Stąd widać, że z moimi rodzicami było trochę lepiej, chociaż nie aż tak, by moja mama czując oddech śmierci na plecach nie przechyliła się pod wpływem strachu na stronę wiary. Nie mam o to do niej żalu, chociaż kiedyś miałem. Ale wtedy żyła i byłem smutny, bo wyłączyła swoje szare komórki (a może, ta myśląca ich część po prostu obumarła). Teraz jej już od długiego czasu nie ma i w sercu pozostała mi tylko miłość do jej czułości, z jaką przeprowadziła mnie przez dzieciństwo i młodość do świata dorosłych.

Moje dzieci swobodnie mogły chodzić na lekcje etyki, które na szczęście były w ich szkole i na kolejne szczęście, nie były prowadzone przez nawiedzoną siostrę zakonną tylko przeze mnie! Zostały więc wychowane bez straszenia piekłem i dosłownie – Bóg wie czym tam jeszcze. A ponieważ uczęszczały do szkół w stolicy, to grupka uczniów chodzących na etykę była całkiem spora. Nie zaznały więc tej samotności ucznia pośród praktykujących, bez – czyniących tak wielkie spustoszenie w dziecięcych umysłach chwil – bycia nieakceptowanym i wreszcie, bycia napiętnowanym przez wierzących nauczycieli – a w wiejskich szkołach inni raczej się nie zdarzają.

Jak wiadomo, to co dzieje się z człowiekiem w dzieciństwie, odciska się w nim najmocniej i zostaje już na całe życie. Moje dzieci są normalne i to jest mój, a ściślej nasz – Dorota podziela moje poglądy w tej sprawie – mały, rodzinny sukces.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Człowiek zajęty niesłychanie, Odcinek czwarty Katolicy za Wolnym Wyborem przeciwko przywilejom Watykanu w ONZ

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (3)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word