Tak wlasnie - powszechnie uwaza sie Don Kichota za romantycznego dziwaka, szlachetnego, niezrozumianego idealiste itp, itd.

Tymczasem racjonalizm (!) wymagalby racjonalnego przyjrzenia sie jego szlachetnym dokonaniom, przypomnijmy kilka z nich:

-  jedna z pierwszych scen:  uderza w glowe pacholka, ten traci przytomnosc;
komentarz swiadka - gdyby nawet wszystkich pozabijal i tak by go uniewinniono, bo jest szalony
- atak na biskajczyka, powala go i prawie zabija - krew zaczela buchac z oczu ust i uszu
byl tak ogluszony ze slowa nie mogl wymowic (pozniej komentarz DK:
"czy widziales lub czytales kiedy, zeby bledny rycerz byl ciagany po sadach za
dokonane zabojstwa?"
- rzuca sie na zalobniko pozbawiajac przytomnosci jednego znich, sprawia im lanie
- widzac cyrulika na osle z miska na glowie: "nie wchodzac z nim w dyskurs rzucil sie na niego z pochylona kopia aby go przebic na wylot"

Doprawdy...
"Trzeba mieć odwagę urzeczywistniania słusznej sprawy,
choćby się o nią walczyło w osamotnieniu."

Don Kichot to stara męska bajka. Nie mogę wstawić umlautów, sorry:
G.Grass (wiersz "Pan Kiehot"
(...) kam Don Quichotte, ein hochbegabter Pole,
der stand bei Kutno auf dem Hugel,
hielt hinter sich das Abendrot
und senkte die weissrotbegabte Lanze
und ritt den unbegabten Tieren,
die auf Motoren angewiesen,
direkt ins Feldgrau, in die Flanke...(...)