Jestem pod wrażeniem. Duże brawa.

Bardzo fajna opowiastka, opowiedziana coś w stylu Chestertona.

ciekawe, świetnie napisane, wspaniale się czyta, szybko "wciąga",genialne poczucie humoru,
tak skomentować mogłabym wszystkie Pana opowiadania, nawet znajomi katolicy są nimi zachwyceni, myślał Pan o wydaniu zbioru opowiadań? Z przyjemnością kupiłabym taką książkę.

pozdrawiam

Wilkowi
Wielkie dzięki za tyle miłych słów pod moim adresem. Naprawdę czytała Pani wszystkie moje opowiadania? Nie do wiary! Jest Pani pierwszą osobą, która skomentowała – i to jakże pochlebnie – cały mój „dorobek twórczy”. To nadzwyczaj miłe i budujące uczucie. Nie myślałem o wydaniu książkowym tych opowiadań (choć przyjaciele wielokrotnie mi to sugerowali), bo wiąże się to prawdopodobnie ze sporymi kosztami. Za to w mojej wyobraźni od dawna istnieje ta książka; przepięknie wydana i bogato ilustrowana. Nie sądzę jednak aby to marzenie miało szansę ziścić się za mojego życia. Zadowalam się więc zainteresowaniem czytelników Racjonalisty, choć nie zawsze jest ono wyrażone w tak miły i kulturalny sposób. Serdecznie pozdrawiam Panią i Pani znajomych katolików, choć ich nie znam to już ich lubię. Ps. A czytała Pani „Diabelskie poczucie humoru”? tam – zgodnie z tytułem – jeszcze większa jest jego dawka. Polecam Lucjan Ferus.

Oczywiście. Przeczytałam wszystkie, nie śmiałabym wypowiadać się w ten sposób bez znajomości całości. Jeśli zaś chodzi o "Diabelskie poczucie humoru" jest to mój faworyt. Hmm chciałabym kiedyś zobaczyć realizację Pana wizji, to byłyby 3 naprawdę piękne dni :)
pozdrawiam

Było tu trochę więcej komentarzy.
Na przykład mój!

Jakaś cenzura??

Drobner,
bez pozdrowień dla 'moderatorów',
z pozdrowieniami dla Ferusa.

Wilkowi i Drobnerowi
Widzę, że mamy podobne poczucie humoru i hierarchię wartości. Serdeczne dzięki za to miłe dowartościowanie mnie. Pozdrawiam Lucjan Ferus.
Drobnerowi
Obawiam się drogi Panie, że moderator nie zawinił w tym przypadku. Z tego co wiem, do tego opowiadania nie było pańskiego komentarza. Być może z racji poprzedzającego tekstu „Wilka” o tych „3 naprawdę pięknych dniach”, skojarzył się Panu komentarz jaki mi Pan wysłał do w/w opowiadania, który brzmiał: „Daj Boże takie trzy dni, albo choć jeden! Choć jeden! Amen!”. Szczere modlitwy ponoć są wysłuchiwane, więc kto wie? Swoją drogą zastanawiające jest jak Pan to robi, że tak dobrze jest zorientowany gdzie i jaki komentarz jest warty pańskiej reakcji? Np. ten na który Panu odpisuję; skąd mógł Pan wiedzieć, że akurat teraz został skomentowany mój tekst sprzed 4 lat? W żaden sposób nie potrafię sobie tego wyobrazić? Pozdrawiam.