http://blogs.america.gov/bythepeople/2010/09/20/ask-the-democracy-video-challenge-winners-a-question/

Straszne. Warto dodać, że tak samo było do roku 1975 w Hiszpanii. Reżim Franco był w dużej mierze katolicki. Polecam wszystkim "Annę i wilki" Saury. Wstrząsająca alegoria.

Obejrzałem filmy Farboda; dobre. Wzbogaciłeś mnie swoją argumentacją, ale pamiętam dobrze okres stalinowski i tu nie zmienię zdania. Co do reszty wypowiedzi Twojej- zgadzam się.

@cholewa: troszeczkę racji masz, że świat demokratyczny przyznaje nagrody ludziom ze świata niedemokratycznego niejako w zastępstwie ich wlasnych, niedemokratycznych krajów. Ale walisz nieco kulą w płot, nie obejrzwszy wprzódy filmu Farboda. To jest niezłe, dobre nawet. Poszukaj, fragmenty są na Youtube. Sam zobaczysz, że to o czym mówi Farbod - brak możliwości komercjalizacji sztuki i konieczność robienia jej dla siebie, owocuje. Jak niegdyś słynna "polska szkoła plakatu" mająca korzenie w słabości polskiej poligrafii. Zaś kilka lat stalinizmu w Polsce nie może służyć za przykład, bo pozostałych kilkadziesiąt lat rozwoju sztuki pod mecenatem socjalistycznego państwa dało nam wszystkim dorobek, którego tak szybko nie powtórzymy. Spójrz co dzieje się dzisiaj - majtki Dody i krzyże. Jeden Móżdżer i jeden Klata niczego w tym obrazie nie zmieniają.

polityczny a nie artystyczny; jest wyrazem potępienia totalitaryzmu irańskiego i w ogóle totalitaryzmu. Kondycja twórców sztuki w takich systemach zawsze była zła. Polacy to odczuli szczególnie w okresie stalinowskim. Ars rakiem czytają tyrani to słowo.

Uprzedzając zarzuty typu "bolą mnie zęby, gdy czytam taki przekład" zwracam uwagę, że główny bohater artykułu też nie wypowiada się literacką angielszczyzną.