Trudno uwierzyc, ze Polska miala w tamtych czasach tak swiatlych ludzi, Vivat Kosciuszko!

Trochę tych światłych było, i wtedy, i dziś może. Ale tacy do głosu dochodzą dopiero, gdy już głupcy wszystko zepsują i nie ma czego ratowac.

Polska osiemnastowieczna takich ludzi miała na pęczki, Kościuszko wcale nie był wyjątkiem. Całe nasze zadziwienie wynika z faktu, że Kościuszko, bohater w gruncie rzeczy troche"dęty" na siłę i raczej bezbarwny, miał jedną, rzadką wtedy zaletę: był porządnym człowiekiem. Gadki w stylu: "Patrz Kościuszko na nas z nieba", religijna otoczka, jaką go otaczano, spaczyły obraz Naczelnika, przez propagandę patriotyczną lansowanego na bogobojne cielę. A on nie walczył z Bogiem, lecz nie cierpiał jego urzędników. Tak jak on w opublikowanym dokumencie, myślały wtedy i pisały dziesiątki polskich działaczy okresu Oświecenia, nic w tym nadzwyczajnego. Natomiast warto się skoncentrować na innej, rewelacyjnej postaci, zepchniętej na margines naszej pamięci. Zajmijmy się bliżej STANISŁAWEM KOSTKĄ POTOCKIM, który powinien stać się jednym z patronów "Racjonalisty". Sięgamy do dalekiego Woltera, a blisko, pod ręką majmy swoją wspaniałą postać.
I jeszcze jedno: dziwi mnie brak eksponowania w "Racjonaliście" "Deklaracji humanistycznej" i "10 przykazań liberalnych" Bertranda Russella. Tu też jest trochę do roboty... ;)

Gdyby te wszystkie "pęczki" pozbierać do kupy, to zmieściłyby się w jednej salce parafialnej. Kościuszko był tu postacią niezwykle ciekawą, ale zarówno on, jak i inni zostali upaństwowieni i ukościelnieni. Ich myśli nikogo nie interesują, starczy, że służą jako nazwy ulic (zawsze można gdzieś przy ich pomocy dojść), jako modele do pomników i jako obiekt wybrzydzania niedouczonych.

Może i zmieściliby się w jednej salce parafialnej, ale: 1. weźmy pod uwagę liczebność ówczesnego społeczeństwa polskiego 2. jego świadomość narodową (3/4 narodu nawet nie wiedziała, że są Polakami. Byli przede wszystkim p o d d a n y m i). Ową świadomość trzeba było dopiero wpajać. I wiek osiemnasty był przełomowy. Z miernym skutkiem: vide wydarzenia galicyjskie 1846 i powstanie styczniowe 1863 roku.Kosynierzy Kościuszki szli pod Racławicami do ataku nie dlatego, że Polskę kochali,ale występowali w obronie faceta, który obiecał im uwolnienie od pańszczyzny. Walczyli nie pod chorągwią z Białym Orłem, bo taka nic im nie mówiła, lecz pod kościelnym labarum z Matką Boską.
Może i działacze Oświecenia polskiego zmieściliby się w salce parafialnej, ale... Na pęczki w realiach XVIII wieku, ale jacy to byli ludzie, jaka energia i determinacja (no, może poza wielce chwiejną postawą Kołłątaja ;)!
Jeszcze jedno: potęga słowa pisanego. Dziś jesteśmy przekonani, że "cały" naród szedł do powstań, "cały" naród walczył o Polskę. A guuu...zik prawda! Czynny udział w powstaniach wzięło nie więcej niż kilkanaście procent ówczesnego społeczeństwa - chyba że ogłoszono mobilizację i nie było wykrętu (j

No właśnie, historia nasza jest historią terapeutyczną. Próbujemy się leczyć z kompleksów przy pomocy historycznych anegdot. Ówczesna anorektyczna elita nie miała żadnego pasa transmisyjnego do klasy średniej, bo klasa średnia to była szlachta folwarczna po trzech klasach jezuickiej szkółki, zaś lud był trzymany w szponach tak ciemnego kleru, że ci z salki parafialnej (często zresztą w sutannach) albo boki zrywali za śmiechu, albo mieli mdłości. Jeśli "jesteśmy" dziś przekonani, że cały naród szedł do powstań, to tylko dlatego, że dajemy sobie wmówić jakieś "my", że odrzucamy literaturę krytyczną, a głównie dlatego, że czytanie książek jest zajęciem marginesu społecznego, bo zdrowy naród niczego nie czyta.

Oj, taaaak :) Mój poprzedni post został obcięty - nie wiem dlaczego; technika, panie, technika... Ale sens i tak pozostał.
Polacy żyją w świecie ułudy, własnych wyobrażeń, megalomańskich mitów, często oderwani od rzeczywistości.W czasach próby takie rozumowanie pomagało nam przetrwać, lecz gdy zachodzi potrzeba normalnego tworzenia, budowy - stajemy się jaskinią ciemnoty i pośmiewiskiem Europy. I sami sobie taki los kroimy.
Jeszcze jedno. Naturalną koleją rzeczy obracamy sie w kręgu naszych znajomych, ludzi, którzy nam odpowiadają najbardziej. Z czasem zaczynamy być przekonani, że cały naród tak rozumuje. A potem budzimy sie w innym świecie, okazuje się, że ten poza naszym jest znacznie większy i bardziej sprawczy, a władzę przejmują wybrańcy Rasputina z Torunia. I zaczyna się orgia bałaganu, niekompetencji, prostactwa i zamordyzmu zawiniętych w różaniec, my się zaś... frustrujemy.A społeczeństwo? Wraca do postawy z czasów PRL: wielkiego udawania. Tym razem pobożności, ostentacyjnego antykomuchowania itd. By przetrwać. Znowu by przetrwać. Odradzają się stare, PRL-owskie dowcipy, jedynie trochę modyfikowane, zaczynają się rozmowy półsłówkami i "nie na telefon" itd. Tylko w czasach

Znowu mi obcięto tekst! No tak, tu jest licznik ???)))W dodatku mamy ograniczenia czasowe wysyłania!
Ciąg dalszy był taki:

Tylko w czasach "komuny" chociaż było wiadomo, w którym kierunku wiatr wieje, a dziś człek nie zna dnia, ani godziny i nie wie, co się zdarzy i jaka linia będzie obowiązywała za parę tygodni. Wcale czarne nie jest czarne, ani białe nie jest białe. Wracając do tekstu Kościuszki widać, że chłop chciał sobie ulżyć i użyć. Ta wypowiedź to jakby pohukiwanie do komina, po którym następuje szybkie przetarcie twarzy i dawny uśmiech na bogobojnym obliczu. Nieprzypadkowo Czartoryski to uziemił i schował. Józef Wybicki miał na swoim koncie podobny tekst - i też rękopis został ukryty, zamelinowany; opublikowano go dopiero w 1959 roku.