Do mnie fenomenologia Romka nie przemawia. Szukanie niezmienej istoty nie uzwględnia zmiany znaczenia pojęć. Poza tym, badając metodą fenomenologiczną jakąś ideę, dochodzimy do jej istoty która była wcześniej dla nas niejsana (po to zastosowaliśmy metode, by się dowiedziec jaka jest rzeczywości); więc ptanie brzmi: skąd wiemy, ze idaa którą zaczeliśmy badać jest tą samą ideą, która nam się pod koniec ukazała? Na czym polega ich tożsamość? Na dźwieku słowa, kształcie pisanego wyrazu? Ingarden wikła się w problemy.

podobnie jego metoda z "wzięciem w nawias" istnienia świata - wszystko ok, ale dlaczego wziął świat w nawias, a istnienia idei nie poddał w wątpliwość? pojechał po kartezjańsku: idee są i już.

takie rozprawki, które wmawiają ponadhistoryczny rozum zwany czystą świadomością. To droga do Absolutu , kreacji Boga. O istnieniu przedmiotów ogólnych idealnie wyraża matematyka.

A mnie nie odpowiada Ingarden kiedy ględzi o tym, że "mężczyzna nie panuje nad własną seksualnością, bo tak już jest". Otóż tak nie jest. Bierze pod uwagę wyłącznie mężczyznę jako człowieka i go dopieszcza, a bo "mężczyzna już taki jest" . Obecnie nie da się już tak rozumować, z tradycyjnym dopieszczeniem w stronę mężczyzny. Usatyrowił mężczyznę. Dawno temu go czytałam, ale to pamiętam: od tego dopieszczającego miejsca porzuciłam czytanie tego Satyra.

No nie wiem czy Ingardenowi chodziło o PONADHISTORYCZNĄ czystą świadomość. Ja transcendetalne to każdy z nas, które myśli o sobie jako o ja empirycznym. jest to podmiot aktów i tyle. Chyba że chodziło Ci o możliwe rozwiązania sporu o istnieni świata? wtedy owszem, Ingarden postulował ponadindywidualną świadomość (w dwoch wariantach: natura naturata i wariant deistyczny).