Książkę Bogdana Wojciszke czyta się z dużą przyjemnością. Nie tylko bowiem jej treść jest niezwykle interesująca, miejscami wręcz fascynująca, ale jest też bardzo dobrze napisana. Zwięzły, ale zarazem nie nadmiernie esencjalny styl, klarowność wywodu, precyzja w przedstawianiu badań, ich wyników, wniosków i uogólnień — wszystko to sprawia, że lektura nie nuży, ale energetyzuje i zachęca do kontynuacji. Relacjonowanie badań opublikowanych już gdzieś indziej (lub będących w trakcie publikacji) sprawia, że czytelnikowi zostały oszczędzone szczegóły proceduralne, które czynią artykuły czasopiśmienne ciężkimi i nieprzyjaznymi, zwłaszcza dla kompulsywnie chłonącego wszystko odbiorcy. Rygor naukowości publikacji sprawił wprawdzie, że Autor jedynie w kilku miejscach pozwolił sobie na przebłyski właściwego sobie poczucia humoru, ale należy uczciwie przyznać, że w większości książek tego typu nawet i na to nie możemy liczyć.

„Sprawczość i wspólnotowość', choć może zaspokajać spontaniczne poznawcze pasje, z pewnością nadaje się też na pomoc dydaktyczną. Lekkość — jak na naukową książkę — sposobu pisania, a przy tym staranność cytowań, obszerność i aktualność bibliografii, zaprezentowanie narzędzi badawczych w załącznikach, indeks rzeczowy i osobowy, a także wyjaśnienie (przypomnienie) niektórych użytecznych aspektów prezentacji danych (na przykład "d" jako miary wielkości różnicy między średnimi) — wszystko to są duże zalety omawianej publikacji. Błędy korektorskie niemal się nie zdarzają, a takie jak ten w rycinie 2.16 na stronie 111 należą do rzadkości (szczerze mówiąc, innego nie znalazłem). Niekonsekwencja w tłumaczeniu nazwy teorii Josta (the System Justification Theory) raz jako „teorii usprawiedliwiania systemu" (s. 273), w innym miejscu jako „teorii legitymizacji systemu" (s. 289) stanowi raczej wskazówkę, że w przypadku tak wpływowej koncepcji jednolitość terminologiczna nie jest niezbędna (tak ważna teoria zasługuje na więcej niż jedno tłumaczenie nazwy!), niż powód do niepokoju.

Książka stanowi cenny autorski wkład jednego z najwybitniejszych polskich psychologów w rozumienie problemu postrzegania instrumentalnych i moralnych aspektów rzeczywistości społecznej. Można ją polecić jako lekturę nie tylko osobom zawodowo lub edukacyjnie związanym z psychologią społeczną i dyscyplinami z niej czerpiącymi, ale także praktykom życia społecznego — zarówno tym zainteresowanym relacjami międzyludzkimi czy międzygrupowymi, jak i polityką. Ładne wydanie woluminu: twarda okładka, dobry papier, niezbyt gęsty druk, estetyczna grafika, czynią go także dobrym pomysłem na prezent. Oczywiście dla osoby zainteresowanej zawartością.

Bogdan Wojciszke: „Sprawczość i wspólnotowość. Podstawowe wymiary spostrzegania społecznego", GWP, Gdańsk 2010, ss. 368.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Religia jest sprzeczna z nauką Stworzenie świata w czasie wolnym

Dodaj komentarz do strony..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Jarosław Klebaniuk Doktor psychologii; adiunkt w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Wrocławskiego; autor ponad pięćdziesięciu artykułów naukowych z zakresu psychologii społecznej; redaktor pięciu książek, w tym „Fenomen nierówności społecznych” i „Oblicza nierówności społecznych”; w latach 2007 – 2010 członek Komitetu Psychologii PAN; pisuje także prozę; publikował m. in. w „Akcencie”, „Bez Dogmatu”, „Kresach” i „Lampie”.  Liczba tekstów na portalu: 14  Pokaż inne teksty autora  Najnowszy tekst autora: Jak Niemcy Polakom Żydów...