dumnym z przypadku , że się urodziło tu a nie tam, lecz z osiągnięć kraju/cywilizacji - a tu akurat wolałbym być bryt, hol, amer, lub fr.:)

z czego mam być dumna, a z czego nie. Do dziś mam niesmak w ustach po wszystkich dumnych słowach, które włożono w nie poddczas wszystkich szkolnych akademii ku czci różnych pajaców i ich błazeńskich wyczynów.
@Piotr Napierała: Osiągnięcia cywilizacji i kraju nie są osiągnięciami tych, którzy je odziedziczyli (tak samo jak niedostatki). Nie uważam, że bezrobotni Duńczycy żyjący min. z płaconych przeze mnie podatków, mają powody do dumy, bo ich państwo zapewnia im bezpieczeństwo, którego moje nie potrafiłoby zapewnić mnie. Raczej jestem dumna z tego, że mimo gorszego startu, już osiągnęłam więcej, niż wielu w czepku urodzonych pieszczoszków "wielkich cywilizacji". Zamiast onanizować się chwałą przebrzmiałych dokonań i ich teraźniejszych skutków, lepiej tworzyć swoje prywatne powody do dumy, bo tylko one naprawdę się liczą. Nie dać się pauperyzującym wpływom narodowych biadaczy narzekających na wszystko i próbujących wciągnąć nas w bagno zazdrości, poczucia niższości, krzywdy i beznadziei ;-) Warto otrząsnąć się z tęsknego spoglądania w przeszłość, i zająć się teraźniejszością jaka by nie była zła. Fakt, że nie mogę być dumna z moich dziadków, nie znaczy, że moje wnuki nie mogą kiedyś być dumne ze mnie i na odwrót.

rozkazu lecz adekwatności. Duma z narodu nie przeszkadza dumie z wlasnych osiagniec

Ale jeśli akurat się jej nie odczuwa, to nie ma co rwać włosów z głowy.

nie da sie w coś uwierzyć tylko dlatego, że uwazamy, ze powinnismy w to wierzyć.

Nie ma tak lekko aby wziąć sobie tylko dumę i chwałę z identyfikacji z narodem, jest też sporo wstydu i głupoty. Więc bierzemy cały ten majdan w pakiecie, albo nie ma się co prężyć. Osobiście wolę się wstydzić za siebie, masochizm jest mi obcy.

Święte słowa,nikt nie będzie mi mówił z czego mam być dumny, a z czego nie. Nikt. Nic dodać nic ująć.