Odruch ucieczki istnieje zawsze. Jest siłą odśrodkową, na co dzień równoważoną przez swą dośrodkową, zachłanną bliźniaczkę: lgnięcie do rzeczy i ludzi, do życia, przyzwyczajenie do istnienia. Pełna równowaga powoduje niezakłócone krążenie po tej samej orbicie — bez ucieczki, lecz w rozsądnym dystansie. Jednak czasem człowiek musi uciec, opuścić przed końcem przedstawienie. Jest oczywiście szansa na to, że łaskawe życie w obliczu owej konieczności nigdy nie postawi, ale trudno na to liczyć, tak jak w ogóle naiwnym jest oczekiwać na jego przychylność. W każdym razie pozostaje ona archetypem lub, jeśli kto woli, egzystencjałem ludzkiego działania.

Bywa często tak, że ucieczka, chociaż nieodzowna do skutku nigdy nie dochodzi, bo paradoksalnie nie starcza na nią odwagi. Niesłusznie jednostronnie kojarzona z tchórzostwem, w istocie wymaga bowiem niemałego kurażu. Dlatego zawołanie uciekinierów powinno brzmieć: odwagi, biegnij! Na końcu nie ma wprawdzie ostatecznej nagrody, ale w pędzie kształty rzeczywistości są rozmyte, a wrażenia tylko momentalne. Jest w ucieczce radość zbiegłego z opresji, zrzucenie ciężaru, głęboki oddech, upojne (nawet jeśli tylko chwilowe) poczucie wolności — oderwanie. I to już coś. Wystarczająco dużo, by uknuć jej plan.

Zobacz także te strony:

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Lęk Normalność

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (13)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Bartosz Jastrzębski Ur. 1976. Doktor habilitowany kulturoznawstwa, filozof, etyk, wykłada w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Interesuje się niespokojnym pograniczem filozofii, antropologii i literatury. Fascynuje historią, pamięcią oraz poszukiwaniami duchowymi i religijnymi. Tropi motywy przewodnie codzienności, jej udręki i drobne nadzieje, którym poświęcił trzy tomy esejów: Pająk. Szkice prawie filozoficzne (2007), Próżniowy świat (2008) oraz Wędrówki po codzienności. Eseje o paru ważnych rzeczach (2011). Pisarz i podróżnik. W 2012 roku otrzymał Nagrodę im. Beaty Pawlak za książkę Krasnojarsk zero (wraz z Jędrzejem Morawieckim). W 2013 roku opublikował zbiór esejów Przedbiegi Europy. Gawędy podróżne, a w 2014 ukazały się jego dwie książki poświęcone współczesnemu szamanizmowi: Współcześni szamani buriaccy w przestrzeni miejskiej Ułan Ude oraz Cztery zachodnie staruchy. Reportaż o duchach i szamanach (współautor: Jędrzej Morawiecki).  Liczba tekstów na portalu: 11  Pokaż inne teksty autora  Najnowszy tekst autora: Czy demokracja jest niemoralna?