<bardzo>

No cóż, mimo niewątpliwie antydyskryminacyjnego charakteru tego tekstu wkraść się musiało (?) słowo w tym kontekście ewidentnie dyskryminujące. Można było przynajmniej ująć je w cudzysłów..

Nie obcujecie z niepełnowsprawnością obok, prawda? Dlatego komentarzy nie ma. Rozmowy z moją utalentowaną plastycznie córką, chorą na schizofenię, były najpiękniejszymi, najgłębszymi rozmowami, jakie kiedykolwiek w życiu prowadziłam. Nie ma mojej córki, umarła. No i takich rozmów nie ma. Z nikim. Mieć obok osobę ze schizofrenią nie jest straszne. Schizofreników u nas traktuje się jak trędowatych. Słowo "schizofenia" jest używane przez polityków jak najgorsza obekga i to jest przerażające, a nie schizofrenia. Wiejski teatr Węgajty robi znakomite spektakle teatralne z osobami niepełnosprawnymi. Jakże są oni są wtedy piękni.

 Człowiek jest istotą społeczną i bólu, który wiąże się ze stygmatyzacją i odrzuceniem ,nie da się z niczym porównać. Wykluczenie  społeczne ,brak akceptacji spycha osoby z dysfunkcją na margines społeczeństwa.    

Ludzie nie w pełni sprawni przeżywają dokładnie to samo, co ci bez ograniczeń motorycznych, czy też umysłowych/intelektualnych, neurologicznych. Ale dodatkowo mają setki, tysiące, miliony (w zależności od stopnia i rodzaju niepełnosprawności) dodatkowych obciążeń, których ktoś sprawny nie jest w stanie, z oczywistych powodów, ogarnąć empirycznie. A bez tego nie ma mowy o pełnym zrozumieniu. I to się nigdy nie zmieni.
Dodatkowo, w związku z brakiem dostępności (co szczęśliwie zmienia się na lepsze, choć jeszcze długa droga przed nami) do pełnego wachlarza edukacji, architektury miejsca zamieszkania itd. - nie jest możliwe uczestniczenie w pełni, przez osoby niepełnosprawne, w tzw. życiu społecznym.
Sądzę (bodajże za Aronsonem), że poprzez obcowanie z obiektem stereotypu (w tym wypadku z niesprawnym człowiekiem) można te stereotypy spłycać, z czasem zupełnie niwelować - bo poznanie to potęga.
Temu służy znoszenie barier architektonicznych, tworzenie placówek oświatowych integrujących, klas integracyjnych itp. Z czasem, gdy niepełnosprawni wyjdą na ulice, do szkół, sklepów, kościołów, sejmów, sejmików itd. - odrzucenie się zredukuje, a wraz z nim zmniejszy się ból niepełnosprawnych. Póki co wciąż nie jest dobrze :(

Mamy 2011 rok i nic się prawie nie zmienia już nie mówiąc że niepełnosprawni dostają 444 zł zasiłku chorobowego lub 500 zł renty z ZUS-u o ile ją dostaną i jak tu żyć,wielu ludzi niepełnosprawnych egzystuje poniżej biologicznego,ale cóż żyjemy w PAŃSTWIE WYZNANIOWO-WATYKAŃSKIM gdzie bardziej liczy się dawania KASY NA ŚWIĄTYNIE BOŻEJ OPATRZNOŚCI NIŻ NA POTRZEBY BIEDNYCH LUDZI-POLSKA W PORÓWNANIU DO KRAJÓW ZACH EUROPY TO....TRZECI ŚWIAT.
Sam jestem odrzucany często jako niepełnosprawny,mam trudności ze znalezieniem pracy,koszmar.

Pozdrawiam

...a tekst nie stracił nic na swojej aktualności. Nie ukrywam, że znam osoby niepełnosprawne narzekające na PFRON, MRPiPS i rynek pracy ( choćby tutaj 500plus.ovh ) i nie ma to formy ciągłego powtarzania "jest mi źle", "ja chcę wyższą rentę". Znajomy, człowiek raczej inteligentny, stawia pytania: skoro wszystko działa, skoro bezrobocie niskie jak nigdy, skoro tysiące imigrantów przybywa ze wschodu, to czemu niepełnosprawny za minimalną ma do wybory cieciowanie i sprzątanie. Cokolwiek innego, to CUD ;-) Trudno w takiej sytuacji odmówić im prawa do czucia się odrzuconymi przez społeczeństwo, jak widać z dat wpisów.... chyba poprawy nie dożyją oni, w zeszłym roku protestowali w Sejmie. Dorzucono do rent, powołano nowy fundusz i problem odłożony do zamrażarki.