Stowarzyszenia będą mogły poza tym otrzymywać składki przewidziane w artykule 6 ustawy z dnia 1 lipca 1901, pieniądze z kwest i zbiórek na pokrycie kosztów kultu, otrzymywać opłaty: za ceremonie i obsługę obrzędów religijnych nawet przez fundację; za wynajem ławek i siedzib; za dostarczanie przedmiotów przeznaczonych na pogrzeby w budynkach kultu religijnego i na dekorację tych budynków.

Będą mogły wpłacać, bez podlegania opłatom, nadwyżki ze swoich wpływów na rzecz innych stowarzyszeń ustanowionych w tym samym celu.

Nie będą mogły, w jakiejkolwiek formie, otrzymywać subwencji od Państwa, departamentów lub gmin. Nie są uważane za subwencje kwoty przyznawane na renowacje zabytków objętych klasyfikacją.

Art. 20. Stowarzyszenia te mogą, w formie określonej w artykule 7 dekretu z dnia 16 sierpnia 1901, ustanawiać związki mające jedną administrację lub jedną dyrekcję centralną; związki te podlegają przepisom artykułu 18 i pięciu ostatnich paragrafów artykułu 19 niniejszej ustawy.

Art. 21. Stowarzyszenia i związki prowadzą rachunkowość swoich wpływów i wydatków; każdego roku sporządzają bilans za rok ubiegły i inwentaryzację swojego majątku, ruchomości i nieruchomości.

Kontrolę finansową stowarzyszeń i związków dokonuje administracja rejestrująca te stowarzyszenia i związki oraz inspekcja generalna finansów.

Art. 22. Stowarzyszenia i związki mogą używać swoich wolnych środków dla ustanowienia funduszu rezerwowego wystarczającego dla pokrycia kosztów utrzymania kultu, który nie może w żadnym przypadku mieć innego przeznaczenia; wysokość tej rezerwy nie będzie nigdy mogła przekroczyć dla związków i stowarzyszeń mających ponad pięć tysięcy franków (5 000) dochodu, kwoty równej ich trzykrotności, dla innych stowarzyszeń, sześciokrotności średniej rocznej kwot wydawanych przez każde z nich na utrzymanie kultu podczas pięciu ostatnich praktyk.

Niezależnie od tej rezerwy, która musi być ulokowana w walorach imiennych, będą one mogły ustanawiać rezerwę specjalną, której środki muszą być złożone, w gotówce lub tytułach imiennych, w Kasie depozytowej i konsygnacyjnej z przeznaczeniem wyłącznym, także odsetek, na zakup, budowę, dekorację lub odnawianie budynków lub ruchomości przeznaczonych na potrzeby stowarzyszenia lub związku.

Art. 23. Zostaną ukarani grzywną w wysokości od tysiąca sześciuset franków do dwóch tysięcy franków a w przypadku ponownego przekroczenia grzywną podwojoną, dyrektorzy lub administratorzy stowarzyszenia lub związku, którzy działaliby wbrew artykułom 18, 19, 20, 21 i 22.

Sądy mogą w przypadku wykroczenia przeciw paragrafowi 1 artykułu 22 skazać stowarzyszenie lub związek na wpłacenie stwierdzonej nadwyżki na rzecz gminnego zakładu opieki bądź dobroczynności.

Będą mogły poza tym orzec rozwiązanie stowarzyszenia lub związku we wszelkich przypadkach przewidzianych w paragrafie 1 niniejszego artykułu.

Art. 24. Budynki przeznaczone do sprawowania praktyk religijnych, należące do Państwa, departamentów lub gmin nadal będą zwolnione z podatku gruntowego i z podatku od drzwi i okien. Budynki służące za mieszkanie dla duchownych, seminaria, wydziały teologii protestanckiej, które należą do Państwa, departamentów lub gmin, dobra, będące własnością stowarzyszeń i związków podlegają takim samym podatkom jak osoby prywatne.

Stowarzyszenia i związki nie podlegają w żadnym wypadku opłacie abonamentowej ani opłacie wymaganej od kasyn artykułem 33 ustawy z dnia 8 sierpnia 1890, ani podatkowi 4% od dochodów, ustanowionemu ustawami z 28 grudnia 1880 i 29 grudnia 1884.

Rozdział V

Kontrola przepisów dotyczących kultu

Art. 25. Zgromadzenia dla wykonywania kultu odbywające się w lokalach należących do stowarzyszenia kultowego lub oddanych do jego dyspozycji, są publiczne. Są one zwolnione z formalności artykułu 8 ustawy z 30 czerwca 1881 r., lecz pozostają pod nadzorem władz w zakresie porządku publicznego. Mogą one odbywać się jedynie, po deklaracji złożonej w formie określonej w artykule 2 tej samej ustawy, wskazującej lokal, w którym będą się odbywały.

Art. 26. Zabronione jest odbywanie zgromadzeń politycznych w lokalach służących zwykle do sprawowania praktyk religijnych.

Art. 27. Uroczystości, procesje i inne przejawy zewnętrzne kultu religijnego nadal będą podlegały artykułom 95 i 97 ustawy miejskiej z dnia 5 kwietnia 1884. Dzwonienie dzwonów będzie regulowane zarządzeniem władz miejskich a w przypadku braku zgody miedzy merem a przewodniczącym lub dyrektorem stowarzyszenia kultowego, podlega zarządzeniom prefektury.

Przepisy administracji publicznej przewidziane w artykule 43 niniejszej ustawy określą warunki i przypadki, w jakich dzwonienie w dzwony będzie mogło mieć miejsce w celach niereligijnych..

Art. 28. Zabronione jest w przyszłości wznoszenie lub umieszczanie jakiegokolwiek znaku lub emblematu religijnego na pomnikach publicznych lub w jakimkolwiek miejscu publicznym, z wyjątkiem budynków służących praktykom religijnym, grobowców na cmentarzach, pomników nagrobnych oraz w muzeach lub na wystawach.

Art. 29. Wykroczenia przeciwko poprzednim artykułom będą karane karami policyjnymi. Podlegają tym karom, w przypadku artykułów 25, 26 i 27, osoby, które zorganizowały zebranie lub demonstracje, ci, którzy w nim uczestniczyli jako duchowni i w przypadku artykułów 25 i 26, ci, którzy udostępnili lokal.

Art. 30. Zgodnie z przepisami artykułu 2 ustawy z 28 marca 1882, nauczanie religijne może być udzielane dzieciom w wieku od sześciu do trzynastu lat, zapisanym do szkół państwowych, jedynie poza godzinami szkolnymi.

Przepisy artykułu 14 wymienionej ustawy będą stosowane wobec duchownych, którzy złamią te przepisy.

Art. 31. Karani będą grzywną w wysokości od szesnastu do dwustu franków i karą pozbawienia wolności od sześciu dni do dwóch miesięcy lub jedną z tych dwóch kar tylko ci, którzy czynem, przymusem lub groźbami wobec innej osoby bądź powodując u niej obawę, że straci pracę lub narazi na poniesienie szkody ją, jej rodzinę lub majątek, doprowadzą ją do zaprzestania wykonywania praktyk religijnych, uczestniczenia lub zaprzestania uczestniczenia w stowarzyszeniu kultowym, do ponoszenia lub zaprzestania ponoszenia kosztów utrzymania kultu.

Art. 32. Będą karani tymi samymi karami ci, którzy przeszkadzaliby, opóźniali lub przerywali wykonywanie praktyk religijnych poprzez zamieszki lub powodowane zakłócanie porządku w lokalu służącym do wykonywania tych praktyk.

Art. 33. Przepisy dwóch poprzednich artykułów nie są stosowane wobec zamieszek, gróźb lub czynów, których rodzaj lub okoliczności nie pociągają wyższych kar według przepisów Kodeksu karnego.

Art. 34. Każdy duchowny, który w miejscu, gdzie wykonywane są religijne praktyki publicznie, obrażałby lub szkalował obywatela sprawującego służbę publiczną poprzez wypowiedzi ustne, czytanie lektur rozpowszechnianie pism lub umieszczanie plakatów, będzie ukarany grzywną od pięciuset do trzech tysięcy franków oraz karą pozbawienia wolności od jednego miesiąca do jednego roku lub jedną z tych kar.

Prawdziwość faktu szkalowania, jedynie gdy dotyczy sprawowanej funkcji, będzie ustalona przed sądem poprawczym w sposób przewidziany w artykule 52 ustawy z 29 lipca 1881. Przepisy umieszczone w artykule 65 tej samej ustawy są stosowane do przestępstw niniejszego artykułu oraz artykułu następnego.

Art. 35. Jeśli wypowiadane przemówienie lub plakat umieszczony lub rozpowszechniony publicznie w miejscu gdzie sprawowane są praktyki religijne, zawiera bezpośrednie wezwanie do sprzeciwiania się prawom lub aktom prawnym władzy publicznej, lub jeśli ma on na celu podburzenie lub podżeganie części obywateli przeciwko innym, duchowny, który okaże się temu winny zostanie ukarany karą pozbawienia wolności od trzech miesięcy do dwóch lat, bez naruszania kar za współsprawstwo, w przypadku gdyby po prowokacji nastąpił bunt, rewolta lub wojna domowa.

Art. 36. W przypadku skazania przez sąd policyjny lub sądownictwo karno-administracyjne, z artykułu 25 i 26, 34 i 35, odpowiedzialność cywilną poniesie stowarzyszenie ustanowione dla wykonywania kultu w budynku, gdzie wykroczenie zostało popełnione.

Rozdział VI

Postanowienia ogólne

Art. 37. Artykuł 463 Kodeksu karnego i ustawa z 26 marca 1891 będą stosowane do wszystkich przypadków, w których niniejsza ustawa przewiduje sankcje karne.

Art. 38. Zgromadzenia religijne podlegają nadal ustawom z dnia 1 lipca 1901, z 4 grudnia 1902 i z 7 lipca 1904.

Art. 39. Młodzi ludzie, którzy z racji, że są klerykami, uzyskali zwolnienia przewidziane w artykule 23 ustawy z 15 lipca 1889, nadal będą z nich korzystać, zgodnie z artykułem 99 ustawy z 21 marca 1905, pod warunkiem, że w wieku dwudziestu sześciu lat otrzymają stanowisko duchownego powierzone im przez stowarzyszenie kultowe i pod warunkiem udokumentowania tego w sposób określony przepisami administracji publicznej.

Art. 40. W przeciągu ośmiu lat licząc od ogłoszenia niniejszej ustawy, duchownych nie będzie można wybierać do rady miejskiej w gminach gdzie sprawują posługę religijną.

Art. 41. Kwoty będące każdego roku wolne na skutek zlikwidowania budżetu na cele kultu, zostaną rozdysponowane pomiędzy gminy proporcjonalnie do kontyngentu udziału gruntowego posiadłości nie zabudowanych, jakie im zostaną im wyznaczone, w trakcie roku obrachunkowego, poprzedzającego ogłoszenie niniejszej ustawy.

Art. 42. Zostają utrzymane przepisy prawne określające dni aktualnie świąteczne.

Art. 43. Zarządzenia administracji publicznej, wydane w przeciągu trzech miesięcy, jakie nastąpią po ogłoszeniu niniejszej ustawy, określą środki niezbędne dla zapewnienia jej wejścia w życie.

Zarządzenia administracji publicznej określą warunki, w jakich niniejsza ustawa będzie stosowana w Algierii i w koloniach.

Art. 44. Są i pozostają uchylone wszelkie przepisy dotyczące publicznego organizowania kultów uprzednio uznanych przez Państwo, oraz wszelkie przepisy sprzeczne z niniejszą ustawą a w szczególności:

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Wolność sumienia i wyznania Konstytucja Republiki Francuskiej

Zobacz komentarze (1)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word