Pod linkiem youtu.be/BJ7KLoLABl8 znajduje się wizualizacja działania Szkoły Rzeczypospolitych. Nie jest ona taka sama jak opisana w artykule w dwóch akapitach przed rysunkiem nr 3, gdyż różnią się ilością węzłów w grafie i kolejnością interakcji, ale zasada działania jest taka sama.

Wynika z tego, że dla dobra wspólnego nie tylko możemy zakwestionować cudzą wiedzę, cudze przekonania i cudzą wizję rzeczywistości ale wręcz powinniśmy to nieustająco robić. Nie wolno zatem bezmyślnie poddać się współczesnemu autorytetowi.

Fatalnie napisane, ale da się przegryźć.

Koncepcja dość elementarna, bardzo zbliżona do stosowanej na najniższym poziomie nauki przez zabawę. Na uwagę zasługuje próba użycia systemu zarządzania kodem źródłowym. Autor powinien jednak zdać sobie sprawę z aspektów prawnych i bezpieczeństwa biznesowego wykorzystania GitHub przez instytucje edukacyjne do prowadzenia ich podstawowej działalności i rozważyć zastosowanie innych dostępnych rozwiązań.
Autor zupełnie nie porusza kwestii zapewnienia prawdziwości powstającej w ten sposób wiedzy. Oprogramowanie Open Source powstające w bardzo podobnym do proponowanego modelu bardzo często cierpi na problem związany fatalną jakością kodu źródłowego, co moim zdaniem wynika z braku właśnie elementu "dydaktycznego" który mógłby wskazać drogę.
System wzajemnych recenzji jest też koszmarnie korupcjogenny. Należy  wziąć pod uwagę cel jaki przyświeca
studentom gdy decydują się na podjęcie
studiów. I nie, nie zawsze jest to "zdobyć wiedzę", np. 20 lat temu studia wybierało się "dla
papieru".
"Dydaktyka" nie musi być równa "dogmatom". Praktycznie cała nauka fizyki jest oparta o pokazywanie tego, jak upadały kolejne dogmaty.

Tekst jest prezentacją nowego modelu systemu szkolnictwa. Skupiam się na systemie, tj. jak powinny być zorganizowane interakcje pomiędzy jego elementami, aby uzyskać zamierzony efekt. Efektem ma być rozwój u uczniów umiejętności kwestionowania wiedzy, gdyż zakładam, że ta umiejętność jest kluczowa do rozwoju zarówno wiedzy indywidualnej oraz ludzkości. Nie poruszam bezpośrednio kwestii zapewnienia "prawdziwości" wiedzy, ale omawiam system zdolny do dokonywania korekt w przesyłanych pracach. Do tego służą pętle sprzężenia zwrotnego w postaci pętli wysyłania i recenzowania prac. To jeszcze nie zapewnia tej prawdziwości, ale tkwienie w systemie, w którym uczeń ciągnięty jest cały czas za rękę, nie zaprowadzi nas daleko. Taki uczeń ma mniejszą szansę, by nauczyć się samodzielnie myśleć - do tego potrzebna jest pewność siebie. Testuję ten system u siebie na zajęciach i zdolni uczniowie widzą w tym wartość. Łatwo też można ocenić umiejętności uczniów po obserwacjach wystawionych przez nich recenzji. To silnie później koreluje z ocenami uzyskiwanymi na kolokwiach.

Wydaję mi się, że w szkołach zapomnieliśmy już, że człowiek wykształcony to taki, który nie tylko się zna na pewnym obszarze wiedzy, ale ma również ukształtowane umiejętności sprawnego myślenia w dochodzeniu do prawdy.

Moim zdaniem błędne założenie że coś takiego potrzebne jest w szkolnictwie. Może jakieś elementy w szkołach wyższych można by wprowadzić jako jedną z metod do rozwiązywania problemów, ale generalnie najpierw trzeba nabyć wiedzę żeby ją móc później zakwestionować. Jaki sens ma jej kwestionowanie przy uczeniu się ?? Czas i energię marnuje się na kwestionowanie wiedzy ogólnie znanej i uznanej - jaki to ma sens ??? Jak to mówił klasyk "Nie idźcie tą drogą." Pozdrawiam

Moje wystąpienie dotyczące "Szkoły Rzeczypospolitych" podczas konferencji „Informatyka w Edukacji" 30 czerwca 2022 w Wydziale Matematyki i Informatyki UMK w Toruniu: youtu.be/QjVIpzD-1CQ

Propozycja jest prosta, jej wykonanie w praktyce to mission impossible. Moglibyśmy wszyscy solidarnie opuścić ziemię. Co ci zależy? Czy tak dużo masz do stracenia skoro wiemy, że i tak wszyscy musimy umrzeć? Miałoby to spektakularne zalety. Wszyscy starzy i schorowani przerywają swoją gehennę. Młodzi nie doświadczą starzenia i chorowania. To koniec wszelkiej rywalizacji na wszystkich poziomach. To koniec wszelkich problemów i zmagań. Koniec wojen, katastrof i maltretowania, fizycznego i psychicznego. Nikt z nikim się nie rozstaje bo wszyscy odchodzimy razem i już o nikogo nie musimy się martwić bo nikogo tutaj nie zostawiamy. Wszyscy zjednoczeni i solidarni odchodzimy stąd nie pozostawiając tutaj najmniejszego życia w postaci materialnej. W ten sposób już nikt nigdy nie doświadczy na ziemi nic złego. Nigdy! Co jest ważniejszego? To może być najlepsza inwestycja ludzkości, inwestycja w bezcielesność. Potencjalnie absolutnie wszyscy wygrywamy, od bezdomnego do miliardera, wygrywa nawet komar. W najgorszym razie po prostu przestaniemy istnieć nieco wcześniej, co to za wielka różnica z perspektywy wieczności? W najlepszym razie wszyscy osiągamy legendarny raj w postaci czystej świadomości co najprawdopodobniej oznacza najwyższą błogość. A na ziemi święty spokój, na zawsze.