Ponadto tradycja wymagała, aby kobiety żyły skromnie w cieniu swoich mężów. Miały zasłaniać ciało i twarz za każdym razem, gdy wychodziły na zewnątrz. Pisma prawodawcze określają jasno pozycję kobiety, jako istoty całkowicie zależnej od swojego męża. Niższość kobiet wyrażana była bardzo często w religijnych legendach, gdzie kobieta jest stworzona z resztek i odpadków po mężczyźnie:

„Wziął (Brahma) krągłość księżyca, krzywą roślin pnących, przyczepność wąsów winorośli, drżenie trawy, giętkość trzcin, aksamitność kwiatów, lekkość liści, wysmukły kształt trąby słonia, bystre oko daniela, symetrię pszczelich komórek, (...), płomienny blask ognia, świeżość śniegu, szczebiot kraski, gruchanie gołębia, hipokryzję żurawia, wierność czakrawaki i z całej tej mieszaniny zrobił kobietę i dał ją mężczyźnie" ^{[ 25 ]}.

Bez wątpienia taka sytuacja była konsekwencją przekonania, iż kobieta to źródło zagrożenia, które może sprowadzić na złą drogę nawet mędrca ^{[ 26 ]}. Cnotliwość żony miała chronić męża przed wszelkimi nieszczęściami, toteż, w przypadku przedwczesnej jego śmierci, winą za to obarczano właśnie małżonkę ^{[ 27 ]}.

Zwyczaj palenia wdów

Znamiennym przykładem wymogów w stosunku do wierności kobiety indyjskiej jest zwyczaj palenia wdów zwany sati („dobra żona").

Dokonanie sati przez owdowiałą żonę było dowodem wierności i miłości. Wybór należał do kobiety, aczkolwiek w razie gdyby nie zgodziła się na śmierć, czekała ją ciężka przyszłość. Skazana była, bowiem na społeczną izolację oraz niemożność powtórnego wyjścia za mąż ^{[ 28 ]}. Do końca swoich dni prowadziła smutny żywot. Jej czas wypełniały modlitwy i obrzędy sprawowane w intencji zmarłego małżonka. Społeczeństwo widziało w niej istotę złowróżbną. Była nieustannie pilnowana przez krewnych męża, aby w najdrobniejszy sposób nie odstąpiła od ascetycznego trybu życia ^{[ 29 ]}.

W najdawniejszych czasach dziewczęta wychodziły za mąż dopiero po osiągnięciu dojrzałości, aczkolwiek już z tekstów smriti ^{[ 30 ]} płyną nauki mówiące, iż kobieta powinna być wydana za mąż przed rozpoczęciem dojrzałości płciowej. Idealny wiek panny młodej to jedna trzecia wieku pana młodego. Fakt ten był skutkiem wierzenia, że kobiecie nie wolno ufać i w związku z tym — im szybciej wyjdzie za mąż, tym lepiej. Uważało się, że to najlepszy sposób na wytrwanie w dziewictwie. Nie powinno, zatem dziwić nikogo, iż w gestii małżonka leżało również wychowywanie żony ^{[ 31 ]}. Ortodoksyjni hinduiści byli zdania, że jeśli dziewczyna nie została wydana za mąż przed wskazanym okresem życia, ojciec ponosi za to winę, tak jakby był odpowiedzialny za sztuczne poronienie ^{[ 32 ]}.

Inicjacja

Kwestia zachowania błony dziewiczej do chwili zawarcia małżeństwa była niejednoznaczna. W czasach najodleglejszych nie miała ona żadnego znaczenia, często była niszczona przez matkę podczas mycia. Z czasem wzrosła wartość dziewictwa. Ceremonia defloracji była uświęcona — dokonywano tego po ślubie, w świątyni — na żelaznym fallusie posągu Śiwy ^{[ 33 ]}.

Bardzo rozpowszechnione były w Indiach małżeństwa oparte na kupnie, porwaniu, uwiedzeniu. Porwanie mieściło się w ramach dawnej obyczajowości i polegało na gwałcie przy użyciu siły. Równie niegodnym i hańbiącym czynem było uwiedzenie kobiety, podczas gdy ta nie była w pełni świadoma. W myśl ówczesnego prawa — uwodziciel musiał poślubić zgwałconą ofiarę ^{[ 34 ]}. Przez wieki małżeństwo było w Indiach instytucją nierozerwalną.

Współcześnie kwestia ta wygląda nieco inaczej, ponieważ prawo przewiduje rozwód w ostatecznych sytuacjach, kiedy nie ma już szans na pomyślne pożycie. Natomiast nie do pozazdroszczenia jest status rozwiedzionej kobiety, gdyż opinia społeczna piętnuje takie osoby:"jeśli jakiś mężczyzna zdecyduje się z nią związać, będzie traktowana jako konkubina" ^{[ 35 ]}.

Zarówno małżeństwo, jak i macierzyństwo są stanem świętym, który nadaje kobiecie sakralny wymiar. Zapewnia to jej szacunek ze strony męża i całego społeczeństwa. Uważa się, że gdy małżeństwo nie posiada potomstwa, traci swój święty charakter. Brak potomstwa stanowi największą karę, a wypływa z rozlicznych grzechów w tym życiu lub w poprzednich wcieleniach.

Bibliografia:

1. Jakimowicz — Shah M., Jakimowicz A., Mitologia indyjska, Warszawa 1982
2. Walterowa E., Ramajana, Warszawa 1993
3. Wałkówna H., Formy zawierania małżeństw w Indiach starożytnych, Wrocław 1967
4. Wróbel Z., Erotyzm w literaturze dawnych wieków kreację.kim diagramem przedstawiajacym stepujacych ego i mają znaczenie symboliczne i odzwiercedlają świata ułudy i połączenie, Łódź 1986
5. Święcicki J.A., Historia literatury powszechnej, T.IV, Warszawa 1902
6. Rubach-Kuczewska J., Życie po hindusku, Warszawa 1971
7. Dżajadewa, Pieśń o Krisznie Pasterzu, Warszawa 1996
8. Czyżykowski R., Droga do doskonałości w tradycji Ćaitanji, Kraków 2004
9. Comte F., Najsłynniejsze święte księgi świata, Łódź 1994
10. Lamairesse P.E., Kamasutra, Katowice 1986

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Bóg nie lubi kobiet Kult świętej krowy

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (3)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word