Abstract. The didactic method commonly used in schools to teach students is insufficient to ensure the highest quality of education. I propose a new model of education based on the didactic-dialectical method following the model of how science operates. I call this model the School of Commonthings. Following the scientists' example, students send and review each other assignments in a written form specified by class teachers.

Identyfikacja problemu

Dominującą metodą uczenia jest dydaktyka, która polega na transferze wiedzy od osoby posiadającej jej więcej do posiadającej jej mniej — od nauczyciela do ucznia. Metoda dydaktyczna jest głęboko zakorzeniona w szkolnictwie wyższym, gdyż tworzymy dedykowane stanowiska w Uniwersytecie, które na niej się opierają. Na przykład w Uniwersytecie mamy stanowiska dydaktyczne i badawczo-dydaktyczne. Jakość kształcenia jednak ciągle nie jest na wystarczającym poziomie, aby edukacja stymulowała rozwój niezbędnych umiejętności do radzenia sobie w gwałtownie zmieniającym się otoczeniu [1]. Te zmiany wymuszają na nas działania, które już teraz powinniśmy podjąć i zrobić krok do przodu ze sposobem uczenia w systemie szkolnictwa wyższego -zmodyfikować jego działanie na wzór działania systemu nauki

Ustawa z dnia 20.07.2018 „Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce" zobowiązuje nas do prowadzenia najwyższej jakości kształcenia [2]. Czy metoda dydaktyczna jest w stanie to zapewnić?

Aby odpowiedzieć na to pytanie, porównajmy systemy szkolnictwa wyższego i nauki. Zadajmy więc kolejne pytanie: czy wiedza ludzkości rozwinęłaby się do aktualnego poziomu, gdyby system nauki opierał się tylko o metodę dydaktyczną? Wyobraźmy sobie taki scenariusz działania systemu nauki opartego właśnie o metodę dydaktyczną. Naukowiec publikuje artykuł naukowy, którego treść nie podlega zakwestionowaniu, tj. staje się dogmatem. Nie może zostać zakwestionowana, gdyż transfer wiedzy w dydaktyce jest jednokierunkowy — od nauczyciela do ucznia. Wszyscy pozostali naukowcy działają tak samo, aż wiedza ludzkości zostaje zabetonowana dogmatami. Oczywiście te dokonania naukowców mogłyby być pożyteczne i rozwiązywać jakieś konkretne problemy, ale ostatecznie by to spowodowało, że przestalibyśmy się rozwijać. Sama metoda dydaktyczna więc nie nadaje się do ciągłego rozwoju wiedzy — nadaje się tylko do rozwoju do pewnego poziomu.

Aby umożliwić ciągły rozwój wiedzy, nasza cywilizacja wprowadziła mechanizm dwukierunkowego transferu wiedzy w system nauki. Dzięki temu rozwiązaniu wszyscy zainteresowani mają możliwość wzajemnego kwestionowania publikowanych treści w celu dochodzenia do prawdy. Nasz system nauki opiera się zatem na dialektyce. W dialektyce wiedza jest produktem dyskusji pomiędzy minimum dwójką osób i jest ona efektywna, jeśli osoby są na podobnym poziomie tego samego obszaru wiedzy — mają na przykład wspólne zainteresowania naukowe. W systemie publikowania wiedzy naukowej mamy czasopisma specjalizujące się w danym obszarze wiedzy właśnie po to, by zwiększyć efektywność dialektycznego systemu nauki. Na przykład naukowiec z Polski publikuje artykuł w specjalistycznym czasopiśmie naukowym, który staje się częścią globalnej dyskusji o prawach natury formowania się gwiazd. Dokonania tego naukowca nie są dogmatem i każdy może je zakwestionować. Tworząc specjalistyczne czasopisma w systemie nauki, umożliwiliśmy na prowadzenie dyskusji pomiędzy osobami będącymi na podobnych poziomach tego samego obszaru wiedzy. Takie rozwiązanie zwiększa efektywność dyskusji, której efekty zbliżają nas odkrycia podstawowych praw natury. Wszyscy w tej dyskusji mają wspólny cel — prawda.

System nauki potrzebuje systemu szkolnictwa wyższego, by ten kształtował nowe pokolenia naukowców. W tym kształtowaniu kluczową rolę odkrywa dydaktyka, gdyż jednym z jej oczekiwanych rezultatów jest takie ukształtowanie ucznia, aby posiadł wiedzę umożliwiającą zakwestionowanie wiedzy nauczyciela. Uczeń, dorównując nauczycielowi, może wejść następnie w dialektyczny system nauki. Na systemy nauki i szkolnictwa wyższego można zatem spojrzeć jak na jeden system dydaktyczno-dialektyczny — pierwszy rozwija wiedzę indywidualną do pewnego ustalonego poziomu, a drugi zapewnia ciągły rozwój wiedzy ludzkości.

Problem z tym podejściem jest taki, że system szkolnictwa wyższego nie stymuluje w wystarczającym stopniu rozwoju umiejętności kwestionowania wiedzy indywidualnej u uczniów, gdyż formalnie metoda dialektyczna jest zastosowana wyłącznie do rozwoju wiedzy ludzkości. Ten rozwój zapewniają naukowcy działający w dialektycznym systemie nauki. Tworzą oni wiedzę będącą wartością dla całej ludzkości, gdyż wprowadzają do obiegu swoje myśli z nieznanymi do tej pory faktami z różnych obszarów nauki. System szkolnictwa wyższego zatem powinien stymulować rozwój umiejętności kwestionowania wiedzy u uczniów, by efektywniej kształtować nowe pokolenia naukowców, a tym samym zwiększyć efektywność systemu nauki do rozwoju wiedzy ludzkości.

Propozycja rozwiązania problemu

Propozycją rozwiązania wyżej opisanego problemu jest Szkoła Rzeczypospolitych — propozycja systemu dydaktyczno-dialektycznego, ale w ujęciu rozwoju wiedzy indywidualnej. Nie trzeba być naukowcem, aby dokonywać odkryć i rozwijać swoją wiedzę — ta wiedza jest wiedzą indywidualną, gdyż jest wartością dla danej osoby, ale niekoniecznie dla całej ludzkości. Szkoła Rzeczypospolitych stawia ucznia w dydaktyczno-dialektycznym procesie rozwoju wiedzy indywidualnej. W tym systemie nadal wiedza jest transferowana od nauczyciela do ucznia, ale uczniowie na wzór naukowców wysyłają i recenzują sobie nawzajem w formie pisemnej zadania określone przez prowadzącego zajęcia.

W tym momencie można by zwrócić mi uwagę, że przecież w podobny sposób tak właśnie do tej pory się dzieje. Uczniowie uczą się od siebie nawzajem po zajęciach, rozwiązując wspólnie zadania, dyskutując itp. Wiedza ludzkości też tak się rozwijała u swoich początków, gdy naukowcy lokalnie dyskutowali nad różnego rodzaju problemami. Czy wiedza ludzkości rozwinęłaby się do aktualnego poziomu, gdyby system nauki opierał się tylko o niesformalizowane interakcje lokalne pomiędzy naukowcami? W takim razie, dlaczego uczniowie są ograniczani do niesformalizowanych interakcji lokalnych?

Szkoła Rzeczypospolitych jest systemem globalnego środowiska rozwoju wiedzy indywidualnej na wzór globalnego systemu publikacji artykułów naukowych. Uczniowie z dowolnego miejsca na globie mogą dyskutować ze sobą i rozwiązywać różnego rodzaju problemy. W ten sposób można połączyć na przykład uczniów z Uniwersytetów w Ukrainie i Polsce. Nie ma ograniczeń, byleby treść zajęć do połączenia się zgadzała. W nowej szkole interakcje pomiędzy uczniami zostałyby sformalizowane poprzez umożliwienie im wysyłania i recenzowania sobie zadań/prac domowych. Taka formalizacja wprowadziłaby te interakcje na wyższy poziom. Interakcje za pomocą wszelkiego rodzaju pism są na wyższym poziomie niż oddziaływania mową. Na przykład informacja przekazywana poprzez mowę istnieje tylko w pewnym czasie i przestrzeni — nie można do niej wrócić. Można oczywiście powtórzyć to, co się powiedziało, ale to nie jest tak efektywne, jak oddziaływanie za pomocą pisma.

Nazwa szkoły ma dwa znaczenia — po pierwsze odnosi się do systemu — republika, czyli ogół regulacji zasad zachodzenia interakcji pomiędzy ludźmi, a po drugie do pospolitych rzeczy. Rzeczy pospolite tworzy każde znaczenie, które jest współdzielone przez minimum dwie osoby. Na przykład, jeśli dwie osoby zrozumieją prawo powszechnego ciążenia, to znaczenie tego prawa staje się rzeczą pospolitą, gdyż jest współdzielone przez te dwa umysły. Elementem kluczowym rozwoju Szkoły Rzeczypospolitych jest więc tworzenie więzi poznawczych na drodze wzajemnego zrozumienia. Takie rozwiązanie zwiększa prawdopodobieństwo zbudowania relacji pomiędzy uczniami, na wzór tworzenia relacji zawodowych w nauce. Jeśli minimum dwoje ludzi zrozumie się, to zgodnie z zasadą homofilii prawdopodobieństwo zbudowania relacji pomiędzy nimi rośnie [3].

Interakcje pomiędzy uczniami są realizowane w modelu poprzez wysyłanie i recenzowanie sobie zadań/prac domowych. Na rysunku 1 mamy dwie klasy fizyczne np. w Uniwersytecie Narodowym im. Tarasa Szewczenko w Kijowie (KNU) oraz Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (UMK). Grube ciemne kreski oznaczają interakcje w klasach fizycznych — po prostu przebywanie w tej samej przestrzeni fizycznej. Te dwie klasy połączone są wirtualnie za pomocą cienkich czerwonych krawędzi, które reprezentują interakcje w klasach wirtualnych — w przypadku uczniów to jest zrealizowane jako wysyłanie i recenzowanie sobie zadań/prac domowych. Na przykład uczeń z KNU wykonał pracę domową z programowania w języku C i wysyła ją do zrecenzowania. W sposób automatyczny z grupy połączonych wirtualnie klas z KNU i UMK losowana jest osoba do jej zrecenzowania. Gdy osoba recenzująca zrozumie, co zrobiła osoba wysyłająca zadanie, to znaczenie zawarte w pracy domowej staje się rzeczą pospolitą, gdyż jest współdzielone przez te dwa umysły. To jest w analogii do działania systemu publikowania artykułów naukowych. Recenzent poprzez zrozumienie treści artykułu do publikacji buduje więź poznawczą z osobą wysyłającą artykuł, gdyż zaczyna współdzielić to samo znaczenie z tą osobą — obowiązuje zasada homofilii.

Rysunek 1. Szkoła Rzeczypospolitych — model konceptualny interakcji pomiędzy uczniami i nauczycielami; białe węzły reprezentują uczniów; czarne węzły reprezentują nauczycieli; cienkie czerwone krawędzie reprezentują interakcje w klasie wirtualnej; grube szare krawędzie reprezentują interakcje w klasie fizycznej.

W proponowanym modelu łączone wirtualnie klasy, fizycznie funkcjonują oddzielnie w swoich Uniwersytetach. Wystarczy tylko porozumieć się pomiędzy nauczycielami, co do zadań, jakie miałyby być przekazane do realizacji uczniom. To jest oznaczone za pomocą cienkich czerwonych krawędzi pomiędzy nauczycielami, którzy są zaznaczeni czarnymi węzłami. Nie ma ograniczeń w nawiązywaniu interakcji, gdyż model jest globalny — interakcja może zachodzić pomiędzy dowolnymi Uniwersytetami na globie, byleby tylko treść zajęć się zgadzała. Umożliwienie członkom systemu na interakcje stwarza możliwość do zbudowania więzi poznawczych, ale także emocjonalnych. Uczniowie w Ukrainie mogliby budować więzi z uczniami w Polsce, u których podstaw tworzenia leży zasada homofilii. W taki sposób dokonuje się w tym modelu globalna integracja społeczności uczniów na wzór globalnej społeczności naukowców.

Na model można spojrzeć jak na kolejną warstwę działania Uniwersytetów. Studenci są zanurzeni nie tylko w klasach fizycznych, ale również w wirtualnych. Gdy dochodzi do tego, że nie można przebywać w Uniwersytecie np. w wyniku pandemii bądź działań wojennych, to nadal mogą funkcjonować klasy wirtualne i nauka może zachować ciągłość. Kolejnym wstrząsem w działaniu Uniwersytetów może być śmierć prowadzącego zajęcia i związane z tym problemy kadrowe. Gdyby doszło do połączenia klas w sposób wirtualny, to śmierć jednego z prowadzących np. z KNU nie zakłóca ciągłości działania klasy. Zwiększa się tylko obciążenie pozostałego wykładowcy np. z UMK. To zwiększenie obciążenia dzieje się tylko w tym skrajnym przypadku. Wtedy też Uniwersytet, który traci wykładowcę np. z KNU, mógłby zaakceptować oceny wystawiane przez wykładowcę z UMK. W taki sposób można by zapewniać stabilność działania systemu edukacji np. w Ukrainie. Zwiększając stabilność działania tego systemu, zwiększamy bezpieczeństwo działania państwa.

Propozycja wdrożenia rozwiązania

Propozycja wdrożenia modelu opiera się o narzędzia powszechnie wykorzystywane do rozwoju oprogramowania tj. programy kontroli wersji kodu źródłowego np. git oraz ich odpowiedniki webowe np. serwis GitHub [4]. Narzędzia tego typu umożliwiają bardzo efektywny rozwój oprogramowania, które wymaga współpracy pomiędzy wieloma programistami. Podstawowym mechanizmem udostępnianym przez te narzędzia do nawiązania współpracy nad rozwojem kodu źródłowego jest mechanizm złożony z dwóch funkcjonalności tj. rozwidlania (ang. forking) i żądania ściągnięcia (ang. pullrequest) [5]. Każde publicznie dostępne repozytorium z kodem źródłowym w takim serwisie można rozwidlić, czyli skopiować na swoje konto wraz z historią pochodzenia [6]. Następnie wykonać dowolne zmiany w kodzie np. rozwiązujące jakiś zidentyfikowany problem w tym kodzie. Po dokonaniu tych zmian można wystawić żądanie ściągnięcia naszego rozwiązania na repozytorium pierwotne [7]. Autor zarządzający rozwojem kodu źródłowego w repozytorium pierwotnym może to rozwiązanie zaakceptować, zwrócić do poprawki bądź całkowicie odrzucić [8]. Gdy zostaje zaakceptowane, to stajemy się współautorami kodu źródłowego znajdującego się w repozytorium pierwotnym. W taki sposób następuje tworzenie kodu źródłowego na zasadach globalnej współpracy.

Szkoła Rzeczypospolitych działa w podobny sposób — zadania/prace domowe przygotowane wspólnie przez prowadzących zajęcia są umieszczane w repozytoriach zdalnych np. w serwisie GitHub. Przygotowane w taki sposób zadania są udostępniane uczniom w klasach wirtualnych stworzonych wcześniej przez prowadzących [9]. Te klasy są tworzone w taki sposób, że są częścią organizacji wirtualnej, która może reprezentować np. Katedrę w Uniwersytecie [10][11]. Każdy uczeń z takiej klasy rozwidla sobie udostępnione repozytorium i pracuje indywidualnie nad rozwiązaniem problemu zawartego w zadaniu. Po wykonaniu zadania wystawia żądanie ściągnięcia na repozytorium prowadzącego i zostaje mu w sposób automatyczny wylosowany z klasy wirtualnej jeden recenzent do sprawdzenia poprawności wykonania tego zadania. Recenzent po sprawdzeniu zadania akceptuje je bądź odsyła do poprawki.

Mechanizm automatycznego losowania recenzenta działa z licencjami „Team" lub „Enterprise" dla organizacji wirtualnej w serwisie GitHub i wymaga dodatkowej konfiguracji. W repozytorium z zadaniem dla uczniów należy dodać folder .github lub .docsz plikiem tekstowym CODEOWNERS [12].

Rysunek 2. Przykład struktury katalogu repozytorium zadania dla uczniów; pominięto folder .git i jego zawartość, który jest automatycznie tworzony podczas zakładania lokalnego repozytorium przez program git

Na rysunku 2 przedstawiono zawartość katalogu przykładowego repozytorium zadania z przedmiotu dotyczącego programowania w języku C [13]. W pliku README.md znajduje się treść związana z tematem omawianym podczas zajęć oraz treść zadania do wykonania. W pliku ex.cuczeń ma umieścić swoje rozwiązanie. Zawartość tego pliku jest sprawdzana później przez ucznia recenzującego. Zawartością natomiast pliku CODEOWNERS jest nazwa organizacji i klasy poprzedzone symbolami małpki i gwiazdki: * @moja-organizacja/moja-klasa. Oczywiście trzeba odpowiednio zmienić nazwę organizacji i klasy np.: * @IS-UMK/2022-jpro-mp. W tym przykładzie mamy klasę z języków programowania prowadzoną przez Autora w roku 2022 w ramach organizacji Katedry Informatyki Stosowanej UMK. Po udostępnieniu takiego repozytorium w klasie pojawi się ono pod zakładką „Repositories". Gdy tam przejdziemy, to po prawej stronie od nazwy repozytorium będzie znajdowało się menu rozwijane z możliwością ustawienia prawa dostępu do tego repozytorium. Należy nadać uczniom prawa zapisu, wybierając z rozwijanego menu opcję „Write". Ostatnią czynnością, ale wykonywaną tylko raz podczas zakładania klas wirtualnych, jest aktywacja funkcjonalności automatycznego losowania recenzenta. W tym celu trzeba przejść do ustawień klasy wirtualnej, wybierając „Settings", następnie „Codereview" i wybrać „enable auto assignment". Nauczyciel nie musi brać udziału w recenzowaniu, więc zaznaczamy opcję „Neverassigncertain team members" i z rozwijanego menu wybieramy nazwę nauczyciela [14].

Na rysunku 3 przedstawiono strukturę interakcji w nowej szkole podczas realizacji jednego i tego samego zadania. Ta struktura powstaje w czasie, a na rysunku widzimy ostateczny jej kształt tj., gdy wszyscy uczniowie weszli ze sobą w interakcje. Załóżmy, że czas t tworzenia takiej struktury wynosi 10. Dla t = 0 możemy wyobrazić sobie, że nie ma żadnych krawędzi na rysunku 3. Tworzenie struktury rozpoczyna się od interakcji pomiędzy nauczycielami, by opracować pierwsze zadanie dla uczniów (t = 1). To jest realizowane na krawędziach oznaczonych „Push/Pull". Operacja „Push" oznacza wypychanie lokalnego repozytorium na zdalne, a operacja „Pull" ściąganie zdalnego repozytorium na lokalne. Jeden nauczyciel, dokonując lokalnie zmian w przygotowywanych zadaniach, wypycha je na zdalne repozytorium, którego współautorem jest także drugi nauczyciel. Gdy jeden nauczyciel wypchnie swoje zmiany, to drugi może je ściągnąć i wprowadzić swoje bądź zmienić wcześniejsze. W takiej pętli wypychania i ściągania nauczyciele na wzór programistów wspólnie przygotowują zadania dla uczniów. Ten proces się kończy, gdy nauczyciele porozumieją się, co do ostatecznego kształtu zadania (t = 2). To porozumienie pomiędzy nimi świadczy, że dzielą to samo znaczenie zawarte w tym zadaniu, a więc to znaczenie jest rzeczą pospolitą. Ta rzecz ma być następnie współdzielona przez umysły uczniów. Ten proces współdzielenia rzeczy pospolitych o kolejne umysły zaczyna się od interakcji zachodzących na krawędziach „Fork". Podczas tych interakcji uczniowie, przebywając lub nie w klasach fizycznych, rozwidlają repozytorium z zadaniem (t = 3). Następnie pracują nad rozwiązaniem problemu tam zawartego, by ostatecznie zrozumieć znaczenie, które jest w tym zadaniu przekazywane. Gdy zadanie jest wykonane, to uczeń wystawia żądanie ściągnięcia i zostaje mu wylosowany z połączonych wirtualnie klas uczeń do jej zrecenzowania. To żądanie jest realizowane na krawędziach oznaczonych "RR". Z każdym takim żądaniem jest w naszym modelu związane żądanie wystawienia recenzji. Wystawianie recenzji jest natomiast realizowane na krawędziach oznaczonych "RS".

Na przykład proces wysyłania i recenzowania zadań mógłby zacząć się od wysłania zadania do zrecenzowania od ucznia S11 do ucznia S21 (t = 4). Każde zadanie ma określony termin wykonania, ale jedni uczniowie mogą zrealizować zadanie wcześniej od drugich. W naszym przykładzie najwcześniej wykonał zadanie uczeń S11. Trochę później zadanie wykonują uczniowie S22 i S24 (t = 5). Następnie S14 i S21 (t = 6). Dla t = 7 pozostali uczniowie tj. S12, S13 i S23wysyłają do recenzji swoje prace oraz uczeń S21 przesyła recenzję do ucznia S11. Recenzent S21 pracy przesłanej przez ucznia S11 w celu jej sprawdzenia musi zrozumieć treść zawartą w tej pracy. Akceptacja pracy oznacza zrozumienie treści tam zawartej, a więc znaczenie tej treści staje się rzeczą pospolitą, gdyż jest współdzielone przez te dwa umysły — w taki sposób rzeczy pospolite stają się coraz bardziej pospolite, gdyż obejmują coraz więcej umysłów. Dla t = 7 rzecz pospolita obejmuje już cztery umysły — dwóch nauczycieli i dwóch uczniów. Dla t = 8 przesyłane są kolejne recenzje od S13 do S12 oraz od S24 do S23. Tak jak poprzednio po zrozumieniu przez recenzentów prac, to każde ze znaczeń tam zawartych staje się rzeczą pospolitą — obejmuje ona już osiem umysłów. Następnie recenzje przesyłają S12 do S21 oraz S23 do S11 (t = 9). Ostatnie recenzje są przesyłane od S22 do S12 oraz S14 do S22 (t = 10). Gdy zostaną zaakceptowane wszystkie prace, to nasza rzecz pospolita obejmuje już wszystkie umysły. Uczniowie i nauczyciel z Polski oraz uczniowie i nauczyciel z Ukrainy tworzą w tym przykładzie jedną rzecz pospolitą.

Rysunek 3. Przykład struktury częściowo losowych interakcji podczas realizacji jednego zadania; RR — żądanie recenzji (ang. reviewrequest), RS — przesłanie recenzji (ang. reviewsubmitted); Fork — operacja rozwidlania repozytorium; Push/Pull — operacje wypychania i ściągania, odpowiednio, na zdalne i lokalne repozytoria.

Podsumowanie

Wiedza ludzkości to nasze wspólne bogactwo. Musimy podjąć wszelkie działania, aby zapewnić jej ciągły rozwój. Tylko rozwijając się w sposób nieskrępowany, ma szansę ciągle rozkwitać. W tym celu należy tworzyć przyjazne warunki w Uniwersytetach, które stymulują rozwój umiejętności kwestionowania wiedzy. Szkoła Rzeczypospolitych jest propozycją systemu dydaktyczno-dialektycznego, który kładzie nacisk na rozwój u uczniów właśnie tej umiejętności. Ponieważ umiejętność kwestionowania wiedzy jest cechą charakterystyczną naukowców, to Szkoła Rzeczypospolitych mogłaby stać się kuźnią idei i talentów. W takim ujęciu jest ona rozwinięciem koncepcji kuźni przedstawionej w 1918 roku przez Zygmunta Janiszewskiego w artykule „O potrzebach matematyki w Polsce" [15]. Podobnie jak u Janiszewskiego istotnym elementem nowego systemu jest wytworzenie odpowiedniej atmosfery do pracy poprzez skupienie ludzi o podobnych zainteresowaniach. Szkoła Rzeczypospolitych zwiększa możliwości uczniów i nauczycieli do tworzenia i wzmacniania więzi ze skali lokalnej do globalnej. Tworząc więzi, to zgodnie z zasadą homofilii dokonuje się globalna integracja społeczności uczniów, na wzór globalnej społeczności naukowców. W 1920 roku Zygmunt Janiszewski wraz z Wacławem Sierpińskim oraz Stefanem Mazurkiewiczem przedstawili światu najbardziej doniosłą wtedy formę skupiania ludzi o podobnych zainteresowaniach w skali globalnej — Fundamenta Mathematicae [16]. To było pierwsze w świecie czasopismo matematyczne o wąskiej specjalizacji, które umożliwiło globalne interakcje pomiędzy naukowcami specjalizującymi się w wybranych obszarach matematyki. Tym samym zwiększało efektywność ówczesnego dialektycznego systemu nauki. Szkoła Rzeczypospolitych idzie za tym przykładem i stwarza możliwości do globalnych interakcji pomiędzy uczniami w wybranych obszarach wiedzy. Interakcje pomiędzy uczniami są przenoszone na wyższy poziom — z nieformalnych interakcji lokalnych do formalnych globalnych za pomocą pism, na wzór działania systemu wymiany wiedzy pomiędzy naukowcami.

Szkoła Rzeczypospolitych mogłaby mieć ogromny wpływ na zmianę sposobu uczenia w Uniwersytetach. Innowacyjność w proponowanym sposobie integracji międzyuczelnianej polega na tym, że stworzenie Szkoły Rzeczypospolitych mogłaby się przyczynić do przejścia z modelu dydaktycznego działania edukacji na model dydaktyczno-dialektyczny w ujęciu globalnym. Podobnie jak propozycja systemu Janiszewskiego, która przyczyniła się rozkwitu matematyki w Polsce, tak Szkoła Rzeczypospolitych mogłaby się przyczynić do rozkwitu wiedzy we wszystkich Rzeczypospolitych [17].

Tekst ukazał się 28.06.2022 monografii zbiorowej z konferencji „Informatyka w Edukacji" [https://iwe.mat.umk.pl/]

Literatura

1. Organisation for Economic Co-operation and Development, OECDFuture of Education and Skills 2030 Conceptnote: Skills for 2030, 2019: https://www.oecd.org/education/2030-project/teaching-and-learning/learning/skills/Skills_for_2030.pdf, ostatni dostęp 10.05.2022

2. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. z 2018 r. poz. 1668 https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WDU20180001668, ostatni dostęp 06.05.2022

3. McPherson M., Smith-Lovin L., and Cook J. M., Birds of a feather: Homophily in social networks, Annual Review of Sociology, 2001, 27(1), p. 415-444.

4. GitHub, dokumentacja techniczna serwisu Github https://docs.github.com/en/get-started/using-git/about-git, ostatni dostęp 06.05.2022

5. GitHub, dokumentacja techniczna serwisu Github https://docs.github.com/en/get-started/quickstart/contributing-to-projects, ostat-ni dostęp 06.05.2022

6. GitHub, dokumentacja techniczna serwisu GitHub https://docs.github.com/en/get-started/quickstart/fork-a-repo, ostatni dostęp 06.05.2022

7. GitHub, dokumentacja techniczna serwisu GitHub https://docs.github.com/en/pull-requests/collaborating-with-pull-requests/proposing-changes-to-your-work-with-pull-requests/creating-a-pull-request-from-a-fork, ostatni dostęp 06.05.2022

8. GitHub, dokumentacja techniczna serwisu GitHub https://docs.github.com/en/pull-requests/collaborating-with-pull-requests/reviewing-changes-in-pull-requests/about-pull-request-reviews, ostatni dostęp 06.05.2022

9. GitHub, dokumentacja techniczna serwisu GitHub https://docs.github.com/en/organizations/organizing-members-into-teams/creating-a-team, ostatni dostęp 06.05.2022

10. GitHub, dokumentacja techniczna serwisu GitHub https://docs.github.com/en/organizations/collaborating-with-groups-in-organizations/creating-a-new-organization-from-scratch, ostatni dostęp 06.05.2022

11. IS-UMK, konto Katedry Informatyki Stosowanej UMK w serwisie GitHub https://github.com/IS-UMK, ostatni dostęp 06.05.2022

12. GitHub, dokumentacja techniczna serwisu GitHub https://docs.github.com/en/repositories/managing-your-repositorys-settings-and-features/customizing-your-repository/about-code-owners, ostatni dostęp 06.05.2022

13. IS-UMK, przykład repozytoria z zadaniem dla uczniów https://github.com/IS-UMK/MP-2022-JPRO-EXAMPLE, ostatni dostęp 11.05. 2022

14. GitHub, dokumentacja techniczna serwisu GitHub https://docs.github.com/en/organizations/organizing-members-into-teams/managing-code-review-settings-for-your-team, ostatni dostęp 06.05.2022

15. Janiszewski Z., O potrzebach matematyki w Polsce, Nauka Polska, 1918, t. 1, s. 11-18.

16. Przeniosło M., „Fundamenta Mathematicae" — pierwsze polskie czasopismo matematyczne o wąskiej specjalizacji (1920-1939), Nauka, 2006, nr 2, s. 167-184

17. Duda R., Wizjoner sprzed wieku, PAUza Akademicka, 2013, nr 203, s. 2-3