„Martwi mnie, że w Polsce przez nieustający flirt między władzą a Kościołem Rzymu pozostałe Kościoły zatracają swoją tożsamość. Zbyt często spotykam ewangelików, którzy myślą i zachowują się po "rzymsko-katolicku", zbyt często odnoszę również wrażenie, że niektóre organy mojego Kościoła lub osoby w nich zasiadające nie chcą się wychylać, boją się dostać po łapach od Wielkiego Brata, wolą zatracić swoją tożsamość reformowaną — jeżeli w ogóle ją kiedykolwiek posiadali — niż zrobić ruch, który nie spodobałby się watykańskim biurokratom. Nie tylko Polska potrzebuje rozdziału Kościoła od państwa. Niektórym chrześcijanom w kraju również przydałby się rozdział Kościoła od Kościoła rzymskokatolickiego lub mylnie rozumianego ekumenizmu" (Świecki nie oznacza niechrześcijański)

Halina Mazur z Kościoła Ewangelicko-Reformowanego uznała, że była to niedopuszczalna ingerencja, „Władze bratniego Kościoła luterańskiego natomiast nie powinny się wtrącać". Luteranin odpowiedział, że mogą ingerować, w związku z zawartą umową. Pochwalono biskupa, że nie „kierował się jakimś fałszywym ekumenizmem".

Znacznie bardziej wojownicze nastroje zapanowały na forum luterańskim, gdzie zaczęto nawoływać do zerwania umowy międzykościelnej, jedna z wypowiedzi:

„Macie co niektórzy Waszą ekumenię!!! Dzisiaj władze KER udawają, że nie wiedzieli, że członkini władz tego kościółka kanapowego bierze udział w takiej hucpie. Z kogo robią wariatów? Że musiał aż biskup KEA ostro zaprotestować. Staroluteranie powinni ostro zaprotestować przeciwko kontaktom z KER. KER to siedziba lewaków, ateistów, komuchów, to już jest antychrześcijańska sekta w ilości około 1500 osób."

Pod naporem krytyki kościół reformowany wydał kolejne oświadczenie, tym razem przepraszając Wandę Nowicką, za sformułowanie „nagroda p. Wandy Nowickiej", podczas kiedy nagroda została ustanowiona nie przez prywatną osobę, lecz wicemarszałka Sejmu.

Debatę międzywyznaniową starał się też podgrzać redaktor naczelny portalu monarchistów polskich, dodając: „Nikła jest nadzieja, że ten skandal pośle ekumenizm tam, gdzie jego miejsce, czyli do diabła".

Co wynika z powyższego: środowiska kościelne obawiają się międzyświatopoglądowych inicjatyw na rzecz państwa świeckiego. Hasło dialogu ekumenicznego jawi się tutaj jako narzędzie podporządkowywania mniejszych, by w sprawach społeczno-publicznych grały w rzymskiej drużynie.

Naszym celem powinno być sformowanie jak najszerszego porozumienia ze wspólnotami wyznaniowymi w kraju na rzecz świeckiego państwa. Taki wspólny międzyświatopoglądowy głos byłby znacznie mocniejszy aniżeli samodzielna wokół tego krzątanina. Szereg środowisk religijnych w Polsce popiera postulat państwa świeckiego. Wydawane były nawet tego rodzaju oświadczenia przez ich najwyższe władze (np. Uchwała Krajowej Konferencji Kościoła Chrześcijan Baptystów w Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 maja 2007 roku w sprawie naruszania przez władze publiczne w Polsce konstytucyjnej zasady rozdziału kościoła i państwa; oświadczenie synodu luterańskiego w sprawie Roku Piotra Skargi). Z pewnością takie porozumienie nie zawsze będzie możliwe z organami poszczególnych kościołów, przede wszystkim dlatego, że pewna ich część karmi się i zadowala odpryskami katolickiego klerykalizmu. Niemniej jednak w kościołach tych działają także ruchy laikatu, które są na ogół bardziej otwarte. Jakiś czas temu osobiście też doświadczyłem sytuacji, kiedy luteranin okazał się bardziej pomocny w projekcie na rzecz państwa świeckiego niż osoby niewierzące (w tym przypadku — bardziej zobojętniałe).

Być może płaszczyzną takiego porozumienia mogłaby się stać Nagroda Kryształowego Świecznika, a może pożądana byłaby inna formuła dla tego celu. Wydaje się jednak, że to nasz niewykorzystany potencjał.

Być może zresztą taki pakt na rzecz świeckości byłby bezpieczniejszym rozwiązaniem dla kościołów mniejszościowych niż projekt „ekumenizm".

*

Źródła ilustracji wg kolejności: wandanowicka.natemat.pl; Marek Łukaszewicz; ruchpalikota.org.pl

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (6)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Mariusz Agnosiewicz Redaktor naczelny Racjonalisty, założyciel PSR, prezes Fundacji Wolnej Myśli. Autor książek Kościół a faszyzm (2009), Heretyckie dziedzictwo Europy (2011), trylogii Kryminalne dzieje papiestwa: Tom I (2011), Tom II (2012), Zapomniane dzieje Polski (2014).  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 952  Pokaż inne teksty autora  Liczba tłumaczeń: 5  Pokaż tłumaczenia autora  Najnowszy tekst autora: Oceanix. Koreańczycy chcą zbudować pierwsze pływające miasto