Z powodu masowych porwań dla okupu w 2008 zaprzestano w Afryce rozgrywać słynny rajd Dakar, wiodący przez pustynne tereny Sahary. W październiku 2011 doszło do rozłamu w Al-Kaidzie Islamskiego Maghrebu. Przeciwko dominacji Algierczyków w organizacji wystąpili Mauretańczycy, którzy założyli Ruchu na Rzecz Jedności i Dżihadu w Afryce Zachodniej (MOJWA). Jego zwolennicy są wyznawcami ideologii założyciela Al-Kaidy Osamy ibn-Ladena (w jej archetypicznej wersji). Mimo, iż pod innymi nazwami, ugrupowania te nadal współpracują ze sobą.

Terroryści pozyskiwali broń nie tylko kupując ją za pieniądze pochodzące z okupu, ale także rabowali magazyny wojskowe. W czasie wojny domowej w Libii (2011 r.) Al-Kaida Islamskiego Maghrebu pozyskiwała broń i przerzucała ją do swojego bastionu w Afryce, czyli do Mali i Czadu. Konwoje ze wschodniej Libii wywoziły granatniki przeciwpancerne RPG-7, kałasznikowy, amunicję i granaty na Saharę do specjalnych kryjówek i obozów (w płn. górskich rejonach Mali) przez rejony operacji partyzantki Tuaregów (ten konflikt tli się na tych obszarach od dziesięcioleci). Ponadto w ręce terrorystów wpadły wyrzutnie pocisków rakietowych ziemia-powietrze Strieła. Broń pochodziła ze splądrowanych składów broni. Przerzutem broni zajmowali się przemytnicy, tradycyjnie obecni na tym terytorium, współpracujący z organizacjami terrorystycznymi.

Rewolta w krajach północnej Afryki — w najmniejszym stopniu w Tunezji — Egipcie a zwłaszcza Libii niebywale wzmocniła miejscowe i działające na południe od Sahary organizacje terrorystów islamskich. Zarówno propagandowo, ideologicznie, logistycznie i finansowo (petrodolary z krajów naftowych z nad Zat. Perskiej płynęły szerokim strumieniem do walczących z reżimami Egipcjan i Libijczyków). Islamiści nie tylko weszli w skład tymczasowych gremiów rządzących państwami po obaleniu Mubaraka i Kadafiego (salafici w Egipcie są dziś uznaną siłą posiadająca demokratyczny, społeczny mandat). Rozszerzyli swą działalność na południe od tych krajów, do państw Sahelu i Afryki Zachodniej. Natomiast w Maroku partia PJD (umiarkowanych, jak określa ją prasa zachodnia — islamistów) wzorująca się na tureckiej AKP objęła przed rokiem w wyniku wyborów władzę  ^{[ 13 ]}. Szef partii (PJD — Hizb al-Istiklal) Abdelilah Benkirane został Premierem Maroka.

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (12)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Radosław S. Czarnecki Doktor religioznawstwa. Publikował m.in. w "Przeglądzie Religioznawczym", "Res Humanie", "Dziś", ma na koncie ponad 130 publikacji. Wykształcenie - przyroda/geografia, filozofia/religioznawstwo, studium podyplomowe z etyki i religioznawstwa. Wieloletni członek Polskiego Towarzystwa Religioznawczego. Mieszka we Wrocławiu.  Liczba tekstów na portalu: 129  Pokaż inne teksty autora  Najnowszy tekst autora: Return Pana Boga