 |
         |
|
 |
Kultura » Idee i ideologie Anarchia – chrześcijaństwo – społeczeństwo. Projekt niedokończony [3] Pragnę również zaznaczyć, że nie jestem pionierem w takim pojmowaniu niniejszego problemu, gdyż wcześniej pojawiały się teorie (mniej lub bardziej zaangażowane ideowo), które anarchię z Ewangelią łączyły. Można wspomnieć tu czerpiącą z anarchizmu socjalchadecję czy naukowe rozprawy Murray’a Bookchina. W moich rozważaniach jednak postanowiłem zdecydowanie odciąć się od powyższych, by nie wprowadzać tu żadnego elementu zaangażowania politycznego (od którego zwykłem stronić), mogącego negatywnie wpłynąć na odbiór tego teksu. Aczkolwiek, by zupełnie nie rezygnować z własnych odczuć, pozwolę sobie na końcowe przedstawienie osobistego doświadczenia... Jakieś kilkanaście lat temu, będąc uczniem szkoły katolickiej oraz interesując się ideami ruchu punk, wysnułem tezę, która na pewien czas ukonstytuowała mój stosunek do polityki: „Gdyby wszyscy ludzie kierowali się miłosierdziem, anarchia byłaby najlepszym rozwiązaniem dla społeczeństwa." Oczywiście dziś patrzę na to hasło raczej z rezerwą, niemniej nadal uważam, że „coś w tym jest". Bo nawet gdyby takie hasło traktować jako utopijny idealizm, to dążenie do idealizmu wciąż uważam za rozsądniejsze niż życie w obłudzie — co oczywiście nie wnosi niczego konkretnego do rozstrzygnięcia obecnych tu kwestii. Bibliografia:Arystoteles, Polityka, tłum. L. Piotrowicz, Warszawa 1964. Biblia Tysiąclecia, Poznań 2005. P. Kaczorowski, Państwo, konserwatyzm, religia, [w:] P. Mazurkiewicz, S. Sowiński (red.), Religia i konserwatyzm: sprzymierzeńcy czy konkurenci?, Wrocław 2004. L. Kołakowski, Czy diabeł może być zbawiony i 27 innych kazań, Kraków 2012. L. Kołakowski, Jezus ośmieszony, tłum. D. Zańko, Kraków 2014. W. Kołodziej, Anarchizm (Źródła, jego twórcy, metody walki), Toruń 2009. W. J. Korab-Karpowicz, Historia filozofii politycznej, Kraków 2010. F. Nietzsche, Tako rzecze Zaratustra, tłum. W. Barent, Kraków 2012. R. Scruton, Anarchizm, [w:] tegoż, Słownik myśli politycznej, tłum. T. Bieroń, Poznań 2002. S. Szary, Szlakami Sorena Kierkegaarda, Toruń 2013. L. Szestow, Kierkegaard i filozofia egzystencjalna, tłum. J. A. Prokopowski, Kęty 2013. R. Tokarczyk, Współczesne doktryny polityczne, Kraków 2003. [1] Arystoteles, Polityka, tłum. L. Piotrowicz, Warszawa 1964, s. 7. [2] K. Grzybowski, Przedmowa, [w:] Arystoteles, Polityka, tłum. L. Piotrowicz, Warszawa 1964, s. XL-XLI. [3] R. Scruton, Anarchizm, [w:] tegoż, Słownik myśli politycznej, tłum. T. Bieroń, Poznań 2002, s. 42. [4] R. Tokarczyk, Współczesne doktryny polityczne, Kraków 2003, s. 291. [5] W. Kołodziej, Anarchizm (Źródła, jego twórcy, metody walki), Toruń 2009, s. 11. [6] Mt 22, 21, Biblia Tysiąclecia, Poznań 2005, s. 1315. [7] L. Kołakowski, Jezus ośmieszony, tłum. D. Zańko, Kraków 2014, s. 42-43. [8] J 21, 17, [w:] Biblia..., s. 1422. [9] J 18, 36, tamże, s. 1418. [10] W. J. Korab-Karpowicz, Historia filozofii politycznej, Kraków 2010, s. 216-217. [11] J 13, 34, [w:] Biblia..., s. 1413. [12] Mt 5, 43-44, tamże, s. 1293. [13] P. Kaczorowski, Państwo, konserwatyzm, religia, [w:] P. Mazurkiewicz, S. Sowiński (red.), Religia i konserwatyzm: sprzymierzeńcy czy konkurenci?, Wrocław 2004, s. 124. [14] W. Kołodziejczyk, Anarchia..., s. 62. [15] Jk 1,25, [w:] Biblia..., s. 1576. [16] L. Strauss, J. Cropsey, Historia filozofii politycznej, Warszawa 2010, s. 283. [17] Marsyliusz jednocześnie wysnuwa tezę, że każdy system jest lepszy od anarchii, co wiązało się bezpośrednio z średniowiecznym teocentryzmem, który przekładany był we wszystkich kontekstach na ziemskie realia oraz z utożsamianiem anarchii z totalnym chaosem, jaki jego zdaniem powstaje z przyczyny rozdarcia wewnątrzspołecznego i rozdarcia w samej istocie ludzkiej; Tamże, s. 283-284. [18] J 19, 11, [w:] Biblia..., s. 1419. [19] L. Szestow, Kierkegaard i filozofia egzystencjalna, tłum. J. A. Prokopowski, Kęty 2013, s. 71-77. [20] S. Szary, Szlakami Sorena Kierkegaarda, Toruń 2013, s. 55. [21] Tamże, s. 28. [22] Polski historyk filozofii tworząc niniejszy opis, odnosił się przede wszystkim do tez, które Kierkegaard wysnuwa podczas krytyki systemu w wychowywaniu człowieka. Krytyka ta bazuje na tych paralelnych założeniach w odniesieniu do krytyki filozofii Hegla opartej na systemie, jak i na krytyce systemu w ogóle; Tamże, s. 30. [23] F. Nietzsche, Tako rzecze Zaratustra, tłum. W. Barent, Kraków 2012, s. 47. [24] L. Kołakowski, Czy diabeł może być zbawiony i 27 innych kazań, Kraków 2012, s. 233.
« Idee i ideologie (Publikacja: 31-03-2015 )
str. 9820 |
 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ur. 1991, twórca tekstów naukowych, artystycznych oraz publicystycznych. Tłumacz i badacz współczesnej literatury amerykańskiej. Absolwent filologii polskiej oraz dziennikarstwa i komunikacji społecznej, obecnie student komparatystyki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
| [ Regulamin publikacji ] [ Bannery ] [ Mapa portalu ] [ Reklama ] [ Sklep ] [ Zarejestruj się ] [ Kontakt ] Racjonalista © Copyright 2000-2018 (e-mail: redakcja | administrator) | ||
 | ||