Chociaż przedstawiona w tym artykule krytyka omawianego podręcznika jest słuszna, to lepiej by było, żebyście zajęli się demaskowaniem dużo bardziej karygodnych przekłamań, fałszów i manipulacji takich autorów podręczników, jak Andrzej Garlicki. W swoim anty-podręczniku skrajnie pomniejszył czy wręcz przemilczał bohaterstwo powstańców styczniowych, wybielił postać wielkiego księcia Konstantego; pisząc o historii Polski XIX wieku nie wymienił w ogóle takich nazwisk jak Hipolit Cegielski, Piotr Wawrzyniak, Jan Matejko, Artur Grottger, Stanisław Moniuszko, Stanisław Staszic, Samuel Linde Bronisław Trentowski, Karol Olszewski, Zygmunt Florenty Wróblewski, Marian Smoluchowski, Oswald Balzer czy Ignacy Łukasiewicz; przemilczył wiarołomstwo Czechów w 1919 roku, pomniejszył znaczenie Bitwy Warszawskiej i w ogóle wojny 1920, nie podał liczby Polaków poległych w czasie II wojny światowej mimo skrupulatnego wyliczania ofiar z Anglii, ZSRR, USA itd., maksymalnie wybielił sowieckich okupantów Kresów Wschodnich 1939-41, wyolbrzymił rolę prosowieckich organizacji (ZPP, KRN, PKWN), całkowicie pominął informację o mordowaniu Polaków w Auschwitz mimo podania dokładnych liczb zamordowanych tam Żydów, Cyganów i Rosjan.
To są dopiero matactwa, a nie czepianie się jednostek w autorstwie jednego z najlepszych współcześnie polskich historyków W. Roszkowskiego. Trzeba więc stwierdzić, że ten artykuł został napisany wyjątkowo wybiórczo.

Nie da się ukryć, że każda nowa ekipa przynosi zmianę historii. Szczególnie dotyczy to szeroko rozumianej prawicy i środkowicy, jak również rozmodlonej lewicy kaczystów. Zapał zmiany historii, rozkopywanie szaf, teczek i grobów, oraz zaślepiejący rewanżyzm, zajmują im tyle czasu, że nie starcza go już na kroki niezbędne dla pogoni Polski za uciekającą nowoczesną Europą.