Destrukcja podmiotu

Nie jest zadziwiającym, że w świecie skonstruowanym tak, jak opisany wyżej, wszystkie problemu metafizyczne stały się bezprzedmiotowe. Lecz to nie otępienie, zdaniem Amerego, czyniło niemożliwymi rozważania na ich temat, lecz przeciwnie: uniemożliwiała to „bezlitosna ostrość zahartowanego i wyostrzonego przez rzeczywistość obozową intelektu". ^{[ 14 ]} Brakowało też emocjonalnych sił, którymi można by jakoś podeprzeć te wątłe pojęcia filozoficzne, by nadać im jakikolwiek, choćby subiektywny, psychologiczny sens. Przede wszystkim pojęcie bytu — „bycia" traciło jakikolwiek znaczenie. W obozie można było być głodnym, być chorym, być zmęczonym, ale powiedzenie, że się po prostu jest nie miało żadnego sensu. Sięganie słowami poza faktyczną, bieżącą egzystencję było nie tylko nieprzyzwoitym luksusem, było też bolesną, szyderczą i złośliwą zabawą. Zdaniem Amery’ego „nigdzie indziej na świecie rzeczywistość nie miała tak ogromnej siły oddziaływania jak w obozie, nigdzie indziej nie była tak bardzo rzeczywistością. W żadnym innym miejscu wszelkie próby jej przekroczenia nie okazywały się tak pozbawione szans i tak tandetne". ^{[ 15 ]} Myślenie, jako takie, niemal na każdym kroku negowało samo siebie, natykając się na własne, nieprzekraczalne granice. Swoją transcendencję traciły wszelkie wypowiedzi filozoficzne, stając się albo suchymi stwierdzeniami faktów, albo pustą gadaniną. Jeśli cokolwiek znaczyły, wydawały się trywialne, jeśli nie były trywialne, traciły jakiekolwiek znaczenie. Nie trzeba było żadnej analizy żeby to stwierdzić, wystarczyło „jedno spojrzenie na wieżę strażniczą, jedno wciągnięcie w nozdrza odoru tłustego dymu z palonych w krematoriach ciał". ^{[ 16 ]}

Słowo umiera wszędzie tam, gdzie panująca rzeczywistość zawłaszcza wszystko.

*Rozdział z przygotowywanej pracy doktorskiej.

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (52)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word