 |
         |
|
 |
Nauka » Astronomia » Budujemy własny teleskop Maska Coudera i figuryzacja zwierciadła [2] Figuryzacyjne przygodyOK, po chwili szoku wywołanej wartościami uzyskanymi z pierwszych odczytów zabrałem się za poprawki. Skusiłem się na kilka eksperymentów ze ścieraniem tylko strefy 3, używając lokalnego nacisku, ale skończyło się to jeszcze większą odchyłką. Skoro najwyraźniej zbyt długi ruch parabolizacyjny doprowadził mnie do „przestrzelenia" paraboli i skończeniu na hiperboli, postanowiłem spróbować przywrócić zwierciadło z powrotem do kształtu paraboidalnego. Dociskanie 45 minut z ciężarem Ruch: MOT, COC, zakres 1/3 — 1/2 średnicy, 15 minut pracy, 5 minut naciskania bez ciężaru, powtórzyć 3 razy. Wynik:  Rycina 56. Błąd zredukował się do 1/1.87 fali. OK, jest duża poprawa. A może by tak skrócić ruch, aby nie wygrzebywać większego dołu po środku? Dociskanie 45 minut z ciężarem. Ruch: MOT, COC, zakres nie więcej niż 1/3 średnicy, 15 minut. Wynik:  Rycina 57. Strefy 1, 2, 3 wyrównały się ładnie, jednak krawędź pozostała bez zmian, z błędem 1/2 fali. A gdyby tak zakryć strefy 1,2,3 krążkiem wyciętym z papieru woskowego i naciskając dopasować polerownik do zwierciadła tylko w strefie 4 — krawędzi? Dociskanie 45 minut z ciężarem i krążkiem zakrywającym około 0.8 średnicy polerownika. Ruch: MOT, COC, zakres 1/3 — 1/2 średnicy zwierciadła, 15 minut Wynik:  Rycina 58. Skutek częściowego zakrycia polerownika - jeszcze bardziej podniesiona krawędź. Najwyraźniej nie tędy droga. Zniecierpliwiony jedynie drobnymi zmianami postanowiłem uderzyć z impetem, wyczyściłem również polerownik, zdrapując warstwę zewnętrzną. Dociskanie 1 godzinę z ciężarem Ruch: MOT, szybki COC, zakres 1/3, 45 minut nonstop Wynik:  Rycina 59. Wynik małpiego rozumu i pośpiechu. Odchyłka o ponad jedną długość fali, potwornie podniesiona krawędź. Po tej bolesnej lekcji zabrałem się za ostrożną korektę. Dociskanie 1 godzinę z ciężarem. Ruch: MOT, parabolizacyjny nr 3, jeden obrót zwierciadła — w celu zredukowania krawędzi, następnie dociskanie przez 30 minut, potem COC, zakres 2/3 średnicy przez 15 minut — aby zamortyzować pierwszy ruch. Wynik:  Rycina 60. Jest dobrze — krawędź, która sprawia w moim przypadku najwięcej kłopotów zredukowała się, zaś strefy Z2 i Z3 powinny być łatwe do opuszczenia. Dociskanie 1 godzinę. Ruch: COC, zakres 2/3 średnicy zwierciadła, 15 minut. Wynik:  Rycina 61. Po raz pierwszy skala po lewej sięga jedynie 1/2 długości fali. Gdyby nie podniesiona krawędź, reszta stref miałaby odchyłkę 1/4 fali. Po tylu próbach widać, że cokolwiek nie wykombinuję, krawędź zawsze się podnosi. Dziś wiem, że problem ten miał źródło w zbyt twardym lepiku, a raczej zbyt niskiej temperaturze stanowiska pracy — w tamtym czasie mieliśmy przyjemność delektować się w Chicago temperaturami poniżej minus 20 stopni Celsjusza i piwnica, w której pracowałem, była zbyt chłodna. Postanowiłem więc stosować miejscowy nacisk na krawędź podczas ruchu parabolizacyjnego. Dociskanie 1 godzinę z ciężarem. Ruch: Parabolizacyjny nr 1, lekki nacisk na krawędź przesuwającą się po polerowniku, 1 obrót zwierciadła. Wynik:  Rycina 62. Lekkie dociskanie krawędzi pozwoliło na jej redukcję. Dociskanie 1 godzinę z ciężarem Ruch: Parabolizacyjny nr 1, lekki nacisk na krawędź przesuwającą się po polerowniku, 1 obrót zwierciadła. Wynik:  Rycina 63. Wygląda na to, że rozgryzłem mój polerownik. Skala pierwszy raz przesunęła się na 1/4 długości fali. To zwierciadło mogłoby być już użyte w teleskopie komercyjnym. Ale nie w teleskopie perfekcjonisty. Dociskanie 1 godzinę z ciężarem. Ruch: Parabolizacyjny nr 1, lekki nacisk na krawędź przesuwającą się po polerowniku, 1 obrót zwierciadła. Wynik:  Rycina 64. Wygląda na to, że krawędź jest pod kontrolą. Niestety strefa Z3 zaczyna wyłazić gdzie nie trzeba. Na razie koniec z ruchem parabolizacyjnym. Błąd 1/5 lambda. Dociskanie 1 godzinę z ciężarem. Ruch: MOT, COC, zasięg 2/3 średnicy zwierciadła, 10 minut. Wynik:  Rycina 65. Strefa 3 opanowana, krawędź ponownie daje znać o sobie. Błąd poniżej 1/6 lambda. Czyli, stosując na zmianę ruch parabolizacyjny nr 1 z naciskiem na krawędź oraz ruch COC mogę wzajemnie kontrolować krawędź oraz pozostałe strefy. I tak też, zamieniając te dwa rodzaje ruchów, pewnego pięknego wieczoru otrzymałem to:  Rycina 66. Profil zwierciadła paraboidalnego o odchyłce figury równej 1/12 fali świetlnej. To zwierciadło posiada jakość laboratoryjną i jest warte czterokrotnie więcej od komercyjnego, wykończonego automatycznie zwierciadła sprzedawanego w popularnych teleskopach. Ostateczne pomiary należy wykonać kilkakrotnie, obracając zwierciadło o 90 stopni, po czym powtórzyć je następnego dnia, kiedy jesteśmy pewni, że ogrzanie zwierciadła nie było przyczyną odczytania takich a nie innych danych.
« Budujemy własny teleskop (Publikacja: 12-06-2006 Ostatnia zmiana: 17-06-2006)
str. 4846 |
 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ukończył biologię molekularną na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Pracował jako Research Specialist in Health Science w Department of Anatomy and Cell Biology na University of Illinois w Chicago. Obecnie pracuje jako Associate Cell Biologist / Histologist w Abbott Laboratories (Illinois). Specjalizuje się w ekspresji białek 'od zera', hodowlach linii komórkowych, symulacji in vitro procesów zachodzących w komórkach. Jego pasją jest teoria ewolucji, w szczególności ewolucja systemów biochemicznych i pochodzenie życia we Wszechświecie.
| [ Regulamin publikacji ] [ Bannery ] [ Mapa portalu ] [ Reklama ] [ Sklep ] [ Zarejestruj się ] [ Kontakt ] Racjonalista © Copyright 2000-2018 (e-mail: redakcja | administrator) | ||
 | ||