Quid est ergo veritas? SI nemo me quiat scio, si quaerende explicare velim... ne scio:)

Prawdy rozumianej jako coś, co jest niezmienne i nie jest fragmentaryczne nie poznamy oczywiście nigdy. Nasze mniemania są oparte na doświadczeniach zmysłowych, które nauczyliśmy się kontrolować, jesteśmy świadomi, że zmysły oszukują i znajdujemy coraz lepsze metody sprawdzania doświadczeń zmysłowych, wymyślamy narzędzia pozwalające przezwyciężyć ograniczenia naszych zmysłów, nauczyliśmy się również akceptować tymczasowość poznania, wiedząc że z czasem dowiemy się więcej.
Wymaga to jednak odejścia od koncepcji istoty rzeczy i prawdy niezmiennej, idealnej, która jest zbyt bliska prawdy bożej. Nasze ludzkie prawdy są ułomne, ale pozwalają nam sprawnie funkcjonować, pozwoliły nam dotrzeć na księżyc i zajrzeć w kosmos. Wymagało to jednak nauczenia się podejrzliwości wobec mniemania.                

Bardzo ciekawy artykuł. Szkoda, że na razie nie wywiązała się dyskusja na temat owej Prawdy. A może bardziej tego, czy mu ludzie jesteśmy wstanie w ogóle poznac tą Prawdę. Może tak naprawdę mamy bardzo ograniczoną możliwość poznawania i odbierania świata i jedynie co potrafimy to malować obraz świata? Może lepiej przyjąć, że żaden człowiek nigdy nie pozna obiektywnego świata, bo jest ich tyle ilu jest ludzi i każdy będzie malował swój obraz? Od wieków filozofowie, myśliciele, kapłani, artyści usiłują poznać Prawdę. Oprócz poszukiwania każdy chciał już stworzyć świat ostateczny. Przychodziła fala gwałtownych zmian która burzyła każda misterną budowlę. Tak sie też dzieje w obecnych czasach. Zatem szukac Prawdę, czy lepiej malować obrazy z elementów, które jesteśmy w stanie poznać?