Złota myśl Racjonalisty: Nie wierzę w Boga, ale nie czynię religii z niewiary w Niego. Logicznie jest możliwe, że jakieś odkrycie kiedyś każe mi zmienić zdanie. Ale nie liczę na to.
Trzeba się zakładać,
nie ma wyboru. Taką tezę stawia Pascal w swoim słynnym dialogu mającym
przekonać do wiary w Boga. Czy rzeczywiście trzeba, a jeżeli tak, to czy
najlepszym wyjściem jest obstawianie karty z boskim wizerunkiem? Czy tak silnie
do dziś przekonująca do wiary gra nie przypomina rosyjskiej ruletki i to
takiej, w której większość komór wypełniona jest nabojami?
