Nietypowy ten artykul , czytajac ma sie wrazenie ze dwa rozne texty przecieto w pol i sklejono w jedno.. Pierwsza czesc artykulu ma zupelnie inne przeslanie niz koncowka

Odnośnie pierwszej części artykułu dot. wolnego wyboru światopgladu dla dzieci od najmłodszych lat : uważam iż należałoby sie zastanowić nad konsekwencjami takiego działania . Dziecko nie jest psychicznie gotowe do dokonania świadomych wyborów. Myślę że zdrowym jest nadanie "kręgosłupa" moralnego przypisanego na przykład religii katol. czy też ateizmowi - zależnie od rodziców , a dopiero z czasem , z gotowością psychiczną ukazanie możliwości krytycznego podejścia , weryfikacji poglądów . Chciałabym żeby moje dziecko wiedziało dlaczego i przeciw czemu się buntuje, co tak naprawdę wybiera zamiast być wiązką mniej lub bardziej przypadkowo wybranych przez siebie już od wczesnego dzieciństwa "świadomych poglądów"

Akademickie rozważania bez oglądu rzeczywistości, zawsze zaprezentują się jako demagogia - niestety. Domagam się wejścia autora na wyższy poziom.
Przyjrzyjmy się praktyce.

Niejaki George Gabell z Phenix w USA, kompetencji nieokreślonej (nazwiska niesprawdzalnego) - więc przymijmy że równej mi - został powołany przez Gazetę Wyborczą (numer z 30 III 2006r.) do skomentowania kazań biskupów katolickich na temat konieczności udzielania pomocy obcokrajowcom przebywającym na terenie tego kraju. I podzielił się następującą obawą: "Biskupi chcą chyba uczynić z Ameryki kraj trzeciego świata. Nie mają żadnego szacunku dla suwerenności i praw naszego kraju".
Jak już nie wiadomo jaką racjonalną przeszkodę wskazać do wzajemnego szanowania się ludzi i wspierania, to najlepiej utworzyć demona w postaci zagrożonego nacjonalizmu i nieszanowanego kraju naszego... Im większy wór pojęciowy do ogarnięcia, tym lepszy, bo nikt nie będzie go chciał penetrować.
Patriotyzm w istocie, to jest piękna cecha, warta pielęgnacji tak przez narody jak i pojedyńczych ludzi, ale jak każda miłość powinien być rozumiany jako przejawiający się w aktach ofiarnych, uczynkach poświęcenia, a przynajmniej pracy dla kraju, który uznaje się za swoją ojczyznę. Aż tyle - i nic więcej.
Tworzenie dobrego ustawodawstwa w państwie, to jest przykład wkładu pracy dla kraju, a więc - patriotyzmu.
Gdyby ów amerykański Grzegorz wiedział co to słowo znaczy, to nie martwiłby się, że Kościół rzymskokatolicki w jego kraju (składający się z ok. 65 000 000 ludzi) upomina się o szcunek dla kilkunastu milionów zupełnie konkretnych ludzi. Ludzi znajdujących się w jego kraju, a nie mających zrobić na niego najazd. A jeżeli uważa, że rolą Kościoła wobec owych ludzi jest upominanie za grzech nielegalnego przekroczenia granicy - bo nie wiem co należy rozumieć ze zdania Grzegorza: "Jednak w nauce społecznej Kościoła nie ma nigdzie zapisu o prawach imigrantów do bezprawnego przekraczania granicy innego kraju tylko po to, by poprawić sobie swój status ekonomiczny." - to niech najpierw sprawdzi czy to jest niedopełniane.
Utożsamianie woli pracowania ludzi z wolą do kradzieży i jeszcze sugerowanie, że do złodziejstwa - łamania przykazania: "Nie kradnij" - skłania Kościół, jest godne politowania. Kim jest osoba, która mówi (czy też pisze własnoręcznie?): "Kościół uczy, że człowiek musi walczyć o przetrwanie, nawet jesli oznacza to, że jest zmuszony do kradzieży." Albo - czemu jest winna osoba zmuszana?
Nie dziwi mnie, że takie poglądy wypływają w formie praktycznie anonimowej.
A jeżeli komuś się wydaje, że Kościół w jakimkolwiek kraju powinien milczeć słysząc, iż ustawodawca zamierza wprowadzić karanie za pomoc bliźniemu (pół roku więzienia), to znaczy że w ogóle nie rozumie racji stanu takiej instytucji jak państwo. To owi biskupi wystąpują w obronie trwania USA, przeciwstawiając tak karygodnej ustawie, a nie pseudo patrioci w stylu Grzegorza.

Wiatrem powiało, czy światlem?

Pierwsza część teksu bardzo interesująca. Zawiera trafne spostrzeżenia na temat czynników wiaro twórczych. Powinien Pan rozbudować te część. Słuszne jest również stwierdzenie, że nie należy odwodzić na siłę ludzi dorosłych od wiary. Skoro dobrze się czują z tym... Żyjemy w świecie, gdzie każdy ma wolny wybór. Przykro mi jednak, że moje podejście nie zawsze działa w drugą stronę i ludzie niewierzący niekiedy znajdują się w niezręcznych sytuacjach.

Natomiast druga część wypowiedzi - ciekawa, ale wyczuwa się napięcie piszącego. Swoisty rodzaj agresji. A przecież chodzi o to, aby być ponad tym wszystkim i podchodzić do sprawy roztropnie a nie emocjonalnie.