na wstepie gratuluje tak szerokich zainteresowan.No coz,zgodnie z Pana slowami, poczatek troche dretwy i patetyczny.Na szczescie dalej jest duuzo lepiej.Wiekszosc postaci jest pelnokrwista i intrygujaca,dlatego na ich tle tak blado wypada glowny bohater.Moze jako psycholog powinien Pan tworzyc 'opere z zycia'?podobal mi sie klimat tego utworu,tajmnica,,pozadanie,wybor przed jakim postawiono bohatera,ale final jest tak pesymistyczny i przygnebiajacy...czemu?jest pan cyniczny czy smutny?Niestety ja na operze sie nie znam i moge to ocenic tylko z punktu widzenia kogos kto kocha literature,wiec moze moje uwagi sa bezuzyteczne.mimo wszystko chcialabym kiedys obejrzec te ognista opere.pozdrawiam

Seredcznie dziękuję ze komentarz - zwłaszcza - w sumie przychylny. To był - tak jak piszę we wstępie utwór raczej do szuflady, w pewnym sensie bardzo osobisty, z drugiej strony przyznam, że pisałem go w okresie niezwykłego zafascynowania późniejszą twórczością Wagnera i dwiema "operami" Ryszarda Straussa - Salome i - przede wszystkim - Elektra. Wiem, że język może być trochę (lub bardziej ;-) drewniany - ale z drugiej strony - na własny uzytek przetłumaczyłem kilka całych librett wymienionych autorów - i w mojej ocenie są one właśnie mocno patetyczne. Jest to w operze zrozumiałe - trudno sobie wyobazić tekst o kłótni o zupę wyśpiewywany wysokim "C" przez głos o szerokim wolumienie i barwie - np. sopranu Birgit Nilsson :-) niemniej - dziękuję!

Proszę, proszę, panie Krukow...