Przecież petros występuje w języku greckim a nie w łacinie.

bardzo ciekawe opracowanie, proszę zwrócić uwagę
że część konfliktów wywołują biskupi i ich ludzie; doktryna
musi mieć zwolenników i przeciwników - wtedy wkracza
hierarcha i podejmuje ostateczną decyzję; przypominam
sobie jakieś wzmianki historyczne o celowym mianowaniu
na zmianę biskupów bardzo radykalnych-inkwizytorów
następnie bardzo pobłażliwych, było to częścią gry
pasterza zaganiającego owce;

Tą partię papistyczną,której schyłek obserwujemy,wspiera jedynie jeszcze kiepskie wykształcenie społeczeństwa.Pozostaje mieć nadzieję,że ten smutny stan rzeczy ulegnie zmianie.

Najbardziej kompromituje wczesny kościół oszustwo związane z rzekomą martyrologią za czasów Nerona. No i oczywiście ewidentnie wymyślone męczeństwo Piotra i Pawła - przy czym z listów tego drugiego jasno wynika, że ten pierwszy - Piotr, nie był bynajmniej pierwszoplanową postacią wśród członków pierwotnej gminy chrześcijańskiej, złożonej w znacznej części z byłych uczniów Jezusa. Gdy Paweł chciał się spotkać z szefem gminy chrześcijańskiej w Jerozolimie w bardzo istotnej sprawie – nauczania nie Żydów i konsekwencji z tego wynikających, spotyka się nie z Piotrem, a z Jakubem bratem Jezusa. Zadziwia więc niekonsekwencja późniejszych redaktorów nowego testamentu, choć może z zalewu coraz bardziej niesamowitych opowieści ewangelicznych, udało się wybrać, jak widać po efektach- ze sporym trudem, ledwie cztery ewangelie, na tyle spójne (choć gołym okiem widać było spore luki), że dla nie bardzo wnikliwych badaczy i wiernych przekonanych o inspiracji boskiej tekstów, były do przyjęcia, i tworzyły jakąś całość ideologiczną dla umacniającej się instytucji kościoła.      

Nie wiara, nie Bóg jest motorem napędowych dla rozwoju Kościoła i jego hierarchów, a władza. Władza nad ludzkim sumieniem, zasadami moralnymi, którymi kierują się katolickie społeczności! To też przez wiele wieków władza nad przywódcami państw, które wyrzekły się „pogaństwa” na rzecz wiary katolickiej.<?xml:namespace>
Ostatnimi czasy Kościół po utracie swoich silnych wpływów ponownie stara się je odzyskać. Walka o wolność sumienia obywateli poszczególnych krajów rozgrywa się bez ich udziału między władzami poszczególnych krajów a Watykanem jako stolicą państwa a nie Stolicą Kościoła!