Zgadzam się z autorem co do wyższości mitologii grecko-rzymskiej i pokrewnej. Była ona po prostu bliższa człowiekowi i jego życia. Mimo, ze wielu filozofów schyłku antyku przestała wierzyć w bajki o Charonie itp, to jednak duża popularnością cieszyły się: nowe kulty, o czym wspomina także Celsus; rożnego rodzaju wyrocznie, które odrzucają racjonaliści (choć nauka nie jest jednoznaczna w ich ocenie :) patrz jeden z ostatnich numerów Focusa); a także wszelkiej maści kulty misteryjne i wtajemniczenia. Te ostatnie w moim mniemaniu były swego rodzaju rozwinięciem mitologii i kultury antycznej, a przynajmniej jej części. Popularność czy zapotrzebowanie na nowe kulty, misteria, chłonność nowych idei, oczekiwania Logosa (-ów) świadczyć może o czymś odwrotnym niż racjonalizowanie się społeczeństwa antyku. Być może po prostu "stare treści" jak wszystko po pewnym czasie, były zbyt "oklepane".

Ale nikt raczej nie twierdzi, że społeczeństwo antyku się racjonalizowało. W ostatnich wiekach się załamało i popadało w coraz większy irracjonalizm, aż w końcu spotkał je całkowity kolaps.