Moze najtrafniejszym okresleniem relacji dusza-cialo jest uznanie wyzszosci duszy i ciala jako narzedzia do transcendentnych aspiracji duszy.Waznym punktem jest uznanie jednosci duszy i ciala na pozimie fizjologicznym,a pozniej okreslanie ich wzajemnych relacji.

Połączenie duszy i ciała, nie możemy nazwać jednością.Nie da się tego ubrać w żaden świadomy sposób.

W "buddyzmie za zen" nie ma podziału na duszę i ciało, są one jednością. "Buddyzmu za zen" nie można nazwać religią ani filozofią. Nie da się jej pojąć w sposób logiczny.
Z myślowego punktu widzenia, wychodziło by, że ten system jest utopijny.
Przez jakiś czas czytałem o religiach wschodu i medytacjach. Tylko na tym podpieram swe argumenty. Nawet medytowałem. Polecam przeczytanie książki z tematyką "Buddyzmu za zen"

a co z filozofią Indii , Chin itd. ?

Platonowi się nie odmawia racji

Platońska schizofrenia i tegoż duchowy autyzm post mortem? A gdzie jest zaimek?

Z godze sie z tym ze ciało a dusza to sa dwie rozne materje.Na swojej drodze zycia spotkałam człowieka o nie bywale pieknym usposobieniu ktore zostało uwiezione w okaleczonym cieałem.Gdy go spotykałam to widzałam jak jego dusza toczy wojne z ciałem po to aby moc sie wyzwolic... .Przychylam sie do teori platona

Z godze sie z tym ze ciało a dusza to sa dwie rozne materje.Na swojej drodze zycia spotkałam człowieka o nie bywale pieknym usposobieniu ktore zostało uwiezione w okaleczonym cieałem.Gdy go spotykałam to widzałam jak jego dusza toczy wojne z ciałem po to aby moc sie wyzwolic...

Przychylam się do teorii Platona : człowiek jest bardziej duszą niż ciałem, lecz bez ciała istnieć nie może.Dlatego na razie musimy pogodzić się z koniecznością bycia więźniem własnego ciała.Napisałem "na razie", bo nie wykluczam możliwości udanej transplantacji mózgu.Wtedy pojęcie : JA i Moje nowe ciało stanie się faktem.Myślę, że bardziej jesteśmy przywiązani do swojej osobowości, niż do swojego ciała.O wiele łatwiej pogodzimy się z utratą ręki niż zmianą świadomości.Bo w istocie My to nasza dusza: nasza świadomość istnienia i nasza osobowość.A ciało jest naszym siedliskiem. Daje nam przyjemności, ale też potrafi dotkliwie dokuczyć.
Jeśli natomiast chodzi o kwestię autonomii duszy i ciała, to nie jestem przekonany,czy to jest możliwe.Po śmierci człowieka zostaje to co o nim wiemy i to co zostawił po sobie.
Pozdrawiam.

Postulat oderwania się od dyskursu słuszny, jednak propozycje poszukiwań nietrafione. Po pracy ludzie, których profesje Pan wymienił są zazwyczaj normalnymi ludżmi, bez cech wyjątkowych do badania.
Aby poznać prawdę o człowieku, należałoby od chwili urodzenia obserwować go, spisywać wszelkie zdarzenia, mieć wgląd w jego reakcje itp. Być nim i zarazem opisywać jego doświadczanie świata i życia. Tego nikt nie jest w stanie zrobić, więc i prawda o człowieku nie będzie nam dostępna.