Tekst zawiera ciekawe przykłady (niestety często ledwie zasugerowane), ale prawie w ogóle nie odnosi się do wyników konkretnych badań czy statystyk. Być może na gruncie humanistyki nie jest to istotne uchybienie, ale pozostawia niejasność co do skali, zasięgu i dynamiki omawianych zjawisk. Ponadto wykorzystany materiał faktograficzny jest wprawdzie zróżnicowany, ale i niejednorodny, jeśli nie wręcz nierówny. Jako pewien zgrzyt odbieram wykorzystanie dość spekulatywnej w swojej istocie teorii w roli zwornika, który miałby zapewnić spójność, a może i wiarygodność wywodu - rzeczywistość mówi sama za siebie i nie potrzebuje teoretycznego usprawiedliwiania, zwłaszcza biorąc pod uwagę dość podejrzany status wielu teorii funkcjonujących w humanistyce czy naukach społecznych. Tak liczne pogrubienia w tekście są niepotrzebne, podobnie jak cudzysłowy, w dodatku wykorzystywane w różnych miejscach tekstu w wyraźnie innych funkcjach (raz sygnał cytowania, raz ironii, itp.). Cóż, tekst podziela wszelkie zalety (i wady) pracy powstającej na potrzeby środowiska akademickiego. Przy odrobinie inwencji i większej wrażliwości na potrzeby mniej wyrobionego odbiorcy mogłaby być z tego interesująca publicystyka. Rozbuchana barokowość stylu wymaga moim zdaniem zdecydowanego okiełznania.

To jeden z najlepszych tekstów w dziedzinie analizy religii i kościołów jakie czytałem na Racjonaliście. Wyróżnia się poztywnie na tle banalnej antykościelnej, antyreligijnej i ateistycznej publicystyki, dominującej na tym portalu.
Nie zgadzam się z coreless, że 'rzeczywistość mówi sama za siebie'. Jeżeli nawet coś "mówi" (czyli oddziałuje i daje się widzieć), to dopiero zastosowanie teorii do analizy realnych zjawisk umożliwia ich właściwe zrozumienie, opanowanie i przewidywanie. To nie rzeczywistość 'potrzebuje teoretycznego usprawiedliwiania', to my go potrzebujemy. 
Teoria systemów jest tu narzędziem właściwym, być może za mało wykorzystano podejście dynamiczne czyli procesowe. Zjawiska religiijne będzie można opanować dopiero gdy zrozumiemy w kategoriach naukowych czym w istocie jest religia. Narzekanie i wyśmiewanie głównie tu spotykane, niczego nie wyjaśnia.

Cudowni uzdrowiciele są aktywni medialnie i poszukują klientów, jest to działalność biznesowa, sprzedają zasadniczo ten sam towar co religia - np. preparaty homeopatyczne i woda święcona, magiczne rytuały oczyszczające szamana i modlitwa o uzdrowienie.
Inna jest ocena moralna tych działań - nie wolno krytykować księży biznesmenów.

Niestety autorka, jak również przywołani przez nią autorzy analiz, ominęli podstawową kwestię - przez większą część swojego istnienia krk miał monopol informacyjny. Komunikacja w dawnych czasach była możliwa tylko dwoma kanałami: jako bezpośredni przekaz ustny (kazania, nauczanie wędrownych kaznodziejów, szkolnictwo - prowadzone przez osoby duchowne) oraz przekaz pisemny, przy czym 90% osób piśmiennych stanowili duchowni.
Ten monopol usiłowały rozbijać kolejne sekty heretyckie, chociażby tłumacząc PŚ na języki lokalne. Jednak jego kres rozpoczął się wraz z wynalazkiem druku i reformacją. Druk obniżył ceny książek oraz zwiększył dostępność słowa pisanego, reformacja zainicjowała dostęp do nauki niższym warstwom społecznym. Stąd już tylko krok do upowszechniania poglądów osób świeckich, które inaczej nigdy nie uzyskałyby tak szerokiego zasięgu.
Czy kościoły, a zwłaszcza krk są w opozycji do mediów? Nie wydaje mi się. Po prostu, tak jak w innych obszarach chciałyby je sobie absolutnie podporządkować, a wszelkie przejawy autonomii traktują, jako atak na siebie. A media jako IV władza to już po prostu konkurencja.

"Narzekanie i wyśmiewanie głównie tu spotykane, niczego nie wyjaśnia." A co tu wyjaśniać? Jak rozmawiasz z wymyślonymi istotami idź do lekarza...

Niewiele tu miejsca, dlatego skupię się na jednym - przeciwstawieniu systemu religijnego medialnemu. To klęska metodologii wynikająca z blędnego zalożenia tożsamości obydwu. Media są jedynie środkiem, dokladnie takim samym jak cotygodniowe kazanie w kościele, tyle, że docierającym do większej części spoleczeństwa. Kościól wykorzystuje obydwie metody komunikacji z uwagi na ich komplementarność. Media nie zastąpią bowiem bezpośredniego kontaktu sluchacza z wyglaszającym kazanie, a to ze względu na bezpośredni kontakt osoby mającej autorytet w malej grupie (parafii), czego nie można powiedzieć o spikerze w TV. Wiara nie jest towarem a ideą, której szerzenie lub utrwalanie za pomocą obydwu sposobów ma sens z uwagi na interes ją gloszących.Tu dodać należy sposób trzeci - lekcje religii. Media jednak nie mogą pozwolić sobie jedynie na gloszenie idei, bo oczekiwania widzów są szersze, wręcz inne. O tyle więc ich przekaz nie odpowiada oczekiwaniom kościola. Poza tym, szczerze dziwi mnie wymienienie jako funkcji religii poznania niepoznawalnego, bo od tysiącleci jakoś do tego nie doszlo. Wiele innych zastrzeżeń pominę z braku znaków.