodleniem kobiety.

Sytuację kobiety pomiędzy ekstremizmem islamskim i chrześcijańskim doskonale ukazał wybitny dramat francusko-kanadyjski Denisa Villeneuve „Pogorzelisko" (autor nakręcił w 2009 r. równie dobry dramat społeczny „Politechnika" opowiadający o masakrze z 1989 r. na politechnice w Montrealu, gdzie motywowany antyfeministycznie chłopak zamordował 14 studentek).

Obóz szkoleniowy chrześcijańskich ekstremistów — kadr z filmu

W „Pogorzelisku" Kobieta miota się pomiędzy skonfliktowanymi społecznościami muzułmańskimi i chrześcijańskimi i doświadcza oraz widzi zbrodnie obu ekstremizmów. Film ten jednak to przede wszystkim ideowy manifest pokazujący wręcz nadludzko silną Kobietę. Życie zaś na ogół jest mniej wzniosłe i bardziej tragiczne.

Europa czerpie swoją siłę z okiełznania ideologii zawłaszczających i ujednolicających człowieka. Nie można przestać wierzyć w siłę świeckości w obliczu ekspansji islamu.