Sylwester II (999-1003) — uczony papież

Chlubnym wyjątkiem, jakim może się Kościół poszczycić, jest Gerbert z Aurillac, był naprawdę niezwykłą osobą, a nie uczymy się o nim w szkole! Potrafił twórczo wykorzystywać zdobycia Arabów, umysł miał szeroko otwarty. Jednak nie o jego wynalazki mi chodzi (wprowadził algebrę, wymyślił zegar wahadłowy), lecz o wizję Europy, którą wraz z Ottonem III sobie wyśnił (niestety tylko). Częścią tego planu miała stać się również Polska. Jego uczniowie to m.in.:

• Otton III (wielki wizjoner Europy)

• Robert (późniejszy król Francji, syn Hugona Kapeta)

• Fulbert (biskup Chartres)

• Adalberon (biskup Laon)

• Richer (napisał Historię Francji)

Szkoda tylko, że panował tak krótko! ^{[ 1 ]}

Św. Grzegorz VII (1073-1085)

Kolejny wielki (choć kontrowersyjny) człowiek na tronie Piotrowym. „Od młodości zwracał uwagę wybitnych mężów swej epoki zdolnościami, a ludu — cnotliwym życiem i tym, że nie gonił, jak liczni książęta Kościoła, za majątkami i złotem. Ten plebejusz, syn chłopa toskańskiego, to małe, szczupłe, chuderlawe, śniade na gębie mniszątko przez długie lata wyrastało na wielkiego rycerza Jezusa Chrystusa, szykując się do dwóch wielkich batalii: do moralnego podniesienia duchowieństwa (etyka kleru była naonczas koszmarna, szerzyły się symonia, rozpusta, fałszywe cuda i relikwie, pogoń za bogactwami kosztem maluczkich etc.) oraz do zniesienia władzy świeckiej nad kościelną, zwłaszcza w kwestii obsadzania stanowisk duchownych (nawet papieży mianowali wtedy i zdejmowali wedle swego widzimisię cesarze niemieccy). Mówiąc o posłannictwie świętego Kościoła zdawał się rosnąć i pięknieć, a w jego dużych czarnych oczach gorzały płomienie i czaiły się pioruny. Sam dawał przykład: jako papież nie zmienił swego trybu życia, nie otaczał się jak inni papieże pysznym dworem. Skibka chleba, lampka młodego wina i miseczka białego grochu, zwykły pokarm uczniów św. Benedykta, starczały mu za pożywienie. Jadał raz dziennie, wieczorem. Obfitszy jego pokarm stanowiły lektury. Takim był ów człowiek — asceta wyzuty z namiętności doczesnych, kapłan patrzący błyszczącymi oczami w niebo, odważny reformator, całym sercem oddany swej idei." (Łysiak, Wyspy Bezludne)

Jan XXIII (1958-1963) — dobry papież

Angelo Giuseppe Roncalli to papież, który zainicjował nowy kurs w polityce Watykanu i Kościoła, zapoczątkował zmiany, które są początkiem odejścia od najgorszych jego tradycji, zmian, które umożliwiły pobudzenie myślenia a nie jedynie wykonywania wśród ludzi Kościoła, rozpoczął się dialog z innymi religiami i odłamami chrześcijaństwa. Jan XXIII otworzył Sobór Watykański II. Przyjmując pewnego ambasadora, papież tak ujął sens i cel soboru: "Oczekuję od niego świeżego powietrza dla Kościoła, bo trzeba strząsnąć imperialny kurz, który nawarstwił się na tronie św. Piotra od czasów Konstantyna" ^{[ 1 ]}. Po zainicjowaniu Vaticanum II zwierzał się z reakcji kardynałów na ten krok sekretarzowi generalnemu Chrześcijańskiej Federacji Związków Zawodowych: "Kiedy powiedziałem im o swojej decyzji i spostrzegłem ich zdumienie, dopiero wtedy uświadomiłem sobie, że rozpocząłem rewolucję. Wieczorem nie mogłem zasnąć, pomyślałem sobie wtedy: Giovanni — dlaczego nie śpisz? Czy to ty, papież, rządzisz Kościołem, czy Duch Święty? To przecież Duch Święty, więc śpij, Giovanni!" ^{[ 2 ]}.

Był to papież, który wprawdzie uznawał dogmat o nieomylności papieża (jego sobór dużo burzył [i przebudowywał] — nie chciał burzyć wszystkiego), ale zaznaczał, że papież jest nieomylny, jeśli przemawia ex cathedra, i dodał "Ja nigdy nie będę mówił ex cathedra". Pozostawił za to po sobie taki oto papieski bon-mot: "Każdego ranka, gdy wstaję, mówi mi mój Anioł Stróż: "Angelo, nie bądź taki ważny"". Tej zasadzie pozostał wierny przez cały okres swego pontyfikatu. ^{[ 3 ]}

Odnosił się sceptycznie do pozostałości monarchistycznych w Watykanie. Jeszcze za jego czasów podczas sprawowania liturgii papieży obowiązywał specjalny strój liturgiczny. Pewnego razu Jan XXIII rzekł: "jestem ubrany jak perski satrapa".

Sprzeciwstawiał się ekspansji Opus Dei (Karol Wojtyła wspiera je wydatnie — patrz rozdz. Opus Dei).

Krąży o nim wiele anegdot i opowieści, jak o wszystkich cenionych i lubianych ludziach.

Kłopotliwa audiencja

Pewnego razu Jan XXIII zorganizował audiencję dla gwiazd filmowych. Kilka włoskich aktorek, m.in. znana z niechęci do uroczystości i wszelkiej pompy Monica Vitti, postanowiło ubrać się na audiencje u papieża w stroje stanowiące połączenie wymogów współczesnej mody z nakazami protokołu watykańskiego.

W przypadku pięknej Moniki połączenie to stanowiła suknia koloru lilafioletowego, a więc bliskiego barwie biskupich atłasów, długa do ziemi, ale rozciągnięta z boku do biodra na modłę japońskiego kimona, wcięta w pasie i zakończona mikroskopijnym staniczkiem bez ramiączek, osłaniającym część piersi, ale demonstrującym całą krasę ramion, pleców i szyi. Na głowę i ramiona Monica narzuciła przepisowy czarny, koronkowy szal, przysłaniający nieco nagość olbrzymiego dekoltu. Również Gina Lollobrigida wystąpiła w Watykanie w stroju niby to zasłaniającym wszystkie jej słynne w świecie krągłości „objęte zakazem kościelnym", ale uszytym z tak przezroczystego muślinu, że przy lada silniejszym błysku światła była w gruncie rzeczy naga.

Kiedy Monica Vitti przyklęknęła przed papieżem, jej czarny szal rozchylił się całkowicie, a stanik pod wpływem ruchu przestał wypełniać swą funkcję. Papież widząc tę wystawę wdzięków kobiecych, wzbogaconą jeszcze kolanem i połową uda wychylającymi się z rozciętej spódnicy, wzniósł oczy do góry i oświadczył:

— Córko moja, podnieś się i pozwól mi spuścić oczy.

Fotografia Lollobrigidy dygającej przed Janem XXIII w swym przezroczystym stroju, całkowicie prześwietlonym fotoreporterskimi fleszami, obiegła wówczas całą światową prasę ilustrowaną, przydając jeszcze popularności pięknej Gienie i przekonując Watykan, nie po raz pierwszy, że kontakty papiestwa z gwiazdami filmowymi są trudne i najeżone niebezpieczeństwami.

Watykan z bliska i z daleka, Z. Morawski

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Leon X Wielki – papież odrodzony Kościół stopniowych przeobrażeń

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (6)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Mariusz Agnosiewicz Redaktor naczelny Racjonalisty, założyciel PSR, prezes Fundacji Wolnej Myśli. Autor książek Kościół a faszyzm (2009), Heretyckie dziedzictwo Europy (2011), trylogii Kryminalne dzieje papiestwa: Tom I (2011), Tom II (2012), Zapomniane dzieje Polski (2014).  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 952  Pokaż inne teksty autora  Liczba tłumaczeń: 5  Pokaż tłumaczenia autora  Najnowszy tekst autora: Oceanix. Koreańczycy chcą zbudować pierwsze pływające miasto