.. i w ten prosty sposób rozwiązany został problem pomocy biednym w Świeciu. Nie do wiary!

W Świeciu tak, ale ktoś w Bydgoszczy przypomniał sobie o mnie. Wykorzystując „dojście" spróbowałem tam urzeczywistnić nasz zamiar. I znów nadzieja. Złożono mi wiele obietnic, a nasza inicjatywa została życzliwie oceniona i przyjęta. Jedyny warunek, to opracowanie statutu i założenie stowarzyszenia pomocy charytatywnej, zwołanie komitetu założycielskiego. Młodzieżówka SLD zaoferowała nam swą pomoc, także kandydaci do parlamentu - członkowie SLD, obiecali nam swe poparcie. I co jest bardzo ważne - poparcie finansowe w trakcie załatwiania spraw związanych z rejestracją stowarzyszenia,
w znalezieniu pracy dla duchownych, bo my - oprócz posługi duszpasterskiej - mamy chrześcijański obowiązek utrzymywania się z pracy własnych rąk. Bydgoskie koło SLD zaprosiło mnie na zebranie. Przewodniczący koła zadeklarował współpracę jako współzałożyciel stowarzyszenia. Ja przedstawiłem cele stowarzyszenia. Było to zebranie wyborcze. Tak się dobrze złożyło, że do władz wybrani zostali entuzjaści stowarzyszenia. Moja radość nie miała granic.

Podziwiam księdza biskupa za upór i - nie waham się tego powiedzieć - za przebojowość. Jeśli kandydujący do parlamentu wygrają wybory, to sukces całego przedsięwzięcia będzie w zasięgu ręki.

Wygrali wybory. I w takiej atmosferze odbyło się zebranie założycielskie Ogólnopolskiego Ruchu Charytatywnego „Rodzina". Zatwierdzono statut, wybrano władze, powiadomiono premiera, ministra Krzysztofa Janika, panią Jolantę Banach. Wszystko wydawało się piękne i proste. Cud! Pozostały już tylko drobiazgi. Zalecono mi zamieszkać w Bydgoszczy, abym nie musiał dojeżdżać ze Świecia - 70 km. Radni SLD zatroszczą się o przydział lokalu do prowadzenia działalności. Oczywiście, zrobiłem wszystko, do czego nas zobowiązano i wraz z pięcioma braćmi zamieszkaliśmy w Bydgoszczy. Dwa miesiące przetrwaliśmy w Bydgoszczy - na własny koszt, z oszczędności. Znalazł się obiekt. Lokum po byłym barze „Flis". Powierzchnia - 147 m². Administracja podpisała z nami umowę wynajmu, w „Gazecie Pomorskiej" ukazał się artykuł o nas, o działalności naszego Kościoła w Polsce i o naszym współdziałaniu z władzami miasta. Zwycięzcy w wyborach - pani poseł i pan senator - zostali członkami honorowymi stowarzyszenia.

A więc sukces?

Po pewnym czasie zauważyłem, że atmosfera wokół nas zaczyna się jakby nieco zagęszczać.

Czyżby nowe kłopoty?

Właśnie. Popierający nas zaczęli być nagle nieuchwytni. Jeśli udawało mi się kogoś spotkać, radził zwykle, żeby nieco poczekać „..jak się ociepli". Na moje pytanie o związek „ciepłoty" z naszym przedsięwzięciem, otrzymałem jakieś mętne, wymijające odpowiedzi. Wreszcie stało się! Swoje poparcie dla stowarzyszenia wycofali: pani poseł, przewodniczący Zarządu Miejskiego SLD, pan senator. Poradzono mi, żeby pomieszczeń SLD dłużej nie traktować jako tymczasowej siedziby stowarzyszenia!

Niesamowite. Cóż się właściwie stało? Czyżby władze bydgoskiej komórki SLD nagle poczuły niechęć do działalności charytatywnej?

Mam znajomego księdza, który pracuje w katolickiej organizacji do spraw rechrystianizacji Wschodu i do walki kościoła ze wszystkimi, którzy ośmielą się być poza jedynie świętym, mądrym i jedynie zbawczym Kościołem Katolickim, a więc i ze mną. Podobno toczy się jakieś dochodzenie przeciwko mnie.

Co za dochodzenie? Kto je prowadzi? Inkwizycja czy policja? Jeśli policja, to pół biedy. Ale jeśli to święci mężowie.., to być może zbierają już chrust na jakiś gustowny stosik.

Raczej ta pierwsza. Ten mój znajomy ksiądz twierdzi, że wszyscy, którzy mnie wspierali, musieli się mocno tłumaczyć. Nie tylko tutaj, ale też w Warszawie. Podobno biskup Muszyński jest bardzo zainteresowany sprawą. Spotkałem się z wojewodą kujawsko-pomorskim, który rozwiał wszelkie nadzieje. „Nikt księdzu nie pomoże" - taka jest jego opinia - „Idziemy do Unii Europejskiej i bardzo liczy się poparcie Kościoła Katolickiego, a my nie możemy pomagać heretykom".

Ale o stosie dla księdza nie słychać jeszcze?

Jak na razie, jeszcze nie. Ale biskup Muszyński nazwał mnie ponoć „małym żydem, który robi mu bałagan w diecezji". Ta lawina pomówień, oskarżeń, prób zastraszenia mnie i mojej wspólnoty jest to ból istnienia w Bogu i dla Boga, zgodnie z jedyną nauką Pisma Świętego, którego wartością chcemy żyć, jako Starokatolicy.

A co ze Stowarzyszeniem Charytatywnym?

Po Stowarzyszeniu pozostały niespełnione nadzieje, gorycz, rozczarowanie. Ból istnienia.

Dziękuję Księdzu biskupowi za rozmowę.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Biuletyn Neutrum, Nr 2 (29), Kwiecień 2003 Wolność religii w Unii Europejskiej

Dodaj komentarz do strony..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word