|
Chcesz wiedzieć więcej? Zamów dobrą książkę. Propozycje Racjonalisty: | | |
|
|
|
|
Kultura » Historia
Terroryzm francuski i trudne rozstanie Francji z koloniami [3] Autor tekstu: Piotr Wildanger
Trzon tego środowiska był rzecz jasna skrajnie nacjonalistyczny i ultraprawicowy.
Do pierwszej
grupy wpływu można by zaliczyć
Susuniego. Zaś do ultraprawicy Bernarda Lefevre.
[ 25 ] Mimo tego, Organizacja stanowiła dziwną kompozycję. Była część ludzi która
popierała Rząd Vichy w II Wojnie Światowej. Była część, głównie młodych
żołnierzy, która przed wojną w Algierii popierała gaullistów. Byli też
naturalizowani Żydzi, którzy mimo oficjalnych komunikatów izraelskiej
dyplomacji, nie ewakuowali się z terenów wojennych. A trzon OAS miało przecież
zdecydowanie antysemicki charakter. W 1965 r. w wyborach prezydenckich we
Francji wystartował reprezentant tego środowiska — Jean-Louis
Tixier-Vignancour. Ze słabym wynikiem 5,28 % nie wszedł do II tury. Wobec czego w kluczowej turze antygaullistowscy wyborcy woleli głosować na F. Mitterranda a nie na ówczesnego prezydenta. Polityczna próba konsolidacji skrajnie prawicowego
środowiska, poprzez zakładanie nowych partii, m.in. ARPL oraz organizacji o nazwie Occident (Zachód), też zakończyła się niepowodzeniem. [ 26 ]
Wpływowi członkowie OAS, ze swoją anachroniczną wizją świata, skończyli w więzieniu. Część z nich objęła amnestia, tuż po rewolcie majowej z 1968 r..
Prawdopodobnie doprowadził do niej gen. J. Massu, weteran wojny algierskiej.
Zapewne był to polityczny targ, kiedy to prezydent de Gaulle, niespodziewanie w gorących majowych dniach,
zdecydował się wybrać helikopterem do Baden-Baden, bazy wojskowej w RFN,
gdzie stacjonowała armia francuska. R.
Salan i inni czołowi spiskowcy z kadr wojskowych zostali jeszcze za życia
pozbawieni swych stopni. Dopiero lewicowy prezydent F. Mitterrand cofnie tę
decyzję. Udaną konsolidację nacjonalistycznego elektoratu przeprowadził dopiero
J.-M. Le Pen z Frontu Narodowego (partia założona w 1972 r.), nad którym obecnie przywództwo polityczne pełni jego córka
Marie.
Bibliografia
1. Gaulle de Ch.,
Pamiętniki nadziei, wyd. MON,
Warszawa 1974
2. Gerhard J.,
Charles de Gaulle, T.2, Książka i wiedza, Warszawa 1972
3. Hall A.,
Historia francuskiej prawicy 1981-2007, Wyd .KA, Kraków, 2009
4. Hall A. , Naród i państwo w myśli politycznej Charles'a de Gaulle’a, Neriton, Warszawa
2005
5. Kasznik-Christian A.,
Wojna algierska
1954-1962. U źródeł niepodległej państwowości, Ibidem, Łódź 2001
6. Konflikty kolonialne i postkolonialne w Afryce i Azji
1869-2006., red. P. Ostaszewski, Książka i wiedza, Warszawa 2006
7 . Lacoste Y., Geopolityka
śródziemnomorza, Dialog, Warszawa
2010
8.
Nouzille V., Zabójcy w imię
republiki, wyd. Fronda, Warszawa 2016.
1 2 3
Przypisy: [ 25 ] A. Hall, Historia
francuskiej prawicy 1981-2007, Kraków 2009, s. 174. « Historia (Publikacja: 13-03-2019 )
Piotr WildangerUr. 1984. Absolwent politologii i studiów podyplomowych public relations oraz bibliotekoznawstwa i informacji naukowej na Uniwersytecie Szczecińskim. Publicysta, poeta, meloman. Publikował w dodatku "Gazety Wyborczej" "Co jest grane", "Oddechu", "Zaszafie", "Liberte!", "eleWatorze" oraz w "Nowym Obywatelu". Mieszka w Szczecinie. Strona www autora
| Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawa autorskie tego tekstu należą do autora i/lub serwisu Racjonalista.pl.
Żadna część tego tekstu nie może być przedrukowywana, reprodukowana ani wykorzystywana w jakiejkolwiek formie,
bez zgody właściciela praw autorskich. Wszelkie naruszenia praw autorskich podlegają sankcjom przewidzianym w
kodeksie karnym i ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych.str. 10245 |
|