Generalnie zgadzam się z poglądami autora i zawsze było oczywiste, że Weir nie interesował się losami zaginionych dziewczyn, mimo, ze widz był piekielnie ciekaw co tam się wydarzyło. Film w post scriptum informuje jedynie, że poszukiwania wznawiano, ale bez rezultatu. Sprytny zabieg, który jeszcze bardziej podsyca ciekawośc, więc pozwolę sobie dodać, że Weir nie tylko nie był zainteresowany wątkiem sensacyjnym tej historii, ale nawet nie mógł wyjaśnić przyczyn zniknięcia dziewcayn i nauczycielki, ponieważ historia jest od początku do końca zmyślona. Pamiętajmy, że jest to adaptacja powieści Joan Lindsey i że początkowo autorka zamierzała rozwiązać tajemnicę zaginięci. Ciekawe natomiast jest to, że tzw. Wiszące skały, to dawne miejsce kultu Aborygenów, gdzie biali osadnicy urządzili kiedyś tubylcom krwawą łaźnięm masakrując ich podczas obrzędów. Nie wiem czy Weir i ekipa wiedzieli o tym albo czy autorka znała tę historię. Koś wysunał hipotezę, że inspiracją autorki mógł być rytualny mord dokonany na dzieciach osadnika, który wcześniej brał udział w masakrze Aborygenów. Ta historia zdarzyła się z całą pewnością i jest odnotowana w archiwach policji.

Kilka tygodni temu oglądałam ten film i muszę zgodzić się z Autorem. Obraz był hipnotyzujący. Do tego stopnia, że skupiłam się wyłącznie na warstwie estetycznej – można było w nieskończoność wpatrywać się we wspinaczkę tych dziewcząt, ich białe sukienki, koronki, kokardy, rozpalone twarze. A wszystko z uczuciem jakby piło się gęsty, brzoskwiniowy likier w upalny dzień, z odgłosami świerszczy. To, według mnie, sukces reżysera: potrafił wprowadzić widza w stan zespolenia z formą, z pominięciem treści (którą tak dokładnie interpretuje Autor). Ona się nie liczyła.

Co wynika z tego artykułu?

W przypisach powinien być chyba jako autor Tomasz Szlendak ;)