Parowóz zbliżył się do ciasnego zakrętu, gdzie tory były wyjątkowo nierówne i pochyłe. Pasażer wziął swój płaszcz, podróżną torbę i popielaty kapelusz z szerokim rondem. Rozejrzał się ostrożnie, sprawdził, czy korytarz jest wolny i przeszedł na tył pociągu. Gdy ten zwolnił tak, że jechał w tempie biegnącego człowieka, otworzył drzwi na końcu ostatniego wagonu, w którym mieściła się kaplica, trzymając się jedną ręką poręczy zstąpił ostrożnie na najniższy stopień i zwinnie odskoczył. Pobiegł rozpędem kilka kroków wzdłuż kolejowego nasypu.

Był więcej, niż zadowolony. Jego akademicki mentor nauczył go, by z każdego spotkania i rozmowy, nawet toczonej z ludźmi o najbardziej dziwacznych poglądach i nie dających się zrozumieć obyczajach, starać się coś dla siebie wynieść. Czerwone lampy końca składu gasły powoli w mroku i to, co wyniósł, mógł teraz w spokoju obejrzeć. Zważył w ręce dwa ciężkie trzosy. Fanty były nadspodziewanie tłuste.

— Git — mruknął szczęśliwy.

Tylko zgredkę oszczędził. Klempa wyraźnie jechała świra. Ponadto z zasady skubał wyłącznie szmalcownych łaziorów.

No i raczej nie skminiłby takiego frajera, któremu by się dało kopsnąć święte obrazki.

***

Wyłączenie odpowiedzialności:

Jakkolwiek opowiadanie dotyka niedwuznacznie kwestii teologicznych oraz Kościoła Rzymskokatolickiego, autor przypomina, że jest ono jedynie płodem wyobraźni wykoślawionej przez wpływy antyklerykalne i przedstawia wizję całkowicie fantastyczną i oderwaną od rzeczywistości, chociaż nie tak bardzo oderwaną, jak by piszący te słowa sobie tego życzył. Kwestie teologiczne wypowiadane w tym tekście luźno jedynie są powiązane z historyczną nauką Kościoła i autor z pokorą wyznaje, że nie zapoznał się z tymi owocami wytężonych prac wielu pokoleń genialnych teologów na tyle gruntownie, by móc powiedzieć, na ile w swoim zuchwalstwie pobłądził. Prosi przeto o łaskawą wyrozumiałość, jednocześnie wypierając się wszelkiej odpowiedzialności za ew. powołania kapłańskie, które ten tekst może za sobą pociągnąć, jak też i wystąpienia ze stanów duchownych, zwłaszcza tych cięższych. Nie ponosi też odpowiedzialności za wybuchy oburzenia, które nie były jego zamiarem, ani rozpuk z powodu śmiechu, który, pomimo dawno zapomnianych łez, tym zamiarem był.

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (7)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word