Pytania o wiarę i niewiarę - Bogdan Miś

Żyjemy w czasach, w których przyznawanie się do niewiary wymaga pewnej cywilnej odwagi. Na prowincji, gdzie nacisk opinii publicznej często przeradza się w manipulacje grożące utratą pracy lub innymi szykanami, publiczne przyznawanie się do niewiary nie jest łatwe. Podobne naciski „opinii publicznej" obserwujemy również w niektórych instytucjach państwowych. Dotychczas odnosiło się wrażenie, jakby w Polsce liczba osób mówiących głośno o swoim laickim światopoglądzie topniała (w szczególności wśród osób piastujących funkcje publiczne).

Polskie Stowarzyszenie Racjonalistów chciałoby odwrócić tę passę. Zachęcając najodważniejszych niewierzących do tego, by „się ujawnili", by publicznie powiedzieli o swych przekonaniach. Z czasem ułatwi to z pewnością życie anonimowych ateistów, agnostyków i innych „niepoprawnych światopoglądowo". Zależy nam na tym, by ów swoisty coming out rozpoczęli ludzie znani i lubiani, autorytety naukowe, moralne, literackie, artyści, dziennikarze, aktorzy itd.

Bogdan Miś (ur. 1936 ) — z wykształcenia matematyk, z zawodu dziennikarz i popularyzator nauki. Pracował jako operator i programista przy pierwszym polskim komputerze mainframe (XYZ, 1958-1961). Był asystentem na Wydziale Matematyki UW i na Wydziale Elektroniki PW, pracował w Instytucie Matematycznym PAN, był wykładowcą w Wyższej Szkole Ubezpieczeń i Bankowości, w Akademii Filmu i Telewizji, w Wyższej Szkole Stosunków Międzynarodowych i Amerykanistyki. W latach 1961-1981 współpracował (oraz od 1971 pracował etatowo) z TVP; z programu TVP odszedł jako I z-ca dyrektora programowego. Zajmował się głównie popularyzacją nauki, programami dla młodzieży oraz teleturniejami. Pracował bądź współpracował z wieloma agencjami, pismami i rozgłośniami radiowymi. Napisał 20 książek. Wiele lat kierował działem nauk ścisłych „Problemów". W latach 1992-1996 zorganizował i redagował polską edycję miesięcznika „PC Magazine", potem był krótko redaktorem naczelnym „Informatyki", a w późniejszym czasie kierował działem matematyki i informatyki w „Wiedzy i Życiu". Na swym koncie ma ponad 500 zrealizowanych osobiście oryginalnych studyjnych programów telewizyjnych. Publicystyka i felietonistyka radiowa w pr. IV i III PR — ok. 100 programów. Obecnie czynny zawodowo emeryt, pisujący na zasadzie wolnego strzelca i uczący młodzież zawodu dziennikarskiego. Należy m.in. do Polskiego Towarzystwa Matematycznego, Naukowego Towarzystwa Informatyki Ekonomicznej, Związku Autorów i Kompozytorów ZAIKS. Członek Komitetu Prognoz „Polska 2000 plus" przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk. Prowadzi też własnego bloga: Internetowy Obserwator Mediów.

Wyłącznie w to, co da się udowodnić w drodze rozumowania dedukcyjnego, ewentualnie wspartego doświadczeniem fizykalnym. Zatem w potocznym rozumieniu słowa wiara — nie wierzę w nic, bo po przeprowadzeniu dowodu nie wierzy się, ale wie.

W najwyższym stopniu liberalnej, bez jakichkolwiek sugestii ze strony rodziny, która jednak była formalnie katolicka.

Jest poważna. Wielu ludzi wierzy, więc Kościół może mieć na nich silny wpływ.

Jestem przekonany, że nie — pod warunkiem, że społeczeństwo będzie dobrze wykształcone. Jednakże w społeczeństwie niewykształconym jego religijność może być — jak u nas — niebezpieczna, jeśli pojawią się liderzy typu Rydzyka.

Przyjaźń. Zasady demokracji, rozumiane jako wolność jednostki, równość szans, braterstwo ludzi podobnie myślących. Przywiązanie do prawa. Wierność danemu słowu, choć nie bezwarunkowa (kiedy zmieni się moja wiedza o okolicznościach, mogę się wycofać z danego słowa). Honor. Przestrzeganie zasad dobrego wychowania.

Czy i dlaczego warto być dobrym, jeśli nie ze względu na strach przed piekłem?

Racjonalizm i ateizm. Całkowity liberalizm obyczajowy. Skrajny antynacjonalizm, posunięty do kosmopolityzmu. Silna wiara w ideały Oświecenia.