... opowiedział mi kiedyś kolega ze studiów:
Rozmowa z mamą:
- Wiesz, mamo, przerabiamy właśnie Jana Pawła... - zaczyna znajomy.
- Czytacie papieża? Och, to wspaniale!
- Sartre'a, mamo, Sartre'a.

Ciekawość świata świadczy o tym, czy ktoś nadaje się na nauczyciela czy nie? Nie każdy lubi podróżować w inne miejsca niż w głąb siebie. To kwestia wyboru. Pustelnik czasami więcej wart niż niejeden akademicki wykładowca.

Pisarz? Na pewno tak, skoro pisał. Ale filozof? Czy dlatego, że za takiego uchodził w oczach swych adoratorów i chwalców, bo przecież nie uczniów. Nauczycielem nie był, bo żeby nim być, należy samemu dysponować wiedzą. A Sartre był ignorantem. Ten rzekomy filozof, nie był ciekaw świata. Nie wiedział nic o najważniejszej sprawie jego czasów – o stalinizmie, a nie wiedział, bo wiedzieć nie chciał , ten filozof z pogardą odrzucający poznanie.

Tekst uważam za bardzo dobry. Panie Andrzeju rozumiem pana wątpliwości, niemniej jest to synteza, więc trudno tu rozpisywać się w bibliografiach.

"W pracach filozoficznych Sartre’a z lat 1936-1949 zostało przedstawione główne przeświadczenie filozofii egzystencjalnej, że nie istnieją jakiekolwiek autentyczne i osobiste więzi międzyludzkie, że niemożliwe jest wzajemne komunikowanie się jednostek, tendencja do absolutyzacji i subiektywizacji ludzkiej wolności".
 
Które z tych prac Pan przeczytał, gdyż nie wymienia ich w przypisach ani w bibliografii.
Pozdrawiam.
@@@
.

Artykuł rzeczowy i konkretny, świetnie oddaje Sartre'owego ducha.