Wskazany przepis jest bezwzględnie obowiązujący (ius cogens) i nie zawiera w swej treści znamion uznania administracyjnego z wyjątkiem ustalenia ceny nieruchomości, która może być ustalana uchwałą odpowiedniej rady. Oznacza to, że istnieje bezwzględny obowiązek jego stosowania przez organy administracji publicznej w Polsce.

Jak już podniesiono, przepis art. 42 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1989 r. Nr 29, poz. 154 ze zm.) jest przepisem obowiązującym, bo nie został uchylony przepisami ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543 ze zm.), ani też przepisami tej ustawy nie został znowelizowany. Dlatego w stosunku do przepisów tej ostatniej ustawy stanowi on normę prawną szczególną (lex specialis), która w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego podlegających zbywaniu na rzecz katolickiej osoby prawnej pod inwestycje sakralne lub kościelne oraz katolickie cmentarze wyznaniowe zgodnie z przeznaczeniem ich na te cele w obowiązującym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, stanowi wyłączną podstawę prawną uzasadniającą podjęcie uchwały przez radę właściwą lub sejmik w przedmiocie sprzedaży takiej nieruchomości stanowiącej własność jednostki samorządu terytorialnego na rzecz ubiegającej się o jej nabycie katolickiej kościelnej osoby prawnej. Przepis ten jako norma prawna szczególna wyprzedza w tym zakresie przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (por. wyrok NSA z dnia 23 maja 2003 r., II SA/Wr 2866/02, niepubl., którym została oddalona skarga Prokuratora Okręgowego żądająca stwierdzenia nieważności uchwały nr L/1742/2002 Rady Miasta z dnia 4 lipca 2002 r. przeznaczającej do sprzedaży na podstawie art. 42 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości zabudowanej stanowiącej własność Gminy na rzecz Parafii Rzymskokatolickiej pvv. NMP). Obowiązek przestrzegania powyższego przepisu prawnego jako szczególnego przez organy Państwa wynika z art. 25 ust. 4 Konstytucji RP w związku z art. 24 Konkordatu między Stolicą Apostolską i Rzeczpospolitą Polską zawartego dnia 26 lipca 1993 r., który został ratyfikowany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej dnia 23 lutego 1998 r. i ogłoszony w Dz. U. z 1998 r. Nr 51, poz. 318.

Jak już podniesiono, przepisy powołanej ustawy z dnia 17 maja 1989 r. obowiązuj ą obecnie, bo nie zostały uchylone żadnym aktem prawnym, a w zakresie omawianym w sprawie niniejszej nie zostały znowelizowane przepisami ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, przez co w świetle art. 7 Konstytucji RP ustanawiającego konstytucyjną zasadę praworządności, przy postanowieniu, że „organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa", art. 42 ust. 2 i 3 tej ustawy został prawidłowo powołany jako podstawa prawna przedmiotowej uchwały, co nie jest sprzeczne z treścią tego przepisu.

Należy dodać, że w ramach doktryny w opracowaniu Wzory do gospodarki nieruchomościami (wydanie z 1999 r. pod redakcją E. Mzyka) wskazano przypadki zbycia nieruchomości jednostek samorządu terytorialnego w trybie bezprzetargowym i w pkt 7 podano, że w odniesieniu do Kościołów i związków wyznaniowych mających uregulowane stosunki z państwem czynić to można, jeśli nieruchomość jest zbywana na cele sakralne i kościelne na podstawie o przepisów ustaw o stosunku Państwa do poszczególnych Kościołów i związków wyznaniowych (s. 85 i 86). Pogląd ten w literaturze nie był dotychczas kwestionowany.

W sprawie jest bezsporne, że przedmiotowa uchwała została podjęta w związku z wnioskiem Parafii Najświętszego Zbawiciela o nabycie nieruchomości położonej przy ul. W. 5 stanowiącej własność Gminy L. Nieruchomość ta w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jest przeznaczona pod budownictwo sakralne, a wnioskująca parafia zamierza wznieść na niej budynek kościoła wraz z innymi budowlami towarzyszącymi i nierozerwalnie związanymi ze świątynią. Dlatego podjęcie przedmiotowej uchwały na podstawie art. 42 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1989 r. Nr 29, poz. 154 ze zm.) nie jest sprzeczne z tym przepisem w świetle podniesionych wyżej okoliczności.

Skład orzekający w sprawie niniejszej nie podziela odmiennego poglądu prawnego zawartego w motywach wyroku NSA z dnia 10 września 2002 r., II SA/Lu 905/02, który jest prawomocny, ale wiąże tylko w tej sprawie w myśl art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. z 1995 r. Nr 74, poz. 368 ze zm.), który to pogląd podzieliło zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze.

Ze wskazanych zasad zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze zostało wydane z naruszeniem art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) i przez to podlega uchyleniu na podstawie art. 24 ust. 2 powołanej wyżej ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Darowizny dla Kościoła - wyrok NSA 22I1999

Dodaj komentarz do strony..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word