— Mówię to niezmiennie. Chodzi mi rzecz jasna o rzeczywistość, bo o rzeczywisty sposób mówienia. A jeśli Feuerbach ma rację, o Bogu mówimy rzeczywiście tylko po Feuerbachowsku, tylko na obraz i podobieństwo człowieka, choćby się nam, Bóg wie co, wydawało. Teistyczny zatem sposób mówienia o samym Bogu to fikcja. Nie ma tam żadnego mówienia, są puste dźwięki.

— Widzę więc, że głosisz przygnębiającą tezę, iż jesteśmy więźniami naszego języka, ślepymi na świat, który nie da się w tym języku opowiedzieć.

— Skądże znowu! Przeciwnie, padamy ofiarami przygnębiającej iluzji, że istnieje granica tam, gdzie jej nie ma. Granica dzieli zawsze coś od czegoś. Feuerbach uczy natomiast, że od naszego dzieła, Boga, nic nas nie dzieli — jesteśmy u siebie. Nie jesteśmy więc żadnymi więźniami. Wokół nas bezkresny świat, do którego dostęp ograniczają nam złudzenia.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Dymiący obrzyn - ofiary księży-pedofilów czekają na sprawiedliwość Godność i prawo do śmierci, Część II

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (7)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word